CD: The Game - L.A.X.
Zoals de titel al verraadt komt Jayceon Taylor, de echte naam van de rapper, uit Los Angeles. Dat is goed terug te horen in zijn sound, muzikaal gezien is hij een product van de westcoast-stroming uit het begin van de jaren '90. Westcoast-rappers stonden er toen vooral om bekend erg fel te zijn en geen blad voor de mond te nemen. Exact ook eigenschappen die The Game ook kenmerken. Hij heeft zijn hart op de tong liggen, wat voor hem zowel zijn sterkte als zwakte betekent. Hoewel zijn woorden hem af en toe in penibele situaties brengen, laat hij tegelijkertijd ook zijn emoties de vrije loop, wat hem een interessant figuur maakt.
Die emoties laat hij bij het openingsnummer al horen. In tegenstelling tot op de voorgaande twee albums is dit geen knetterharde binnenkomer. Na een raar intro, met een prekende DMX, volgt het ingetogen 'LAX Files'. In het nummer, die wat treurig van toon is, betoogt The Game over het leven in de gangstercultuur van Los Angeles. Het is één van de 16 tracks die The Game volledig zelf afhandelt. Voor de overige 13 heeft hij gastartiesten uit alle windstreken van Amerika opgetrommeld, vandaar waarschijnlijk dat de titel naar het vliegveld van L.A. is vernoemd. Op het ruige 'State of Emergency' begint Game nog dicht bij huis. Samen met Westcoast-legende Ice Cube poogt Game het gevaarlijke imago van zijn staat Californië onder woorden te brengen.
Met 'Bulletproof Diaries' (met Raekwon) dendert L.A.X. lekker door richting één van de pareltjes van het album: 'My Life' met Lil’ Wayne. Het nummer kent een gerecycled refrein van Wayne's eerdere track 'So Tired'. Ditmaal is het geheel echter een emotionelere aangelegenheid. De beat van Cool & Dre sluit goed aan bij de manier waarop Wayne het refrein voordraagt, terwijl The Game op de coupletten zijn leven overpeinst. Na dit, zeker voor Game's doen, zware nummer wordt het album wat luchtiger met een drietal vrolijkere nummers. 'Money' gaat, verrassend genoeg, over geld en bevat wederom een erg sterke beat van Cool & Dre, 'Cali Sunshine' met Bilal is een onvervalste zomertrack en 'Ya Heard' met Ludacris is lekker funky en luchtig.
Het middenstuk van L.A.X is wisselvalliger. 'Gentleman's Affair' met Ne-Yo is matige R&B met een refrein dat nét niet aanstekelijk genoeg werkt. Bij 'Let Us Live' vallen die puzzelstukjes dan weer wél goed in elkaar. De dreigende beat van Scott Storch is voor The Game en Chrisette Michelle een ideale basis om een sterke track op te bouwen. Laatstgenoemde zorgt met haar mooie soulstem voor een refrein met een scherp randje, en op de coupletten van Game is niks aan te merken. Het rauwe nummer wordt helaas afgelost door een veel te gepolijste track. Het refrein van Raheem DeVaughn op 'Touchdown' is een tikkeltje te klef en ook de coupletten van The Game klinken nogal nonchalant.
Hoe je wel een refrein moet afleveren toont John Legend op 'Angel', een heerlijke productie van Kanye West. Gastrapper Common is perfect op zijn plaats en The Game toonde op zijn debuutalbum The Documentary met deze mellow producties ook wel raad te weten. Op 'Game's Pain' toont hij dat wederom. Met dit nummer brengt hij samen met zangeres Keyshia Cole een hommage aan artiesten die voor hun carrière een inspiratie zijn geweest. En hoewel zinnen als "I used to think LL stood for Love LA" (verwijzend naar L.L. Cool J) behoorlijk infantiel klinken, is 'Game's Pain' een heerlijke zomerse namiddagtrack. Wederom een hoogtepunt op L.A.X.. Want ondanks de twee slippertjes halverwege en de belachelijke intro en outro, staat ook Game's derde plaat L.A.X. weer bol van sterke en gevarieerde nummers.
Label: Geffen/Universal Releasedatum: augustus 2008 Waardering:
