Backlog - Games uitspelen voordat next-gen consoles uitkomen

De volgende generatie spelcomputers staat voor de deur. Hoewel deze keer beide consoles backwards compatibility ondersteunen (Xbox Series X|S drie generaties, PS5 slechts een) is er toch een beetje drang om iets aan de beruchte backlog te doen. Als je een beetje veel games speelt ontkom je niet aan stapeltje games dat door allerlei redenen blijft liggen.

Het is voor mensen die een nieuwe console in november halen nu een goed moment om daar iets aan te doen. Het is namelijk fijn om met een schone lei te beginnen en de ervaring leert dat je vooral nieuwe games op je nieuwe console wilt spelen. Echter, als je backlog-game last heeft van hele lange laadtijden kun je beter toch nog wachten op een next-gen console zodat de SSD daar wat aan doet.

Ik heb zelf recent drie games uitgespeeld die al een tijdlang op mijn backlog zitten. Hieronder vind je mijn impressies van deze titels. De drie games zijn, ondanks soms twijfelachtige kwaliteit, stuk voor stuk interessant. Laat anders weten in de comments wat voor games in je backlog zitten en of je daar nog aan toe gaat komen.

Horizon Zero Dawn
Horizon had de pech dat het in begin maart 2017 uitkwam, dezelfde maand als The Legend of Zelda: Breath of the Wild. Ik had toen beide games gehaald, maar Zelda was een stuk meer innovatief en al snel ging die andere open wereld game de kast in. Hij is pas in 2020 er weer uitgekomen. Met de onthulling van de sequel, Horizon Forbidden West, ontstond er toch nieuwsgierigheid naar deze game van Nederlandse makelij.

Horizon barst van de ambitie. Het concept, dinosaurus-achtige robots domineren een apocalyptische wereld, is bijzonder intrigerend en Guerrilla Games pakt groots uit met het verhaal. Het mysterie van hoe de wereld tot die staat is gekomen en wat voor rol hoofdpersoon Aloy daarin speelt blijft tot het einde boeien. De game is grafisch ook nog steeds erg mooi, maar laat verder op veel andere aspecten steekjes vallen.

Horizon voelt namelijk niet zo lekker om te spelen. Aloy lijkt te licht en bestuurt niet helemaal soepel. De wereld is groot, maar er is weinig interactie mogelijk en het is uiteindelijk veel lege en inspiratieloze ruimte. De gevechten zijn knoeierig en pijlen afvuren heeft totaal geen impact. De animaties van de personages zijn matig en dat uit zich vooral in de sidequests, die stuk voor stuk overkomen als minderwaardige bijzaak. Vergeleken met meer recente Sony-exclusives is Horizon toch op veel vlakken vrij gedateerd.

Gelukkig wordt het een en ander al deels rechtgezet in The Frozen Wilds, een hele grote uitbreiding die eind 2017 uitkwam. De gameplay is nog steeds stroef, maar de nieuwe robots zijn een stuk uitdagender en halen het uiterste uit de beperkte mechanieken. De uitbreiding pakt ook andere kritiekpunten aan. The Cut, een nieuw ijzig gebied, is beter ontworpen en voelt helemaal niet als zinloze ruimte. Dit gebied heeft duidelijkere bezienswaardigheden, met beter geïntegreerde quests die niet meer willekeurig aanvoelen. Zelfs de zijpersonages zijn nu goed uitgewerkt en ze werken niet meer op de lachspieren met slechte animaties.

Het is veelbelovend dat Guerilla Games al vrij snel een aantal aspecten van Horizon wist te verbeteren. Dat stemt hoopvol dat de aankomende sequel, die al in 2021 moet uitkomen, ook de andere minpunten corrigeert. Het is jammer trouwens, dat Forbidden West nog steeds een PS4-game is en daardoor wellicht niet het onderste uit de kan haalt.

Blasphemous
Als liefhebber van 2D Metroidvania-game vond ik Blasphemous gelijk interessant. Dit genre is inmiddels overspoeld door tig indiegames, dus het is al knap als je kunt opvallen. Dat doet Blasphemous met dank aan de Spaanse invloeden van ontwikkelaar The Game Kitchen, die in Sevilla zit. De game bevat provocerende katholieke iconografie en grotesk geweld, waardoor het in trailers gelijk de aandacht trekt.

