The Godfather II

Ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat ik tot een paar jaar geleden nooit een Godfather-film gezien had. Voor de review van de PSP-versie van The Godfather leek het me echter wel noodzakelijk om een beetje te weten waar de serie over ging en heb ik in drie dagen tijd, wat zeker geen verspilde tijd was, de gehele trilogie gekeken. Na het succes van de eerste Godfather-game heeft EA besloten om ook een vervolg te gaan maken dat in haar hoop net zo’n succes gaat worden als de tweede Godfather-film.

De game staat net als het eerste deel redelijk los van de films. Mocht je de films niet gezien hebben dan is dit dus geen probleem voor de game. De enige overeenkomst zijn bepaalde personages zoals Michael Corleone, maar hun rol in de game is ook duidelijk als je de films niet kent. Je speelt het gehele spel als Dominic die van Michael Corleone de leiding over een familie krijgt nadat Don Aldo Trapani, de hoofdrolspeler uit de vorige game, wordt gedood. Aan jou te taak om jouw familie naar de overwinning te loodsen. Je begint hiermee in New York, maar later zul je ook uitbreiden naar Miami en Havana (Cuba).

Hoe Dominic eruit komt te zien kun je zelf kiezen met behulp van een hele rits variabelen. Dit is op zich best opvallend omdat je hierdoor een flink arsenaal aan verschillende figuren kunt creëren, terwijl alle andere inwoners van de stad onderverdeeld zijn in een aantal categorieën maar enorm veel op elkaar lijken. Zo kreeg ik van een mevrouw het verzoek om haar schoonmoeder te vermoorden, terwijl diezelfde mevrouw iets later vrolijk rondliep in het park en van niks wist. Ook de dementerende schoonmoeder had zo door kunnen gaan voor jonge vrouw en de man die me vroeg of ik een document voor hem wilde stelen had ook een look-a-like rondlopen. Naast het uiterlijk van de personages praten ze elkaar ook veelvuldig na: er is een beperkt repertoire aan standaardzinnen aanwezig waar je al redelijk snel doorheen bent.

Maar goed, The Godfather II is dan ook geen gezellig theekransje, maar een maffia-game. Zoals het hoort bij de maffia krijgt Dom de Don een mooi pak aan en een flink wapenarsenaal tot zijn beschikking. Met dit wapenarsenaal is het de bedoeling dat je de illegale handeltjes in de stad overneemt. Dit doe je door de betreffende etablissementen te bezoeken en vervolgens de eigenaar onder druk te zetten waarna je hem af kunt persen. Dit onder druk zetten doe je door hem te verwonden of zijn spullen te slopen. Net als gewone mensen hebben ook eigenaren echter een kookpunt waarna ze niet meer voor reden vatbaar zijn, dus te lang door gaan met afranselen zorgt ervoor dat afpersen niet meer werkt en je een doorgedraaide eigenaar op je dak krijgt die vervolgens het loodje zal leggen. Heb je een bedrijfje overgenomen dan stuur je er wat bewakers naar toe om het zooitje te bewaken en begint het geld binnen te stromen.

Naast dit redelijk recht-toe-recht-aan beuk- en schietwerk bevat het spel ook nog een tactisch element. Het is namelijk niet alleen belangrijk om handeltjes over te nemen, maar ook wélke handeltjes je overneemt. Heb je namelijk alle handeltjes van één soort in handen dan krijg je een tijdelijke bonus, zoals gepantserde auto’s als je alle autobedrijven in je bezit hebt. Raak je echter één van de autobedrijven kwijt dan ben je gelijk ook je bonus kwijt. De andere families in de steden zullen hun best doen om hun bedrijfjes weer terug te winnen, dus blijven opletten is belangrijk. Als één van je bedrijven wordt aangevallen zul je hiervan een melding krijgen. Door de Don’s View op te roepen kun je in één oogopslag zien wat er precies aan de hand is en hierop reageren door er familie heen te sturen. Een wat meer permanente oplossing echter is het vermoorden van leden van andere families. Om dit te doen dien je echter wel te weten wat voor moord het meeste indruk achter zal laten en daarvoor is informatie nodig. Gelukkig zijn daar de gewone burgers uit de stad die je graag de grootste gangstergeheimen vertellen in ruil voor wat illegale gunsten. Als je het hoofd van een familie, de Don, hebt vermoordt dan zal de familie ophouden te bestaan. Natuurlijk wordt dit niet zomaar allemaal toegestaan door de politie en regelmatig zul je hen moeten afschudden of omkopen. Gelukkig heb je ook nog wat hulp in de vorm van je eigen familieleden, hoewel hulp wellicht een wat groot woord is. Je familieleden zullen regelmatig tijdens vuurgevechten in de weg lopen door vlak voor je te gaan staan. Desondanks heb je hen vanwege hun speciale vaardigheden toch nodig in je team, want zelf kun je geen kluizen openbreken, explosieven plaatsen of elektriciteit uitschakelen.

Naast de singeplayer bevat het spel ook een multiplayer via Xbox Live. De multiplayer spelen is echter niet zo simpel als het lijkt, aangezien EA je verplicht om ook bij hen een account te nemen. Een account is gratis, dus op zich niet zo moeilijk, maar toch raar dat dit niet gewoon via Xbox Live geregeld kan worden. Daarnaast was het voor mij iets lastiger dan ik dacht aangezien ik continu een melding kreeg dat ik nog niet oud genoeg was om de online content te spelen. Een tijdelijk Xbox Live account deed echter de truuk. Online kun je onder andere team deathmatch spelen en een spelmodus waarbij je de kluis van het andere team moet kraken. Als je een goede bijdrage levert aan het team zul je daarvoor beloond worden met punten waarmee je de wapenvergunning van je familieleden kunt upgraden.

Hoewel The Godfather grafisch nogal tegenvalt vanwege veel dezelfde mannetjes en weinig variatie in omgeving, is het geluid geweldig. De game bevat de muziek uit de film en ook de voice acting van alle personages is erg netjes gedaan. Een klein minpuntje is wel dat er soms in de tussenfilmpjes wat vertraging zit tussen de stem en de mondbewegingen.