So long, and thanks for all the fish

Eigenlijk krab ik me een beetje achter het oor. Moet ik nu tevreden zijn dat ik de langst zittende columnist ben binnen FOK!, of is dat eigenlijk heel erg zielig? Als ik als doel had om nu ondertussen ontdekt te zijn, en mijn eerste boek op de markt te hebben gehad, dan is zielig wel het goede antwoord. Als ik gewoon wilde schrijven, en daarvoor dankbaar een podium met gevarieerd publiek accepteerde, dan kan ik tevreden terug kijken. Het uiteindelijke antwoord ligt in het midden.

Ik ben door de bank genomen niet joelend weggehoond, noch virtueel met pek en veren besmeurd. Met een gemiddelde van 2500 lezers per column, en een aantal van 95 in drie en half jaar, kan je toch niet zeggen dat ik verschrikkelijk slecht was. Ook op FOK! heerst een vorm van democratie, dat is, echt slechte dingen verdwijnen vrij snel.

Waarom dan stoppen? Ach, aan alles komt een einde niet? Hoe zeg je dat? De rek is eruit, de wil is weg, de druk is van de ketel, de lol verdwenen, de creativiteit vleugellam. Voor een column moet er chemie zijn tussen schrijver en podium. Die chemie is verdwenen. Al een tijdje interesseerden mij de reacties op mijn eigen column niet eens meer. Na een dag vergat ik zelfs dat ik er één geschreven had. Dat kan niet. Dan moet je je conclusies trekken dat het een verplicht nummertje is geworden.

Zo werkt het eigenlijk met veel dingen in het leven. Mensen draaien maar door in verplichte nummertjes terwijl ze eigenlijk niet door hebben dat je echt een keuze hebt. Allerlei argumenten om toch maar bij het oude te blijven zijn vaak enkel maar angst voor het onbekende. Dat geldt voor werk, voor liefde, voor toekomstplannen. Zonde. Doe wat je wilt, wanneer je wilt, maar wel met een zuiver geweten. Laat je niet leiden door het oude, maar inspireren door het nieuwe.

Ik kan moeilijk zeggen dat ik iemand van weinig woorden ben, maar bij afscheid is dat eigenlijk wel zo. Iedereen die me heeft gelezen, dank voor het lezen. Iedereen die reageerde, nog meer dank. De paar die me mailden, en waar ik een aantal zeer bijzondere ervaringen mee heb gedeeld, u weet wie u bent.

En dan nog FOK!. Een tijd lang ben ik eindredacteur van deze columnfabriek geweest, en het wereldje dat FOK!-achter-de schermen heet is wel degelijk bijzonder. Nog steeds verbaas ik mij hoe zoveel vrijwilligers met zoveel meningen zo een site neer kunnen zetten. En dat alles onder leiding van een kale man die ik nog nooit heb gezien. Bizar eigenlijk. Maar een lichtend voorbeeld van hoe internet onze samenleving echt verandert. Uiteindelijk heb ik redelijk wat aan FOK! te danken, direct, of indirect. Zelfs mijn huidige baan.

FOK! is en blijft een bijzondere site, waar ik met niets anders dan plezier op kan terugkijken. Ze geeft zoveel mensen een kans om op een makkelijke manier hun interesses en sores te delen, zonder daar iets voor terug te vragen. Dat is de ware gedachte van het internet en ik hoop dat de wereld daarbuiten zich ooit laat inspireren door de prachtige vrijplaats die internet heet.

Kortom, het waren prima jaren voor deze jongen. De gordijntjes sluiten. Graag sluit ik dan ook af, met de titel van één van mijn favoriete boeken.

So long, and thanks for all the fish!