Toen hij in 2019 werd gelanceerd kwam de potentie van de game helaas niet goed tot uiting. De game was repetitief, met te weinig vijandtypes en belachelijk veel backtracking. The Game Kitchen beloofde gelijk updates en ik heb daar vervolgens geduldig op gewacht. In augustus 2020 werd ik daarvoor beloond. Met ‘The Stir of Dawn’-update werd de game eindelijk echt afgemaakt.

Als je alle updates erbij neemt is er vrij veel aangepast. De configuratie van de wereld is iets veranderd en er is veel nieuw van: animaties, vijanden, NPCs, items en spelmechanieken. Het belangrijkste is dat de game een stuk weer warp punten heeft toegevoegd, waardoor je veel minder op en neer hoeft te gaan.

Dit jaar heb ik genoten van de lugubere atmosfeer in deze game, iets dat nog beter tot zijn recht kwam met de nieuwe Spaanse voiceovers.  Het vechtsysteem is verder lekker scherp en je kunt makkelijk leuke combo’s uitvoeren of een van je magische aanvallen vijanden verpulveren.  

Toch moest ik aan het einde van de rit concluderen dat Blasphemous ietwat tegenvalt en niet tot de top van het genre behoort. Het grootste probleem is dat de game eigenlijk totaal niet evolueert. Je verdient tijdens de game weinig nieuwe vaardigheden en alles wat je krijgt heeft weinig effect op de spelervaring. Wat je in het begin doet van de game verschilt heel weinig van wat je aan het einde van de game aan het doen bent. De verschillende gebieden in de game hebben allemaal een eigen stijl, maar qua gameplay doe je ongeveer hetzelfde.

Blasphemous heeft dus een hele rits aan updates gekregen, maar struikelt toch over hetzelfde obstakel dat er sinds het begin was: het is uiteindelijk te repetitief. De game is daarmee enkel memorabel dankzij de macabere designs. Als 2D Metroidvania-game kan het niet mee met de toppers van het genre.

Cuphead
Cuphead is een van de populairste indiegames van de afgelopen jaren. De game is sinds 2017 al 6 miljoen keer verkocht. De ‘rubber hose’ animatiestijl en bijpassende swingende muziek uit de jaren 30 geeft de game een uniek en zeer aantrekkelijk uiterlijk en geluid. Echt origineel zijn is in deze industrie zeldzaam en dat heeft zich dus uitbetaald. Cuphead krijgt binnenkort zelfs een animatieserie op Netflix.

Ik heb zelf de game pas in 2019 op de Switch uitgeprobeerd. Het was tof, maar de game klikte niet helemaal en ik kwam niet verder dan de eerste wereld. Dit keer heb ik het een nieuwe kans op de PS4 geven en het resultaat is dat ik nu een hardcore fan ben. Het verschil was eigenlijk iets heel simpels: de Dualshock 4 heeft een veel betere d-pad dan de Switch (vergeleken met zowel de joycons en de pro controller). De game is vrij moeilijk, dus een goede d-pad is belangrijk.

Cuphead is een game die dus vooral uit baasgevechten bestaat. De hectische duels, waar je al snel afgeleid raakt door de uitmuntende en levendige animatie van de bazen, zijn erg leuk om te spelen. Het is zoals wel vaker met dit soort games een kwestie van patronen onthouden en uitvogelen wanneer je toe kunt slaan. Daarnaast zijn er nog een paar platforming-levels waar je op vrij typische wijze het einde van een level moet halen. Deze levels zijn minder geliefd bij critici en fans, maar ik vond het leuke afwisseling.

Nadat je de game hebt uitgespeeld kun je hem weer van voor af aan spelen in expert mode. Deze hogere moeilijkheidsgraad geeft bazen niet alleen meer HP, een aantal krijgt ook volledig nieuwe aanvallen en aanvalspatronen. Expert mode dwingt je ook om echt gebruik te maken van alle wapens die je vrij hebt gespeeld. Uiteindelijk was het leuk genoeg om door te gaan tot ik de platinum trophy had verdiend.

Studio MDHR is trouwens nog niet klaar met Cuphead. Dit jaar moet eigenlijk The Delicious Last Course uitkomen, uitgebreide DLC met nieuwe bazen, levels en ook een nieuw speelbaar personage. Door COVID-19 zou het zomaar kunnen dat dit toch 2021 wordt. Ik heb Cuphead pas recent gespeeld en kan nu al niet wachten op meer content.