column

Make Love, Not War

Nick (ArchEnemy)
'The Real Da Vinci Code' beweert een actualiteitenprogramma op Discovery, gepresenteerd door Tony Robinson, een van de hoofdrolspelers uit de 'Blackadder'-reeks. Nog zo'n boek dat als pdf'je trots op me ligt te wachten, maar ik ga daar pas aan beginnen als ik zeker weet dat er geen musical van gemaakt wordt. Het 'cunning plan' dat Baldrick deze keer getrokken heeft behelst het onweerlegbare bewijs dat de Da Vinci Code een fictief verhaal is. Ik onderdruk een zapreflex, Tony Robinson heeft in een eerder tv-optreden onthuld diep in de Heere te zijn en die kudde wil doorgaans aardig nerveus worden van dit soort verhalen. Als Harry Potter al een brandstapelnominatie krijgt dan zal Dan Brown menig amateur-inquisiteur doen vollopen van liefdevolle moordlust. Maar het tegendeel blijkt waar: een prima documentaire, een goede jacht op de feiten en een onderbouwde weerlegging van de fictie van Dan Brown. Maar waarom toch die gedrevenheid om gefantaseerde boeken als Harry Potter en The Da Vinci Code onderuit te willen halen? Harry's boek is voor de helft gevuld met 'hekserij', iets waar de christelijke kerk nog steeds een beetje zenuwachtig van wordt. Dan Brown's boek gaat -onder andere- over een onveilig sexende Jezus die zijn nageslacht ergens aan de kust van Zuid-Frankrijk gedumpt heeft, ook een gruwel in de ogen van de godsvruchtige decipel van den Heer der Heirscharen die geleerd heeft dat lichamelijke liefde bah is en alleen de spirituele liefde voor kindje Jezus telt. Van vrouwen houden is zondig, en als je je lusten niet kunt beheersen heb je nog altijd wel een paar kinderen in de buurt.

Dat heeft me altijd gefascineerd. Niet alleen die voorliefde van christelijke machtsdragers om uit de buurt van vrouwen te blijven en iets te dicht in de buurt van kinderen te komen, maar hoe kun je nou claimen dat 'god liefde is' en tegelijkertijd de liefde in je directe omgeving op zogenaamd 'heilige' gronden afwijzen? Omdat Eva in haar blootje Adam een appel liet eten zijn alle vrouwen hoeren? Gelukkig geeft Baldrick het antwoord, zij het buiten de context van de documentaire. Tegen het einde van de ontrafeling van de fantasie van Dan Brown komt er één feit boven water dat ook écht heeft plaatsgevonden: Maria Magdalena en Jezus waren een stel. Jezus hield niet alleen van zijn pappie, hij hield ook van zijn vrouw. En Maria was geen omgeschoolde "hoer" (Paus Gregorius II, 590-604) maar een lerares. Ze had haar eigen evangelie, nam regelmatig de lessen van Jezus over en de decipelen waren behoorlijk jaloers op haar, in hun tijd was het vanzelfsprekend om vrouwen te wantrouwen. Dat weten we allemaal dankzij Mohammed Ali Al-Saman, die rond 1945 in Nag Hammadi een stenen kruik met dertien boeken vond, waarschijnlijk begraven door monniken die ondanks het bevel van de bisschop van Alexandrië de boeken niet wilden vernietigen. Mohammed's vrouw zag ze als een prima remedie tegen de koude woestijnnachten, maar de boeken die niet verbrand waren bleken -na datering en vertaling- christelijke evangeliën te bevatten. Deze boeken waren drie eeuwen na Jezus' dood door het kerkbestuur verboden, de heersende patriarch Athanasius vond het maar niets dat christelijke vrouwen onderwezen, doopten, evenveel macht hadden als mannen, spiritueel gezien hun gelijke waren. In het verboden evangelie van Thomas beweert Jezus dat een vrouw met hetzelfde onderwijs als een man gelijke rechten heeft, een gewaagde uitspraak die zijn tijd misschien iets te ver vooruit was.

