Stellar Blade

Stellar Blade is de eerste console-game van Koreaanse ontwikkelaar Shift Up. De game werd tussendoor door Sony opgepikt en gefundeerd, waardoor het natuurlijk gelijk veel meer aandacht kreeg. Vooraf had ik zeker wel zin in spannende nieuwe actie-game, maar Stellar Blade stelt teleur door nooit echt een eigen smoel te ontwikkelen.

Het valt niet te ontkennen dat de makers van Stellar Blade hevig is geïnspireerd zijn door NieR: Automata. De regisseur van de game, Hyung-Tae Kim, heeft dat zelf reeds bevestigd in interviews. Inspiratie is zelden erg, de hele industrie speelt immers sowieso leentjebuur bij elkaar. Het probleem is dat Stellar Blade mijns inziens regelmatig de lijn kruist tussen eerbetoon en goedkope imitatie. Dat je algemene thema’s leent is begrijpelijk, maar in het geval van Stellar Blade imiteert het zelfs specifieke plotpunten en plotwendingen.

Stellar Blade speelt zich af in een post-apocalyptische wereld waar de mensheid bijna is uitgestorven. De enige redding is een sexy robotmeid die uit een mysterieuze ruimteschip is gekomen. Zoals gezegd  gaat het verder dan alleen een hele vergelijkbare opzet. Stellar Blade weet alleen niet de diepere filosofische lagen van zijn inspiratie effectief na te apen en wat overblijft is een verhaal dat niet alleen voorspelbaar is, maar ook vooral leeg van binnen.

De zielloosheid wordt verder onderstreept door de personages in deze game. Houten planken hebben meer persoonlijkheid dan Eve en haar vrienden. Eve lijkt nooit de plotelementen te internaliseren en komt over als een toerist in haar eigen game. Het helpt ook niet dat de houterige dialogen extreem slecht zijn ingesproken. Personages praten op onlogische wijze langs elkaar heen en spreken hun dialogen in met de passie van een overwerkte supermarkt-medewerker. Wellicht dat de originele Koreaanse voiceover beter is dan de Engelse versie, maar eigenlijk kan niets het ongelofelijk slechte schrijfwerk redden.

Als je vooral deze game wilt spelen voor een goed verhaal en interessante personages kun je dus beter ergens anders kijken. Dit alles is doodzonde, want als het om gameplaymechanieken gaat is Stellar Blade juist bovengemiddeld goed. Sterker nog, in die aspecten is het vaak veel beter dan NieR: Automata. Met name het vechtsysteem maakt een prima indruk. Eve kan met haar zwaard lekkere combo’s uitvoeren en tussendoor speciale aanvallen afvuren als je specifieke meters hebt opgeladen.

Shift Up heeft het bovendien voor elkaar gekregen om het vechtsysteem ‘stevig’ te laten aanvoelen. Elke stoot, van zowel vijanden als van Eve, heeft lekker veel impact. Dat maakt een goed getimed parry of perfect dodge heerlijk om uit te voeren. Complex is het niet. De comboroutes zijn niet ingewikkeld, er is geen stamina-meter waar je op moet letten en je hoeft bijvoorbeeld ook niet vijanden in de lucht te jongleren. Daarmee blijft het dus heel toegankelijk terwijl het tegelijk net genoeg uitdaging biedt. De baasgevechten bijvoorbeeld zijn alleraardigst.

Stellar Blade biedt verder opvallend veel gameplayvariatie aan. De game begint met een vrij lineaire level, maar wisselt dat soort levels vervolgens af met open wereld-achtige woestijnen en heuse shooter-segementen. Alle gebieden zitten vol collectibles zoals extra verhaalteksten, skill points, upgrademodules en kostuums. Verkennen is daardoor vaak de moeite waard. Shift Up slaat wel de plank mis met de kleine puzzelelementen in de game. Ik snap de ambitie om de speler nog meer variatie aan te bieden, maar de puzzels in dit spel zijn doodsaai. Vaak moet je heel traag een grote zware doos op de juiste plek zetten of met een simplistische schakelaar spelen om wat objecten te bewegen. Het is niets aan en het voelt vooral alsof de game aan het tijdrekken is.

Qua presentatie maakt het spel zeker in trailers een goede indruk. De gedetailleerde modellen van de personages, de uniek ogende monsters en de soms indrukwekkende omgevingen zijn positieve punten. Het probleem is dat het geheel niet cohesief aanvoelt. De verwoeste wereld van Stellar Blade is ondanks een paar mooie elementen steriel en het komt uiteindelijk ook een beetje nep over. Het voelt als een wereld die door een computer is gegenereerd en niet door menselijke artiesten.

Conclusie:
Stellar Blade is geen goedkope imitatie van NieR: Automata. Het is een dure namaak die zelfs op het gebied van gameplay zijn inspiratiebron overtreft. Helaas mist het de bezieling en fantasie die de games van Yoko Taro juist zo goed maken. Bovendien zijn de plot en de personages niets minder dan complete bagger. Stellar Blade is onder de streep nog steeds een degelijke actie-game en Shift Up heeft als ontwikkelaar veel potentie, maar voor hun volgende game hoop ik dat ze meer hun eigen stem kunnen vinden (en andere schrijvers aannemen).

Exclusief voor PS5.