Een orgasme tijdens Kewnenginnenâch

29 April 1989. Ik had met een aantal collega’s om 20.00 uur afgesproken bij Asta op het Spui in Den Haag. Asta was toen nog een bioscoop. Tegenwoordig kun je er een nachtje hakkuh tijdens bijvoorbeeld Hardcore Invasion, maar toen kon je er nog naar ‘the Sound of Music’ kijken.
Op de afgesproken tijd waren Steef, Rob, Frank en ik er. De dames lieten nog wat op zich wachten. Na ongeveer vijf minuten kwamen Anita en Rosa. Nog een paar minuten later was Rebecca er en als laatste kwam na tien minuten Jacqueline. Mobieltjes waren er nog niet, dus je bleef gewoon wachten. We hadden ook geen haast. We hadden de hele nacht, of eigenlijk, de hele Nach. De eerste KoninginneNach. Kewnenginnenâch op z’n Haags.
We waren erg benieuwd wat die Nach zou inhouden. We wisten dat tien café’s live bandjes lieten optreden. Gewoon buiten. En we wisten dat er een groot podium op het Plein was. Internet was er nog niet, dus je kon niet even op de site kijken welke bands er kwamen.
En we wisten ook niet of het gezellig druk zou zijn. Het was gezellig en het was druk.

Al snel hadden we een straatje gevonden waar een live bandje bezig was. Op een klein podium midden in het straatje. Het was lekker druk en het bier stroomde rijkelijk. De band speelde blues en rockblues, het was goed weer en de sfeer was prima. De zangeres had een wat hese, lage stem. Een echte zwoele bluesstem.  
Muziek is seks voor de geest vind ik en goed gespeelde rockblues stuwt je met zekerheid naar een hevig geestelijk orgasme.
Die eerste band was nog niet zo goed, dat die climax er al in zat, maar als voorspel kon het er heel goed mee door. Het bier smaakte ook uitstekend, maar we hadden nog negen andere kroegen met bands te gaan en ook nog het grote podium op het Plein. Na twee biertjes gingen we dus verder. Nu waren wij niet de enige, die van kroeg naar kroeg hopten. Het was gezellig druk in de binnenstad. Veel mensen namen gewoon hun biertje van de vorige kroeg met live muziek mee naar de volgende. Er hing een sfeer in Den Haag, die ik lange tijd niet had meegemaakt. Een sfeer van vrolijkheid en harmonie. Muziek brengt mensen nader tot elkaar. Dat laatste hadden Frank en Anita blijkbaar ook letterlijk opgevat, want ze liepen zwaar ineengestrengeld .
“Ze zijn helemaal in de blues,” zei ik tegen Steef, terwijl ik op ze wees.
“Nou,” antwoordde Rebecca, “dat komt niet door de muziek hoor. Ik zag ze laatst per ongeluk flink bezig in het magazijn. Je zou kunnen zeggen dat Frank toen al helemaal in de ‘blues’ was, maar dan met ‘oe'."
De stemming zat er na een paar cafés en flink wat bier al behoorlijk in. De bands, die we tot dan toe hadden gezien en gehoord, behoorden echter nog steeds tot de categorie ‘voorspel’.
We besloten dan ook op een gegeven moment, maar eens naar het plein te gaan, want daar was het hoofdpodium.
Op weg daarheen kwamen we langs de Rhema Gospel Church International. Rhema is Grieks voor het gesproken Woord van God. Maar Hij hield zijn mond, ondanks de vele mannen die daar hun water over Zijn akkers lieten lopen. En omdat het bier er echt uit moest deden Steef, Rob en ik dat ook maar. Altijd lekker om eens tegen de kerk aan te zeiken.
Na deze korte onderbreking liepen we langzaam richting het Plein.

Al op het Binnenhof hoorden we een heerlijk snerpende overdrive solo, ondersteund door drums, bas en keyboard met een stevig jazzy tempo. Het bezorde me al meteen kippenvel.
Ik wil mensen die van Vader Abraham of Abba houden echt niet voor het hoofd stoten, maar die muziek komt al snel mijn neus uit, terwijl goed gespeelde rockblues me tot in mijn ziel raakt.
En de band op het plein speelde de rockblues precies zoals het moest.
Steef en Rob stonden vlak naast me met Rebecca en Jaqcueline te praten, maar ik stond in trance voor het podium en hoorde niets van wat ze zeiden. Frank en Anita waren hevig aan het kussen, maar ik had mijn eigen kus met de muziek. Het was alsof mijn tong die van mijn geliefde ontmoette. Ze speelden soms luchtig met elkaars puntjes, dan weer stonden ze stijf tegen elkaar of  draaiden ze rondjes om elkaar heen. Maar uiteindelijk werd het een wild en hartstochtelijk spel. 
Wat een fantastische rockblues band. Ik had toen geen idee hoe hij heette, maar de muziek zweepte me op tot een geweldig geestelijk orgasme.

Walter Trout was de hoofdact op die eerste ‘kewnenginnenâch’ in 1989. Later heeft hij minstens nog een keer op het hoofdpodium gestaan en de band heeft de wereld veroverd.
Maar het was niet alleen Walter Trout die de eerste Nach zo geslaagd maakte. Het was de algemene sfeer in de Haagse binnenstad. De gezelligheid bij de cafés met de livemuziek. Lekker buiten met een biertje bij een bandje. Het goede weer. De vrolijkheid van de mensen die van kroeg naar kroeg trokken. Het enthousiaste publiek op het Plein vanwege de fantastische muziek van Walter Trout. Hagenaars zijn wat dat betreft muziekkenners. Die herkennen kwaliteit meteen. Dat zit er al vanaf de jaren zestig in geramd. In die tijd kwamen de meeste goede bands al uit Den Haag.

Jammer dat die Nach niet meer bestaat.
Ik ben de laatste die je zult horen zeiken over ‘de goede oude tijd’. Iedere tijd heeft goede en minder goede kanten. Maar de sfeer van die eerste Nach is er nooit meer geweest. Het tweede jaar was er al een podium bij en de sfeer was ook wel goed, maar het werd al wat massaler.
Eind vorige eeuw was de Nach al redelijk om zeep geholpen. 
Anouk is een hele goede zangeres, maar ze was te bekend. Het hele land kwam er op af. Het was zo ontzettend druk, dat je er een uur over deed om de vijfhonder meter vanaf de Grote Kerk naar het Plein af te leggen. Het optreden moest zelfs gestaakt worden, omdat de veiligheid van de mensen in het geding kwam.
Vanaf die tijd werkt men met binnenpodia voor de bekende artiesten. Maar dan kun je net zo goed naar een optreden in Ahoy gaan. Er treden DJ’s op. De rockblues is er nog wel, maar alleen in een hoekje bij de Grote Kerk.

Natuurlijk ben ik ook dit jaar naar de Nach geweest. Het is net als het kopen van een seizoenskaart van Ajax. Je hoopt ieder jaar dat ze weer goed gaan spelen en kampioen worden, maar dan wordt het weer niets.
En wat ik moet ik als liefhebber van rockblues met DJ Maestro? The Deaf vond ik wel aardig. Daarin speelt onder meer Spike van Di-rect.  Die band viel me op zich nog wel mee, maar het was toch ver verwijderd van het Walter Trout gevoel uit 1989.
Nieuw was dit jaar de Nach mobiel.
Stel je loopt een beetje van podium naar podium maar wat je hoort en ziet is toch niet echt wat je wilt. Maar dan loop je langs een binnenlocatie en ziet aan de programmering dat Moke straks begint en dat lijkt je wel wat. Dan sms je naar een nummer en regelt zo de entree. 7.50 Euro!! Daar had ik in 1989 bijna vijftien biertjes voor!
De gedachte achter die mobieltjes actie is om meer kwaliteit in het programma te brengen. Dan kunnen ze weer een artiest als Anouk laten optreden in zo’n binnenlocatie.
Vanwege de drukte is er ook al een tijdje geen podium meer op het Plein, waar het allemaal begon.

Ik wil helemaal geen Anouk in een binnenlocatie. Ik wil helemaal geen binnenlocaties. Ik wil gewoon wat lekkere rockblues bands bij een stuk of wat cafés en een hoofdpodium op het Plein! En niet allemaal mensen uit heel Nederland, die geen verstand van muziek hebben en geilen op een of andere DJ.
Wij Hagenezen willen Walter Trout, de rockblues en het Plein terug!