Wat zoekwerk op het internet leert je dat er LPF-achtige toestanden plaatsvonden na de dood van Jezus. Eerst was het allemaal boeddhistische wijsheid en pascifistische ledenwerving, al snel na het grote succes kwamen de arrogante politici bovendrijven. De huidige kerk is volgens haar eigen oorspronkelijke leer één groot satansgenootschap dat zich de koning van Jeruzalem waant, een titel die Jezus bewust niet wilde hebben, politiek corrumpeert de ziel immers. De 'naastenliefde' van Jezus werd de 'liefde voor god', waarmee natuurlijk de onderwerping aan de leer van de kerkvorsten bedoeld werd. Dat verklaart voor mij eindelijk dat grote verschil tussen het veelbelovende begin van het christendom en het huidige systeem. Het mooie is natuurlijk dat die oorspronkelijke leer moeilijk stuk te politiseren blijkt, men komt toch weer uit op vriendelijkheid, solidariteit, zorg, gelijke rechten voor iedereen, dat soort zaken. Hoe hard het kerkelijk instituut ook haar best doet, het gedachtengoed van Christus blijft hardnekkig bovenkomen, kompleet met een -misschien wat late- vrouwenemancipatie.

Maar het verklaart ook nog iets anders: Mohammed -die ene- werd naar alle waarschijnlijkheid religieus onderwezen door een syrische monnik, Sergius Bahira. Een monnik die eind 5de eeuw was opgevoed met de toenmalige christelijke leer die toen al lang was doorspekt met politiek, vrouwvijandigheid, dogmatische regels, nijdige conflicten tussen machthebbers en gericht op onderwerping. En Mohammed bleek een prima leerling. Je komt in de koran allerlei hoofdpersonen tegen die je ook in de bijbel vindt, en de 'wonderen' die aan Mohammed toegeschreven worden -zonder een beetje wonder ben je geen profeet- zijn ook eenvoudig te verklaren. Zo zou Mohammed vanuit Mekka in één nacht een reis naar en van Jeruzalem gemaakt hebben, volgens zijn eerste biograaf kon dat gebeuren omdat Allah hem een paard met vleugeltjes aan de hoeven gestuurd had, volgens de Syrische christenen omdat Bahira hem precies kon vertellen hoe Jeruzalem eruit zag. Een ander wonder dat Bahira voor hem in scene zette was het toesturen van de eerste reeks koranverzen op de hoorns van een koe, Mohammed moest dan gaan preken dat een engel hem verteld had dat hij van de populaire god Allah de Arabische clans moest verenigen onder één religie. Bahira gaf achter een bosje de koe een klets op haar achterwerk en de wereldreligie die maar niet op een positieve manier het wereldnieuws kan halen sjokte hoofdschuddend de geschiedenis binnen.

Geheel in de stijl van het toenmalige christendom verzon Mohammed allerlei verzen die vooral de leider van een godsdienst verdomd goed van pas kwamen, liet hij mensen die hem niet als goddelijke gezant erkenden om zeep helpen en beloonde iedereen die dat ook deed met een post-mortem paradijs, een immer handige constructie om een sekteleider slavenarbeid te garanderen. Hij beroofde karavanen, kroop op kleine meisjes, affijn, het mag allemaal bekend zijn.

Ik durf te stellen dat we aan de islam kunnen zien hoe ver -en hoe snel- de westers-christelijke leer zich heeft verwijderd van haar oorsprong. Van een pascifistisch-gnostische leer is het binnen een paar generaties een bruut en ondoordacht politiek instrument geworden. Bloedige oorlogen, hypocriete bestuurders, dom gehouden volgelingen, allemaal verenigd onder het idee een uitverkoren übervolk te zijn dat na de dood een geweldige beloning te wachten staat. Dat het bijna twee millenia geduurd heeft voordat de oorspronkelijke slogan van de timmermanszoon door een stelletje westerse hippies opnieuw uitgevonden is geeft per saldo weinig reden tot optimisme.