CD: Opeth - Ghost Reveries

Rick (Toffe_Ellende)
Er werd hevig gediscussieerd en gespeculeerd over welke koers Opeth na Damnation zou gaan varen. Zou dit laatste album de blauwdruk worden van een hele andere richting, die van de progressieve rock, of zou het opnemen van de bands eerste videoclip voor 'The Grand Conjuration' het bewijs zijn voor een knieval voor de commercie, zoals velen menen dat dit ook Metallica destijds de nek om heeft gedraaid. Of zou het vijfde bandlid Per Wiberg (Spiritual Beggars) met zijn toetsenpartijen het herkenbare sferische gitaargeluid geweld aandoen? En men vroeg zich af waarom de Zweden bij Roadrunner Records hadden getekend, dat is toch dat nu-metal-label? Kortom, veel vragen, weinig antwoorden. Tot er een mp3 van 'The Grand Conjuration' over het net verspreid werd, toen was er de opluchting want Opeth klonk nog altijd zoals Opeth hoort te klinken: dynamisch, meedogenloos en vernieuwend.



Het recensie-exemplaar van Ghost Reveries kreeg ik in een kapot hoesje, zonder informatie, lay-out, franje en de songtitels getypt op een wit papiertje van 9,5cm bij 9,5cm zodat het in het doosje past. Niet echt de juiste reclame naar de journalist toe. Die kan namelijk denken: als een cd 'zoveel' waard is voor een label, waarom zou ik me er dan de moeite voor doen om het ding grondig te bespreken? Maar 66 minuten later was ik het voorval al weer helemaal vergeten. Want na precies één luisterbeurt wist ik het al: Opeth heeft het voor elkaar gekregen, Opeth heeft misschien wel de beste cd uit haar carrière gemaakt. Beter nog dan het alom bejubelde meesterwerk Blackwater Park uit 2001? Jazeker! En doorspekt met alle mooie serene klanken van Damnation!

De juiste toon wordt gezet door opener 'Ghost of Perdition', een nummer dat alles herbergt wat Opeth de laatste zeven jaar op plaat heeft gezet. Van de extreme passages uit My Arms Your Hearse (1998) (nog lang geen gesloten boek, die deathmetal), de akoestische intermissies van Still Life (1999) en de perfecte balans van het eerder genoemde Blackwater Park. Hoewel perfect? Dat het altijd nog beter kan bewijzen ook de volgende nummers 'The Baying Of The Hounds' en 'Beneath The Mire'. Daarbij is goed te horen welke invloed Per Wiberg heeft gehad op de totale sound. De keyboard- en pianopartijen zijn van écht toegevoegde waarde en niet alleen om een bepaalde sfeer te creëren want die wordt nog altijd door de gitaar bepaald. Nee, het zijn de puzzelstukjes op de juiste plaats die de nummers afmaken. Er is meer oog voor detail. Luister maar eens naar de climaxen van de twee eerste nummers. Zelden was een nummer van Opeth zo goed afgesloten na tien minuten van gefreak en gerag, als bij deze twee.



Er wordt na een half uur voorlopig afscheid genomen van de 'herrie' en gas wordt teruggenomen met de Damnation-achtige song 'Atonement'. Het leunt zwaar op orgel, keyboards, uitheemse percussie en de steeds beter wordende zuivere zang van Mikael Åkerfeldt. Weer een stap vooruit in het schrijven van alternatieve post-rock, post-metal, post-prog, post-whatever. Als Opeth kalm is dan is het ook echt kalm. Neem 'Hours of Wealth' en 'Isolation Years'. Op het eerste oor klinken het als opvullers (of dienen als in- en of uitro van het magistrale tussenliggende 'The Grand Conjuration') maar het is gewoon de Heilige Balans waar niet aan getornd wordt want voor elke harde song is er een rustige tegenhanger.

Zelf was ik bang dat Opeth met Deliverance (2002) een stap terug en met Damnation een stap opzij had gezet en dat de stap vooruit er niet meer inzat. Ik zat goed fout want op dit album zat ik te wachten en met mij velen denk ik. De conclusie is eenvoudig: metalalbum van het jaar.

Label: Roadrunner Records Releasedatum: 30 augustus 2005
Waardering:

Must See/Buy/Do
Aanrader
Redelijk
Tsjaa...
STAY AWAY!!!!