Het positivisme van Mihai Nesu
Voor mijn column van vandaag had ik voor veel onderwerpen kunnen kiezen. Zo was er deze week weer een hoop gedoe in Amsterdam rondom de Raad van Commissarissen bij Ajax. Of had ik een vooruitblik kunnen werpen op het aankomende wereldkampioenschap wielrennen. Maar ergens in mijn achterhoofd was een artikel blijven hangen over Mihai Nesu, ex-voetballer.
Meestal probeer ik mijn column niet zo te weiden aan individuen. Hier kon ik echter niet onderuit. Mihai Nesu, tijdens een training van FC Utrecht brak hij op 10 mei eerder dit jaar zijn nekwervel op ongelukkige wijze. Doktoren konden twee dagen lang geen zekerheid geven over de kans van overleven. Na twee dagen werd zijn gezondheid dan eindelijk 'stabiel' verklaart. Constatering: een hoge dwarslaesie en dus een lange en zware revalidatieperiode.
In de Telegraaf van afgelopen week sprak hij voor het eerst over deze gebeurtenis. Het raakte me in emotioneel opzicht. Normaliter heb ik weinig medelijden met sporters, en vaar ik met de stroming mee door te schreeuwen dat ze toch wel genoeg verdienen, voldoende aandacht en zorg krijgen. Maar in dit geval voelde ik het.
Mihai Nesu was een goede voetballer. Misschien niet eens zozeer in technisch opzicht, maar in mentaal opzicht. Daarom begreep ik pas sinds deze week de woorden van voormalig technisch-directeur Piet Buter bij de presentatie van Nesu in 2008: "Hij gaat voorop in de strijd en kan daarmee ook zijn medespelers inspireren. Vooral door zijn mentaliteit en inzet denk ik dat het een speler is die de Utrecht-supporter aanspreekt." Deze mening deel ik sinds deze week volledig.
Nesu is een van de meest (uitgesproken) positieve sporters die ik ken. Ondanks zijn vrijwel totale verlamming, strijdt de Roemeen voor ieder percentage van verbeteringen. Om Mihai even te quoten: "Als ik slaap, droom ik dat ik loop. Ik weet dat veel mensen dromen over vliegen, maar mijn onderbewustzijn heeft zich aangepast." of "Ik zap naar een ander tv-kanaal door in een rietje te blazen, een geweldige uitvinding. Alles is hier mogelijk." Eind juni werd Nesu zelfs op de openbare wegen gespot in zijn rolstoel, die hij bestuurde met zijn kin. Adembenemend.
Daarnaast ben ik blij dat er clubs als FC Utrecht bestaan. Sinds het ongeval staat de club uit de Domstad volledig achter de Roemeen. Zowel qua steun, als financieel. FC Utrecht bekijkt op het moment of het mogelijk is om een benefietwedstrijd te organiseren om Nesu financieel te steunen. Ook behoort het aanbieden van een functie tot de opties. De supporters varen ook mee op de golf van steun. Zo werd er in de thuiswedstrijd tegen AZ eerder dit jaar een grote vlag uitgerold met de tekst "Don't give up forever Nesu."
Hartverwarmend. Dit soort situaties worden soms te weinig belicht. Evenals de situatie van de sporter. Vaak hoor je pas weer iets over diegene bij zijn rentree. Helaas voor Nesu zal dat rentree er niet meer komen op het voetbalveld. Mihai Nesu, onthoudt die naam. Ex-linksback, maar misschien wel toekomstig directeur van FC Utrecht.
