CD: The Hickey Underworld - I'm Under The House, I'm Dying
Met een belachelijke bandnaam, cd-titel en cover weet het Antwerpse kwartet The Hickey Underworld de aandacht te trekken. Een bepaald imago is handig voor de commercie, maar wil je overleven in de muziekindustrie dan zul je ook echt noten op je zang moeten hebben. Kan dit Belgische rariteitenkabinet op hun nieuwe cd I'm Under The House, I'm Dying ook muzikaal overtuigen?
In 2006 weet The Hickey Underworld in eigen land voor het eerst voet aan de grond te krijgen. De heren winnen dat jaar Humo's Rock Rally en mogen ook spelen op Pukkelpop. Drie jaar later stonden ze op Rock Werchter na het uitbrengen van hun gelijknamige debuut-cd. We zijn nu weer drie jaar verder en met de tweede cd, I'm Under The House, I'm Dying, moet de populariteit worden uitgebreid. Om maar meteen met de deur in huis te vallen, deze cd heeft zeker de potentie om bij een breder publiek door te dringen. De heren lijken de juiste koers helemaal te hebben gevonden. Wellicht was dat ook de makke van de eerste cd die een beetje te stuurloos was. De mix van rock, metal en noise had nog net niet de juiste vorm. De nieuwe cd zit eigenlijk van begin tot eind prima in elkaar.
De opener 'Untitled' valt meteen met zang en gitaar in en het refrein beukt van alle kanten, terwijl zanger/gitarist Younes Faltakh zijn 'screams' loslaat. Het nummer zou zo in het repertoire van Deftones passen. Dat is een compliment, net als dat de single 'Whistling' het beste van Foo Fighters en Queens Of The Stone Age herbergt. Een andere passende vergelijking die opgaat is het speelse van een band als Mastodon. Hoe die band metal en veel melodie combineren, zo ook weet The Hicky Undeground vooral op het eerste deel van de cd uit te pakken met de songs, 'Year Of The Rat', 'Thierry', 'The Frog' en 'Cold Embrace'. Het zijn stuk voor stuk heerlijk meeslepende nummers met pakkende riffs van Faltakh en zijn medegitarist Jonas Govaerts, die een muur van geluid neerzetten die toch zoet in de oren klinkt. De ritmesectie van bassist Georgios Tsakiridis en drummer Jimmy Wouters zorgen voor de strakke en beukende fundering.
In het tweede gedeelte krijgen we ook wat introverte en meer experimentele songs als 'Martian's Cave' en 'Pure Hearts In Mud' te horen. Ook het zeer poppy 'Space Barrio' is een prima uitstapje wanneer je het afzet tegen een typisch noise-nummerje als 'Overfiend'. De afsluitende titeltrack is weer een beukend geheel van de eerder genoemde mix van de eerste plaat met Mastodon-invloeden, zoals op het eerste gedeelte van deze tweede schijf. Bij het wegsterven van de laatste klanken weet je dat de elf songs een prima uitgebalanceerd geheel vormen.
Hoe absurdistisch het imago ook moge zijn, er zit weldegelijk behoorlijk veel kwaliteit in de muziek van The Hickey Underworld en met name hun nieuwe cd I'm Under The House, I'm Dying. Een zeer plezante en verrassende cd uit België en een regelrechte aanrader!
