4. Ben de Leider wordt geschaduwd
Uit enkele verloren gewaande geschriften van de ziener Nostradamus blijkt dat er zich in Nederland een Korte samenvatting van het voorgaande (derde) deel: Ben de Leider heeft na het woedend beëindigen van het telefoongesprek reclame- en conceptbureau 'anticoncepti' wederom opgebeld en hen bedreigd met de dood of zoiets dergelijks..
Deel 4:
Ben de Leider keek wat om zich heen. Vier muren, een deur, er lag zelfs iets van een vloer! Filosofisch keek hij naar boven. "Er is meer tussen hemel en aarde. Het plafond, bijvoorbeeld!"
Hij moest maar eens met zijn bovenbuurman gaan praten, Zlatan van der Aa, die het lef had om dit plafond als vloer te gebruiken, de schoft.
Ben de Leider kwam deze snelle reclamejongen wel eens tegen in de lift. Laatst klaagde Van der Aa nog over het mislopen van een grote opdracht aan zijn meest talentloze concurrent. "En?", had Ben gesnauwd, "Wat kan mij dat nou schelen?!", al meende hij dit niet echt. Hij had zelfs enig medelijden; niks menselijks was hem vreemd. Dat medelijden was echter vooral zelfmedelijden, want uitgerekend híj, Ben de Leider, had die talentloze concurrent ingehuurd: reclame- en conceptbureau 'anticoncepti'.
"Ik zal ze eens opzoeken."
Hij verliet zijn kantoor, nam de lift naar beneden en liep naar buiten. De hitte had zoals gewoonlijk iets heets; zoals wel vaker. Ben de Leider was zoveel zonlicht niet gewoon. Hij kneep zijn ogen even dicht, greep naar zijn pakje 'Lucky Strike', stak er een exemplaar van op, en aangezien er geen koets voor hem klaar stond diende hij te lopen naar het kantoor van zijn ingehuurde reclame- en conceptbureau.
Ben de Leider ging zelden op bezoek. Behalve een lichte vorm aan straatangst kampte hij immers ook met uitzaaiingen als pleinvrees, woonerfschuwte en had hij de snelweg-tyfus.
Toch liep hij met stevige tred door naar die rotte burelen van het 'anticoncepti'-hoofdkantoor.
"Want fobieën", zo redeneerde Ben, "Daar moet je je niet bang door laten maken. Zo ben ik van mijn vliegangst genezen toen ik op Schiphol eens een boek las over de dertig ernstigste treinongelukken aller tijden. Dat boek: "De 30 ernstigste treinongelukken aller tijden" (uitgeverij: 'De Bezige Bij') heb ik overigens in 1 ruk uitgelezen. Tijd zat: mijn vliegtuig had 2 weken vertraging en de kranten hadden niet veel te melden. Het was duidelijk nog komkommertijd, die 12e september..
Ook mijn tante Pietje had zoals elk normaal mens een fobie. Zij was bijvoorbeeld ontzettend bang voor ontsnapte seriemoordenaars, de aanstelster. Daarbij had ze ook nog eens smetvrees. Gelukkig droeg haar belager plastic handschoenen toen hij haar wurgde, wel zo hygiënisch!"
Ben de Leider versnelde zijn pas. Hij hoorde een auto starten.
"Achter mij lopen nu al een halve minuut twee heren van de CIA, en dat vrouwtje aan de overkant dat me daar vanuit de telefooncel verleidelijk aankijkt is Gretta Inbar, één of andere slet van de Mossad." Ben de Leider passeerde de telefooncel, en mompelde hardop:
"In de Lada die me nu voorbijrijdt zitten twee agenten van de Russische geheime dienst TAFKAKGB (The Afkorting Formerly Known As KGB).
Ik ken ze. Ik heb alles onder controle. Hoewel ik word afgeluisterd, en geschaduwd in elke straat, op elk plein of ieder woonerf: ik ben niet paranoïde! Ik herhaal: ik ben niet paranoïde, ik herhaal: ik lijd enkel aan de ziekte van dr. Rene Reverse-Angle".
Ben de Leider zweette, maar dat was vanwege de hitte. Hij kneep zijn ogen toe op een wijze die Clint Eastwood als over-acting zou typeren, en loerde naar de Lada die langzaam voor hem uitreed. "Links, achter het stuur zit Vladimir Ivanovitsj Smirnov, 42 jaar oud, 1.78 meter lang, 86 kilo. Geboren te Jekaterinaburg en te chanteren vanwege zijn illegale kunsthandel. Zo is mijn prachtige schilderij 'Het Paard van Caligula' in bezit gekomen via Boris Leonidivitsj Bronstein, één van zijn tussenpersonen."
Ben de Leider liep met ferme passen door, ontweek wat tegemoetkomende voetgangers, en kreeg de Russen weer in het vizier, die blijkbaar wachtten voor een stoplicht.
"Naast hem", vervolgde Ben zachtjes, "Naast Smirnov zit de vadsige Pjotr Timofeeff, 35 jaren jong, 1.88 meter lang, 136 kilo. Achterneef van zijn geëmigreerde achterneef Peter, een Nederlandse weerman wiens erotisch getinte dichtbundel 'Van Koude Oorlog tot Nat Warmtefront' net als veel van Bens manuscripten ook geweigerd was door de Bezige Bij.
Pjotr Timofeeff was in geval van nood ook te chanteren. Met een Whopper Cheese."
Als Pjotr echt honger had, redeneerde Ben de Leider, kon hij voor slechts 2 Euro op de hoogte komen van het Russische kernwapenprogramma en andere slaapkamergeheimen van Vladimir Poetin.
"Altijd makkelijk om te weten. Bijvoorbeeld als ik nog eens zin heb om op een landerige dinsdagmiddag Polen binnen te vallen."
Ben dook plotseling een steegje in, en ontdeed zich zo van zijn achterliggers. Hij duwde de altijd open voordeur open. In het kleine trappenhuis drukte hij op de deurbel van 'Anticoncepti'. Hij kreeg gehoor, het was veilig. Tenminste, dat dacht hij..
