COMA Deel VVVVI

"Ow, zo te zien zit je naar het symbool te staren? Ik weet niet hoe het daarop is gekomen, ik weet alleen dat ik het vaker heb gezien. Toen ik met Lucas mensen aan het zoeken was kwam ik het ook een paar keer tegen. Ik dacht eerst dat die religieuze groep dat had gedaan, COMA betekent volgens hen “coming of messiah” in naam van Allah. Ach, zolang je er lang genoeg over zal nadenken kun je er van alles in gaan zien, net als bij dromen! Ha! Kom, dan gaan we naar Lucas toe, we moeten nog eten.”

We nemen nu raar genoeg de lift naar beneden, toen ik vroeg waarom we de lift niet naar boven namen vertelde Rosetta mij dat “een beetje beweging geen kwaad kan”. Voor mij en Lucas inderdaad niet, maar voor Rosetta te zien wel, misschien dat ze daarom ook niet naar beneden wilde lopen.

“Zo heeft Rosetta je alles laten zien? Ziet er gaar uit hè? Al die slapende mensen. Hopelijk kunnen we er iets tegen vinden. Ow, en Rosetta, er is niets gevaarlijks gebeurd toen jullie weg waren. Het is hier zo stil en rustig als wat, als jullie anders het eten alvast klaar maken?”

Ik stel echter voor om te wisselen met Lucas, onder het mom van “de hele tijd zitten is ook niet goed voor je”. Rosetta kijkt me glimlachend aan en zegt dat ik volkomen gelijk heb. Samen met Lucas loopt ze naar de kantine, om daar het eten klaar te maken. Ze praten gezellig met elkaar, en even vermoed ik dat Lucas haar wel ziet zitten, maar of het wederzijds is, is echter de vraag. Misschien is dit slechts een manier van Rosetta om meer over hem te weten te komen, misschien is hij voor haar ook slechts een patiënt.

Ik moet echter opletten en niet verzonken raken in mijn gedachtes. De veiligheid moet gewaarborgd blijven, en ik moet daarvoor zorgen, ik de beveiligingsman, ik en mijn blaffer. Politieagenten hebben het eigenlijk wel makkelijk zo, lekker achter het bureau zitten en af en toe wat criminelen aanpakken. Niet dat er nu veel criminelen waren sinds de vele onderzoeken die we hebben gehad de afgelopen decennia. Voorkomen is inderdaad beter dan genezen.

Verdomme, waarom denk ik altijd zoveel na? Ik moet opletten en niet gaan peinzen en filosoferen. Ze vertrouwen mij en ik moet dat vertrouwen niet schaden. Niet dat er iets gebeurd op alle schermen. Ik zie nu pas eigenlijk dat het scherm voor de benedenverdieping defect is. Misschien is het slim als ik het zou repareren, want wat als er iemand ontsnapt?

Mijn mobomedia heeft een directe livefeed van de centrale hub, dus gelukkig zie ik nu alle beveiligingsbeelden op mijn scherm. Soms is het wel fijn om een nerd te zijn. Nu kan ik rustig naar beneden gaan en de camera fixen. En dit keer ga ik gewoon te voet. Nu alleen nog hopen dat ik niet een accescode of iets dergelijks moet intypen…

Hoe dieper ik naar benden ga, hoe meer twijfels ik eigenlijk krijg. Wat als ik dadelijk de deur opendoe en er een horde gevangen me zitten op te wachten? Wie weet zaten ze al de hele tijd te wachten op die domme bewaker die voor hen de deur naar vrijheid opent? Ik heb mijn pistool bij me, maar of er genoeg kogels inzitten? Volgens mij is het zelfs een verdovingspistool, zou je daarmee een zware jongen om kunnen leggen?

Niets van dit blijkt waar. Zodra ik eenmaal beneden ben is het doodstil. Geen geluid en niemand te bekennen. Ik loop rustig langs de cellen en zie dat ze bijna allemaal slapen. Bijna, want in een van de cellen zie ik een vrouw slapen, en ik weet dat die vrouw niet in COMA is.

 Je snurkt dan namelijk niet.

En als bij donderslag wordt ze wakker. Shit.

"Wat? Jij zit hier niet in de cel!"

 Iets zegt me dat Rosetta mij iets heeft verzwegen...