FOK!toen: The Beatles - Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band
2. A Day In The Life
De studio in
Op 6 december 1966 begonnen The Beatles aan de opnamesessies voor hun volgende album. De Abbey Road Studios waren eigendom van de platenmaatschappij EMI en zodoende konden The Beatles in alle rust aan hun opnames werken. The Beatles wisten dat de nummers die ze op wilden nemen niet live uitgevoerd hoefden te worden en hadden de nodige ruimte voor muzikale experimenten. De eerste liedjes die werden opgenomen waren 'When I'm 64', 'Penny Lane' en 'Strawberry Fields Forever'. Van het laatstgenoemde nummer had Lennon op 24 november trouwens al een aantal demo's opgenomen. 'When I'm Sixty-Four' was een liedje dat McCartney had geschreven toen hij nog maar 15 jaar oud was. Bij de optredens van The Beatles in de Cavern Club in Liverpool werd het nummer ook wel eens gespeeld als een gitaarversterker er weer eens de brui aan gaf. McCartney had het nummer geschreven met de gedachte dat het ooit nog eens op zou worden genomen door een grootheid als Frank Sinatra.
In 1966, toen Paul's vader Jim 64 jaar werd, besloten The Beatles om het liedje alsnog op te gaan nemen. 'When I'm 64' werd oorspronkelijk opgenomen als B-kant van de single 'Strawberry Fields Forever' maar uiteindelijk werd de voorkeur gegeven aan 'Penny Lane'. Zowel 'Penny Lane' als 'Strawberry Fields Forever' zouden daarom ook niet op de volgende elpee te horen zijn, een besluit waarvan producer George Martin nog vele jaren spijt zou hebben. Naast een aantal kerstboodschappen voor de Britse radiopiraten Radio London en Radio Caroline namen The Beatles op 6 december een tweetal takes van 'When I'm 64' op. Twee dagen later kwam McCartney in zijn eentje naar de studio toe om de zang op te nemen voor het liedje, dat door Lennon ook wel sarcastisch 'Paul's Granny Shit' werd genoemd. Op 20 en 21 december werden de blaaspartijen toegevoegd waarna het nummer klaar leek te zijn om te worden afgemixt. Inderdaad leek, want McCartney besloot op het laatste moment dat het liedje een sneller tempo moest krijgen. Uiteindelijk werden de opnames van 6 december helemaal niet gebruikt en werd er een geheel nieuwe opname van het liedje 'When I'm 64' gemaakt in een andere toonhoogte.
The Beatles bij de opnames van A Day In The Life
A Day In The Life
In januari 1967 beginnen The Beatles aan de opnames van het tweede liedje voor de nieuwe plaat. 'A Day In The Life' was een behoorlijk complex nummer dat eigenlijk uit een tweetal composities bestond. Het leeuwendeel van de track werd geschreven door John Lennon op 19 januari en werd gebaseerd op een tweetal artikelen op de frontpagina van de Daily Mail van die dag. Het eerste couplet van het liedje ging over het overlijdensbericht van Tara Browne, de 21-jarige erfgenaam van de bierbrouwersfamilie Guinness, die bij een crash met zijn Lotus Elan om het leven was gekomen. Browne was een goede vriend van Lennon en McCartney.
He blew his mind out in a car.
He didn't notice that the lights had changed.
A crowd of people stood and stared.
They'd seen his face before.
Nobody was really sure,
If he was from the House of Lords.
Een andere inspiratiebron voor John Lennon was het verhaal van het boek How I Won The War van Patrick Ryan uit 1963. Lennon had in 1966 een rolletje gespeeld in de gelijknamige anti-oorlogsfilm.
I saw a film today, oh boy.
The English army had just won the war.
A crowd of people turned away.
But I just had to look.
Having read the book.
I'd love to turn you on.
Halverwege het nummer, dat in eerste instantie met de werktitel 'In The Life Of...' werd geschreven, mocht Paul McCartney zijn geestverruimende aandeel leveren aan de eposante compositie. Waar Lennon over de realiteit van die dag zong, richt McCartney zich meer over de beelden die hij zag na het roken van een vette joint.
Woke up, fell out of bed,
Dragged a comb across my head.
Found my way downstairs and drank a cup,
And looking up I noticed I was late.
Found my coat and grabbed my hat.
Made the bus in seconds flat.
Found my way upstairs and had a smoke,
Somebody spoke and I went into a dream.
Voor het laatste couplet van 'A Day In The Life' liet Lennon zich inspireren door de column Far & Near, waarin de schrijver zich beklaagde over de abominabele staat van de weg bij Blackburn, Lancashire.
I read the news today oh boy.
Four thousand holes in Blackburn, Lancashire.
And though the holes were rather small.
They had to count them all.
Now they know how many holes it takes to fill the Albert Hall.
Met 5 minuten en 3 seconden was 'A Day In The Life' het langste nummer dat The Beatles tot op dat moment hadden opgenomen. Voor de overgang van het door Lennon geschreven deel van het nummer met het deel van McCartney kwam laatstgenoemde met het idee om daarvoor een orkest te gebruiken. Hiervoor werd een veertigtal muzikanten ingehuurd van zowel het Royal Philharmonic Orchestra en het London Symphony Orchestra. Elke muzikant moest beginnen met de laagste toon op zijn instrument om daarna in een bepaald tempo steeds hoger te gaan. McCartney zou zich deze unieke opnamesessie later goed herinneren.
De handgeschreven tekst van A Day In The Life
McCartney: "Deze opnamesessie was vooral bijzonder omdat je gaanderweg de persoonlijkheid van de muzikanten kreeg te zien. De strijkers waren als schapen, ze hielden elkaar in de gaten om te zien hoe ver de ander al was gegaan en volgden dan allemaal. De blazers waren een stuk wilder. Van die jazzmannen die hielden van het moment." Aan het einde van de laatste opnamesessie barsten de muzikanten uit in een spontaan applaus. Het nummer moest daarna nog een passend einde krijgen en bestond in eerste instantie uit de vier neuriënde Beatles. Pas op 22 februari kreeg het nummer het definitieve einde met de beroemde klap op de snaren van een viertal piano's.
