HZO - Jankende jongens en meisjes

Iedere zondagmorgen deel ik als Het Zondags Orakel mijn gedachtekronkels over een column of columns van de afgelopen week. Voor de goede orde: ik heb niet altijd gelijk. Ik heb wel altijd een mening.

Vandaag over het verschil tussen jankerds en werkers.

Wijven doen geen zaken, ze janken – Nedero
Is dat wel zo? Kijk, ik ken die gesprekken en uitspraken ook wel hoor. Klagende wijven, die hun eigen incompetentie niet onder ogen willen zien. Vrouwen die achtentwintig uur willen werken en maar niet snappen dat ze daarmee niet snel verder klimmen op de ladder van het grote geld. Ik vraag me alleen wel af of dit specifiek voor een bepaald soort vrouwen opgaat en of dat het sowieso alleen voor vrouwen geldt.

Zelf zit ik met name de laatste vijf jaar in het management. En eigenlijk kom je daar vrij veel jankerds tegen. Het is een beetje inherent aan het moderne zakendoen. Of misschien moet ik zeggen dat het inherent is aan de moderne opleidingen van al die moderne managers. Er wordt door die opleidingen vrij veel slappe hap afgeleverd, die feitelijk het concept van 'hard werken voor je centen' nu net niet heeft meegekregen.

Het gevolg zijn vrij veel jongeheren en jongedames, die maar op twee manieren een beetje carrière kunnen maken. Ofwel zorgen ze dat ze aardig aangeschreven staan in het balboekje van de baas, of ze zorgen ervoor dat collega's in datzelfde boekje niet al te best naar voren komen. In grote lijnen komt dit erop neer dat je er niet zozeer voor moet zorgen dat je goed werk aflevert, maar dat je de indruk moet wekken dat je dat doet.

De ellende is natuurlijk dat iedereen uiteindelijk wel degelijk resultaten moet tonen. Bazen zijn best gevoelig voor geslijm en met name als dat geslijm is verpakt in een prettig vrouwenlijf, kom je een heel eind. Bazen zijn echter net iets gevoeliger voor geld. Als jij als manager minder opbrengt dan je salaris, vlieg je er toch een keer uit. En dan begint het janken.

Ik heb zowel jongedames als jongeheren zien janken en de hele wereld de schuld zien geven van hun eigen gebreken. Op school hadden ze dan wel de theorie van geld verdienen aangeleerd. Er was hen alleen tevens verteld dat zulke geweldige studenten daar niet al te veel moeite voor hoefden te doen. Die eerste kritieken van een baas waren doorgaans de eerste kritieken die ze voor hun kiezen kregen, want zelfs papa en mama hadden ze dat hun leven lang al bespaard.

Degenen die dit overleven, redden het doorgaans wel hoor. De rest blijft janken. Dames of heren? Geen verschil.

Maar! Dertig jaar terug werkte ik als technisch tekenaar bij een nutsbedrijf. Voor het simpelste tekenwerk hadden ze een aparte tekenkamer met zo'n dertig niet al te hoog opgeleide jongedames. Carrière zat er voor hen echt niet in en voor de meesten was dit ook maar een baantje tot de tijd dat ze gingen trouwen en baren. En toch zag je hier ook hevige competitie. Als hun chef één dame een compliment gaf, wist hij exact welke andere dames ook een veer in hun reet moesten krijgen. Hij kon geen kritiek op de ene dame geven, zonder een paar anderen ook te berispen. Die arme man wist volgens mij zelfs precies wanneer al zijn dames ongesteld moesten worden! Een ware diplomaat was het!

Nee. Dit ging niet over geld of promoties. Dit ging over dames, die elkaar het licht in de  ogen niet gunden. Iets wat waarschijnlijk na het trouwen en baren gewoon verder ging met de buurvrouwen. Dit was dus wel degelijk een vrouwending. Maar geen zakenvrouwending.

Weet je? Het punt is dat je alleen de jankerds hóórt klagen. De werkers en de talenten hoor je niet zo vaak. En stiekem denk ik toch dat zij de meerderheid vormen. Momenteel gaat het even niet zo best met onze economie en ons bedrijfsleven. Maar als het echt allemaal zulke jankerds en prutsers waren, hadden we inmiddels het niveau van Griekenland al lang bereikt.

Alleen dan met een een heel leger aan jankende, businessschool-verlatende jongens en meisjes.