Gelukkig: een simpel liedje

Beter, sneller, meer, groter, duurder, rijker. Zo'n beetje de sleutelwoorden voor modern geluk. En ik snap het ook. In de aard ben ik ook een adrenaline-junkie. Ik begrijp de kick.

Er zit alleen een nadeel aan die insteek. Of moet ik het een levenswijze noemen? Het is in ieder geval een manier van leven die ooit aan enkelingen en tegenwoordig aan velen is verbonden. Een manier van leven die in de aard altijd een keer een grens heeft.

Levensdoelen waren in een ver verleden niet zo vreselijk ingewikkeld. Jagen, bosbessen plukken, graan telen en neuken. Dat was meer dan genoeg. Met veertig jaar was het toch al wel afgelopen en met een constante dreiging van sabeltandtijgers, hadden die holbewoners spanning zat.

Met het vorderen van de zogenaamde beschaving kwamen er best wel verheven ambities bij hoor. Je kon ineens 'baas' worden. Alleen werd 'het lot' nog wat sneller geaccepteerd. In tijden waarin slavernij gewoon een geaccepteerd begrip was, zag een slaaf echt wel dat zijn baas het beter had. Maar als hij goed te vreten had, was hij meestal best wel tevreden. Slechts een enkeling leek het wel geinig om ook een leuke tapijthandel te beginnen of kamelen te gaan fokken.

Tegenwoordig is er simpelweg veel minder noodzakelijke uitdaging. Niks moet namelijk. In Nederland heb je alle kansen om het te maken, maar je kunt in principe toch gewoon je leven lang weinig of niets uitvoeren, zonder te verhongeren. Leven en overleven is simpel geworden. En blijkbaar hebben steeds meer mensen dan toch de behoefte om spanning op te zoeken. Al was het maar in onzin.

Meer succes in werk. Meer aanzien door prestaties. Meer uitstraling door spullen. Ieder feestje sensationeler dan het vorige. Iedere vakantie spannender dan die van vorig jaar. Spullen duurder. Auto's groter. En als het dan allemaal nog niet spannend genoeg is, laat je je gewoon aan een elastiek van een brug denderen.

De ellende aan beter, sneller, meer, groter, duurder en rijker is alleen dat het ergens ophoudt. We zijn niet allemaal miljardair en een hoop onzin kost gewoon geld. Een snellere auto gaat je op onze snelwegen niet veel sneller op je bestemming brengen. Zelfs de lengte van dat elastiek heeft zijn grenzen. Ooit heb je de hoogste brug een keertje gehad. En dan? Zonder elastiek?

Beter, sneller, meer, groter, duurder, rijker. Dit heeft in zich dat je altijd moet 'winnen'. Maar als iedereen maar wil winnen, heb je uiteindelijk vooral gruwelijk veel verliezers. Heel veel teleurgestelde mensen. En is dit niet heel makkelijk op te lossen? Door 'tevredenheid' en 'eenvoud' weer wat meer als doelen te nemen?

Neem het volgende. Twee meisjes die simpelweg wonderschoon kunnen zingen. Ze hoeven geen superster te worden. Ze zoeken het niet in een nieuwe hit. Ze nemen gewoon een simpel nummer van Johnny Cash en maken er een eigen versie van. Zij zijn gelukkig. Ik tot tranen bewogen.

Ik deel het graag met mijn lezers. Geluk in al zijn eenvoud. Je hebt er geen brug en elastiek voor nodig.