CD: Gabriel Rios - Ghostboy

Noud de Greef (gr8w8)
Gabriel Rios, uit Gent maar van Puertoricaanse afkomst, heeft al heel wat muziek gemaakt. Binnen de scene in België is hij geen onbekende. Onder L. Santo en The Nothing Bastards heeft hij op heel wat podia, voornamelijk in België, de show gestolen. Het talent droop er vanaf en een soloplaat van deze salsa-singer/songwriter kon gewoon niet langer op zich laten wachten. Zeker niet met zijn veelbelovende stem. Sommige mensen hebben alles mee en deze geweldige combinatie bleef ook Jo Bogaert niet onopgemerkt. Deze producer, van Technotronic (!), heeft in dit project Gabriel Rios begeleid tot het maken van een bijzonder apart plaatje, waarin de latin roots van Gabriel de overhand hebben gekregen. Geen zware gitaren deze keer, maar een erg strakke mix van ritmes en pure ingetogenheid. Oei. Gaat dat wel goed?

Belachelijk goed, je snapt gewoon niet wat ze daar in België door het eten gooien. Door de strakke mix van Bogaert zit er geen kuchje te veel in. Er wordt wel wat gebabbeld, maar dat is tot een minimum beperkt. Gelukkig maar, want dan gaat het tenminste na meerdere luisterbeurten niet irriteren, wat bij bijvoorbeeld 'Songs For The Deaf' van QOTSA wel gebeurt. Deze plaat wordt alleen maar beter bij herhaling. Een plaat vol salsa ritmes, die je meteen aan de zomer doen denken, roept onherroepelijk een vergelijking met Manu Chao op. Toch is deze plaat anders. Het is kaler, puurder. Niet de prettige chaos die je zou verwachten. Het gehalte gepraat is tot een minimum beperkt, maar geeft wel net genoeg om een zwoele zomernacht te simuleren. Gotan Project presteerde hetzelfde, maar dat was veel eentoniger.

Gabriel Rios

De single ‘Broad Daylight’ is een gegarandeerde zomerhit. Vrolijke kinderkoortjes op de achtergrond en een poppy deuntje dat niet gaat vervelen. Vergelijkingen met het pakkende ‘Hit The Road, Jack’ zijn wel op zijn plaats, maar doen de single wel te weinig eer aan. Het zou zo passen onder een filmscene op een strand vol cocktails en zonnebrand. Nummers als ‘Ghostboy’ en ‘Let It Go’ zijn ook wat rustig, zonder kracht te verliezen. De mix tussen alle stijlen is perfect, Rios heeft dan ook een niet verkeerd lijstje muzikanten achter zich staan. Rodrigo Fuentealba, Kobe Proesmans, Peter Lesage, Matthias Standaert, Patrick Dorcean en Marielis Gomez nemen elk hun eigen invloeden uit Novastar, Flip Kowlier, Zita Swoon, Zap Mama & Ultrasonic7 mee, maar het blijft zomerse Latino. Natuurlijk is wel eens te horen dat het uit België komt, maar ach. Alsof hier de radiorock van eigen bodem niet overdreven Haags is.

Kleine pingeltjes, snippets uit hiphop, dance maar vooral veel zuidelijke passie, dat is de kracht van de plaat en dat heeft de producer verrekte goed gezien. Het is zomer en er is feest. Klaar. Ook bij ‘Catastrofe’ en ‘Cincomanos’, waarin weer in het Spaans wordt gezongen, krijg je simpelweg zin in feesten rond een vreugdevuur op het strand. Of je nu de salsa kunt of niet, stilzitten is onmogelijk. Zelfs het tikken van deze review gaat in een bepaald ritme. Het is de opzwepende sfeer van Latino muziek, maar dan met een vleugje hiphop. Of, als je een nieuw modewoord wil gebruiken, urban. Urban, daar hoort toch hiphop bij? Inderdaad, er jamt zelfs een rapper mee op bepaalde nummers. Ach, het zij zo, als Gabriel Rios met zijn funky ‘La Gran Fiesta’, een mix tussen salsa en dance deze zomer overal de voetjes van de vloer gaat krijgen, ben ik allang blij. Opvallend is wel dat de Engelstalige nummers een stuk meer westers aandoen zonder de passie die wel weer terugkeert in de Spaanstalige nummers. Jammer dat niet getracht is dit om te keren. Ach, je kan niet alles hebben.