CD: dEUS - Pocket Revolution

Michel (methodmich)
Een vriend van me had op zijn zestiende twee jaar een relatie met een meisje. Een leuk ding, om het oneerbiedig te zeggen. Nadat de relatie werd verbroken vanwege haar verhuizing naar een stad ver weg van onze woonplaats, heeft hij diverse vriendinnen gehad. Nooit waren deze verkeringen succesvol. Dat lag soms aan de meisjes, maar vaker aan hem zelf. Hij vergeleek ze allemaal met het vriendinnetje dat was vertrokken en waar hij nog steeds gek op was. Haar slechte eigenschappen was hij al lang vergeten, hij idealiseerde haar goede punten. Hiermee legde hij onbewust een standaard die zo hoog was, dat een ander meisje er nooit aan kon tippen.

Maar genoeg over de liefdesperikelen binnen mijn vriendenkring, het gaat immers om muziek hier. Om dEUS nota bene. Wat mij betreft één van de beste bands aller tijden. Drie albums leverden ze af. Alle drie hadden ze hun eigen kenmerken en kracht. Daarna bleef het stil, lang stil zelfs. Te lang wat mij betreft. Natuurlijk stortten diverse leden zich op nevenprojecten, maar die haalden het toch niet bij dEUS.

Groot was dan ook mijn vreugde - en oh, ik was lang niet de enige dit maal - toen dEUS weer een plaat ging maken. De samenstelling van de groep wisselde tijdens dit opnameproces wel. Danny Mommens, de modieuze bassist met eeuwige zonnebril, besloot om samen met zijn lieftallige Els verder te gaan met Vive La Fête en keerde dEUS de rug toe. Hij werd vervangen door Alan Gevaert. Ook drummer Jules De Borgher vond het genoeg geweest en liet zich vervangen door Stéphane Misseghers. Supergitarist Craig Ward verliet de band eveneens, maar zijn plek werd ingevuld door cultster Mauro Pawlowski. Dit was wellicht de opmerkelijkste personeelswijziging. Overgebleven waren constante factor en bandleider Tom Barman, en de violist / toetsenist Klaas Janzoons.


Dat het materiaal in wisselende bezetting is opgenomen, hoor je dan ook wel terug op Pocket Revolution. Er is zoveel mogelijk geprobeerd partijen opnieuw in te spelen, maar in bepaalde gevallen besloot Barman de oorspronkelijke opnames in stand te houden. Het gevolg is een album dat op het eerste gehoor weinig samenhang kent, maar wonder boven wonder toch goed in elkaar past.

Een album ook met een zoekend dEUS. De band verkent nogmaals alle gebieden waarin ooit geopereerd werd. De melodieuze kant is vertegenwoordigd in The Real Sugar, maar vooral in het schitterende Include Me Out. De experimentele kant zit in Bad Timing en Sun Ra, lange stukken vol inventieve wendingen en met een mooie opbouw. Met name Sun Ra, met fantastische inbreng van Stef Kamil Carlens, mag gerust al tot de hoogtepunten van muziekjaar 2005 worden geschaard. Daartussen zitten flirts met electronica en "gewone" rockliedjes, voor zover je bij dEUS van gewoon kunt spreken. Dan eindigt men ook nog eens met al bekende, maar nog altijd fraaie Nothing Really Ends, om maar aan te geven hoe gevarieerd dit album eigenlijk is.

De plaat laat zich dan ook moeilijk kenmerken in een enkele term. Het is misschien wel het meest normale album dat de band ooit opnam. Geen duidelijke voortzetting van The Ideal Crash, geen echte terugkeer naar In A Bar, Under The Sea, maar een logisch album van dEUS anno 2005. Een album dat zoals gezegd alle facetten van de band laat horen.

Is Pocket Revolution dan ook een goede plaat? Absoluut, maar het is zeker niet het meesterwerk geworden waarop ik en vele anderen gehoopt hadden. Neemt niet weg dat weinig bands hier aan kunnen tippen, maar toch. Het doet me denken aan die vriend, uit de eerste alinea. Hoe langer dEUS weg was, hoe meer je ging verlangen naar de terugkeer. Een terugkeer waarvoor de verwachtingen misschien wel te hoog gespannen waren. Positief is echter dat men snel met een opvolger wil komen. Tot die tijd is het goed dat dEUS terug is en is het eveneens goed toeven met deze plaat.


Label: V2 Releasedatum: 16-september-2005
Waardering:

Must See/Buy/Do
Aanrader
Redelijk
Tsjaa...
STAY AWAY!!!!