56k6
'Een beetje naïef', hoor ik u denken? Dat klopt, want bij het eerste filmpje van 3mb schoot de downloadtijd al richting 50 minuten. Ook bleek ik in de laatste jaren vergeten te zijn dat een browser het aantal items weergeeft dat nog geladen moet worden, zodat ik weer met tranen in de ogen van het geeuwen, zat te staren naar '19 items over', '18 items over', ............, '17 items over'. Nee, het Explorer-wereldbolletje draaide weer als vanouds. Dikke ellende dus.
Mijn zin om het internet op te gaan nam hierdoor zienderogen af. Een blik op het zwarte scherm waar voorheen, zelfs als ik niet achter de computer zat, altijd wel het vrolijke groene draakje van de bittorrent-client te zien was, deed de rillingen over mijn rug lopen. Ineens was ik aangewezen op de echte wereld in plaats van de virtuele. Ik voelde mij ontheemd en verward zonder mijn dagelijkse digitale shot. Moedeloosheid en een, na lang sluimeren, ontwakende depressie maakten zich van mij meester.
'Hoe is het mogelijk dat ik jaren achtereen op een 56kut6 verbinding heb gesurft?', vroeg ik mijzelf mokkend af. Websites verschenen op het scherm met de snelheid van dikke stront door een dun buisje. Uren moest je wachten voordat je een lullig mp3-tje binnen had. Films liet je links liggen omdat de telefoonkosten om ze binnen te halen hoger waren dan de prijs van een bioscoopkaartje. Waarom ergerde ik mij daar toen niet aan en nam ik het voor lief? Ik werd langzaam maar zeker steeds pissiger. Begon een hekel te krijgen aan dat rottige telefoonkabeltje dat zoveel dunner is dan de netwerkkabel. Vind je het gek dat de snelheid zo laag is? Er past geen zak doorheen!
Na een week mijn gezeik aangehoord te hebben, mepte mijn eega mij eens even stevig met de vlakke hand tegen het achterhoofd om er meteen achteraan te meldden dat het toch niet zo kon zijn dat mijn humeur (en daardoor dat van haar, maar dat zei ze er natuurlijk niet bij) vergald werd door een paar luizige kb-tjes per seconde en dat mijn leven toch niet werd bepaald door een zwart klote kastje aan de muur en dat ik mij voordat internet bestond, toch ook prima vermaakte!
'Voor internet...', mompelde ik zachtjes, 'wat deed ik ook al weer voor internet?' En ineens viel mijn oog op de goed gevulde boekenkast met daarin tientallen boeken die ik nog niet gelezen had. Tien minuten later zat ik al tot over mijn oren in de ratten van James Herbert.
Mijn humeur is inmiddels alweer iets beter. Voorlopig heb ik mijn alternatief gevonden. Heb ik de virtuele wereld even ingeruild voor de fantasiewereld om de realiteit te ontvluchten. En het leuke: ik lees nog met dezelfde snelheid als 10 jaar geleden.
