Vox populi, vox dei
Een van mijn nieuwe favoriete bezigheden is het luisteren naar live-streams van Brexitdebatten in The House of Commons. Dat is pas politiek. Een oeverloze stroom aan onderhuidse beledigingen wordt slechts af en toe onderbroken door een rauwe ‘ORDER!’ van speaker John Bercow. Beeld heb je niet eens nodig, behalve dan als mijn favoriete politicus spreekt. Voor Jacob Rees-Mogg maak ik graag een uitzondering.
Daar staat een man die het volk begrijpt. Iemand die het waard is om ‘afgevaardigde’ genoemd te mogen worden. Die begrijpt dat mensen niet zitten te wachten op een ivoren toren waarin mannen in pak het lot bepalen van, laten we zeggen, boeren. Die zich echt kan inleven in een klein familiebedrijf uit Somerset dat eieren produceert en weet wat zij nodig hebben. Een man van het volk!
‘I’m a man of the people. Vox populi, vox dei.’ zei hij over zichzelf tegen de BBC. Het is natuurlijk onzin dit in twijfel te trekken door bijvoorbeeld zijn uiterlijk. Dat doet hooguit een tikje ouderwets aan. En dat hij uit een goed nest komt kun je hem niet verwijten. Hij koos er zelf toch niet voor om naar Eton te gaan? En ja, als je dan naar Oxford kan, wie zou dat niet doen? Nu zit er tenminste iemand in het parlement die het woord floccinaucinihilipilification zonder haperen kan uitspreken. En dan dit! Compleet volgens zijn katholieke ‘every sperm is sacred’-gedachte heeft Rees-Mogg namelijk inmiddels zes kinderen. De zesde heet toepasselijk Sixtus. En nee, Jacob Rees-Mogg heeft van al die zes kinderen nog nooit een luier verschoond. Nog nooit. Niet één. Want ‘I don’t think nanny would approve because I’m sure she’d think I wouldn’t do it properly’. Wat een man.
De optelling van dit alles, en het feit dat hij het beeld dat daaruit ontstaat volledig omarmt, maakt Rees-Mogg onweerstaanbaar voor de Britten. Voor ons lijkt hij rechtstreeks weggelopen uit een televisieserie, maar voor de Britten is hij zoveel meer. Rees-Mogg is de kwintessens van de Brit van 100 jaar geleden, en is daar trots op. ‘I’ve made no pretence to be a modern man at all, ever.’ Maar, deze Honourable Member for the 18th century is een bepalende stem voor de toekomst van het Verenigd Koninkrijk. Hij is een fervent Brexiteer, en de reden voor zijn succes zit slechts ten dele in zijn intelligentie en humor. Hij is de verpersoonlijking van de Britse eilandmentaliteit; de grandeur van de Commonwealth druipt van zijn stiff upperlip en gepolijste taalgebruik. Hij houdt in stand wat niet meer bestaat maar waar de Britten wel zo naar snakken.
Jacob Rees-Mogg is rechtstreeks weggelopen uit een roman van Charles Dickens. Een geweldige toevoeging aan het Brexit-drama voor de onafhankelijke toeschouwer. Maar toch, elke keer als ik voldaan de live-stream afsluit, bekruipt mij het besef: Jacob Rees-Mogg leidt de Britten naar een toekomst die in het verleden ligt.
Dit item is geschreven door Daniël van schrijverscollectief Kaf.
