Gekke vent, die ik daar ben

Een mens zit maar raar in elkaar. Niet dat ik hiermee een geweldig geheim onthul, maar af en toe word je zelf weer geconfronteerd met je eigen gekkigheden. Gekkigheden, waar je dan stiekem ook wel weer een beetje blij mee bent.

Vorig jaar nam ik een stap terug in mijn werk, omdat ik eerst een aantal privézaken goed op de rit wilde krijgen. In feite heb ik een klein jaar lang, een flink aantal verantwoordelijkheden aan anderen overgedragen en heb ik een heerlijk jaar rust gehad. Tijd om vooral mijn financiën op de rit te krijgen, maar ook tijd om een aantal hele leuke dingen weer op te pikken.
Ik heb meer geschreven. Ik heb meer muziek gemaakt. Meer opgetreden. Nieuwe nummers geschreven. Ik had nog wat verwaarloosde vrienden en familie te bezoeken. Contacten die aandacht verdienden. Na het werk kwam ik thuis en had ik na het eten nog genoeg energie over om leuke dingen te doen.

Ook heb ik even goed stil gestaan bij mezelf. Ondanks het feit dat ik het heel aardig deed in het leven, waren er blijkbaar toch nog vlakken, waarop ik het allemaal nog niet volledig onder controle had. In de voorafgaande periode was het meest frustrerende, te ervaren hoe ik – ondanks de nodige talenten en een gezonde dosis boerenverstand – toch nooit alles helemaal onder controle leek te hebben. Of stelde ik wellicht gewoon te hoge eisen aan mezelf? Feit bleef, dat ik met een paar dingen toch grote moeite bleef houden.

De uiteindelijke conclusie was ADD. Een aan ADHD gelieerde aandoening. ADHD, maar dan zonder de “H van hyper”, zou je kunnen zeggen. Het verklaarde meteen een hele hoop problemen uit het verleden en gaf ineens een logische verklaring voor voorheen vaak onverklaarbaar gedrag van mezelf.
Nu ik er wat langer mee bezig ben, zie ik ook de voordelen. Het heeft er onder andere voor gezorgd dat ik het heel ver heb gebracht in dingen die ik ook echt heel leuk vond. Ook in mijn werk heb ik er enorm veel mee bereikt.
Daarnaast ontdekte ik dat ik ondanks, of juist door de late ontdekking, ook mijn trucjes heb geleerd, om er mee om te gaan. Zoals mijn extreme gebruik van Outlook en mijn smartphone, om mijn geheugen te ondersteunen en altijd op tijd op alle afspraken te zijn.

Oké. Ik bleef een eikel met mijn huishoudgeld. Maar daarvoor heb ik inmiddels een budgetbeheerder ingeschakeld. Een dame die al die zorgen uit handen neemt. Zie het als een handicap, waarbij je hulp aanvaardt. Als een blinde, die ook af en toe hulp nodig heeft en dit daadwerkelijk accepteert.

Maar goed. Inmiddels had ik dus alles weer op orde. Ik had een prettig jaar achter de rug. Ik had de nodige rust gevonden. Ik deed werk, dat ik met twee vingers in de neus aan kon. En toen begon het weer te jeuken! Ik verveelde me! Waar het op neer kwam, was dat ik helemaal geen zin had in “lekker rustig aan”! Ik had weer harde actie nodig! En omdat ik binnen mijn eigen bedrijf niet meer terug kon in mijn oude functie als manager, ben ik weer gaan solliciteren.

Inmiddels ben ik begonnen bij mijn nieuwe baas. Het opbouwen van een compleet nieuwe vestiging. De hectiek van het starten vanuit vrijwel niets. Ik val in een project, waar geen planning voor is, maar dat wel heel snel klaar moet zijn. Klanten en opdrachtgevers moet ik nog leren kennen. En vanaf woensdag sta ik er twee weken lang, helemaal alleen voor.
En ik geniet nu alweer een week van iedere seconde!

Een beetje gestoord ben ik dus eigenlijk wel. Soms op het masochistische af. Ik had het zo rustig kunnen hebben. Maar ik hoop dat ik inmiddels weer genoeg nieuwe ervaringen op heb gedaan, om me hier ook weer doorheen te slepen.

O ja! Nog één ding! Door die drukke eerste week, ben ik afgelopen week dus wel mijn column compleet vergeten. Mijn excuses. Maar ik heb mijn planning aangepast. Nu staat het schrijven van de column vast in mijn agenda, voor de zondag.