Hoe was je weekendwip? (Deel 18)
Huwelijksperikelen in een serie. Vrachtwagenchauffeur Michael, bankbediende Monique. Lees hier de vorige aflevering.
Voor de zoveelste keer pakt Shirley haar mobieltje van de salontafel en kijkt naar het schermpje. Ze aarzelt. Zal ze het doen of niet? Maar waarschijnlijk denkt hij, dat ze alleen maar kwade bedoelingen heeft. Of wil vragen of hij al geld gestort heeft op de spaarrekening die zij geopend heeft voor zijn dochter. Hij zal haar vast niet geloven, als ze zegt, geen kwaad meer in de zin te hebben, dat ze spijt heeft van haar chantagepraktijken, en dat ze het zo erg vindt dat door al zijn leugens en door haar reactie daarop hun mooie romance een snelle dood is gestorven. Ze wil hem zeggen, dat ze het filmpje op haar mobieltje verwijderd heeft. Om hem te bewijzen, dat ze niks kwaads meer van plan is. Maar voor hetzelfde geld denkt hij, dat ze het filmpje allang op de harde schijf van haar computer heeft staan. Hij is niet gek, natuurlijk. Maar dat is echt niet zo. Ze heeft het daadwerkelijk weggegooid.
Lang heeft ze nagedacht over de gebeurtenissen van de laatste weken. Over haar reactie op het ontdekken van de waarheid. En wat het haar uiteindelijk heeft opgeleverd. Niets. Ze is Michael kwijt, en het al zou het haar gaan lukken om hem wat geld uit zijn zak te kloppen, wat heeft ze daar uiteindelijk aan? Ze had gehoopt dat ze nu de man had gevonden die voor haar zou gaan. Die haar op handen zou dragen. Nu heeft ze haar glazen behoorlijk ingegooid. Had ze nou maar goed nagedacht over de gevolgen van haar handelen. Dan had een charmeoffensief uiteindelijk beter gewerkt. Misschien had Michael dan zelf op den duur wel voor haar gekozen. Het was niet voor niets, dat hij zo stapelgek op haar was geworden. Het zou best zo kunnen zijn, dat de relatie tussen hem en Monique helemaal niet zo goed ging. Dat Monique stiekem de pil had laten staan, zodat ze zwanger zou raken van Michael. Misschien wilde hij helemaal geen kind! En dat hij dan nu alsnog de verantwoordelijkheid nam voor zijn gezin, viel eigenlijk wel in hem te prijzen. In een ongelukkig huwelijk blijven zitten, omdat er een kindje op komst was.
En toen was Michael haar tegengekomen. Zij hadden het beiden geweten: wij zijn voor elkaar bestemd. Dat had hun onstuimige vrijpartij in de vrachtwagen ook wel bewezen. Zowel voor hem als voor haar had het gevoeld als thuiskomen.
Wat een rotstreek van die Monique. Weten, dat je man eigenlijk niet meer van je houdt, dat hij een fout heeft begaan door met je te trouwen – want dat trouwen het idee van Monique is geweest, staat voor Shirley buiten kijf – en dan snel zorgen dat je zwanger raakt. Bah. Wat een lage rotstreek.
Hoe langer Shirley erover nadenkt, hoe stelliger zij er van overtuigd is, dat niet Michael, maar Monique de boosdoener is in het verhaal. Want Michael hoort bij Shirley, en niet bij Monique.
“Met Michael.”
“Michael, hang niet op, met Shirley…”
…
“Michael? Ben je er nog?”
“Ja. Wat wil je?”
“Ik hoop dat je me gelooft. Maar ik heb heel veel spijt van wat ik gedaan heb. Echt waar. Ik wil er niet mee doorgaan.”
“Waar wil je niet mee doorgaan?”
“Met jou chanteren. Ik meen het echt.”
“Dit gesprek wordt zeker opgenomen? Ik trap er echt niet in, Shirley.”
“Nee, echt niet! Je moet me geloven. Ben je aan het werk?”
“Ja, vandaag weer voor het eerst. Hoezo?”
“Ik ben ook aan het werk. Laten we anders wat afspreken, toe, alsjeblieft? Ik ben de hele dag in de koffieshop van het benzinestation te vinden. Dan weet je zeker, dat ik niks van plan ben. Het filmpje heb ik ook weggegooid. Je moet me geloven!”
“Ik zal kijken.” Michael hangt op. Een frons verschijnt boven zijn ogen. Wat nou weer? Hij vertrouwt het niks. Misschien moet hij Martijn maar eens raadplegen.
Martijn weet ook niet goed, wat hij hiermee aan moet. “Praten kan geen kwaad, maar als ze haar zinnen op jou heeft gezet, sta je dan wel voor jezelf in?” “Dat weet ik wel zeker!” reageert Michael verontwaardigd. “Ik wil niks meer met dat wijf te maken hebben. Zelf snap ik al niet eens meer wat ik in haar zag.” Martijn waarschuwt hem om heel voorzichtig te zijn en Michael belooft het.
Een uur later neemt hij de afslag van het benzinestation.
Monique heeft net Lisa in haar bedje gelegd, als de bel gaat. Leuk, dat zal Ivy zijn. Ze heeft voor deze week een paar kraambezoeken afgesproken. Gezellig, het is toch al wennen, eerst de kraamverpleegster weg, en nu Michael weer aan het werk. Op deze manier heeft ze af en toe toch gezelschap, en kan ze praten over dat waar haar hart van overloopt: Lisa. Ze loopt de trap af en doet de voordeur open. De twee vrouwen begroeten elkaar hartelijk en Monique schenkt koffie in. “Leuk huis heb je,” zegt Ivy, terwijl ze met een goedkeurende blik rondkijkt. Monique knikt. “Ja, Michael en ik zijn er erg blij mee,” beaamt ze, terwijl ze Ivy een koekje presenteert. “Lisa ligt net in haar bedje, maar na de koffie gaan we natuurlijk bij haar kijken. Wil je Martijn trouwens nog bedanken voor het prachtige bloemstuk?” Ivy is getrouwd met Martijn, de baas van Michael. “Dat zal ik zeker doen,” antwoordt Ivy hartelijk. “Maar vertel eens, hoe voelt het nou, om moeder te zijn?”
Dan begint Monique te vertellen, over de onverwachte zwangerschap, de bevalling waar Michael helaas niet bij kon zijn en over de kraamtijd. Ivy laat haar vertellen en stelt af en toe een vraag.
Als Monique even naar het toilet gaat, staat Ivy op en loopt naar het dressoir om de trouwfoto van dichtbij te bekijken. Wat een prachtig paar was het toch. Op de bruiloft hadden ze er stralend uitgezien. Ivy kan het verhaal dat Martijn haar dit weekend vertelde over Michael maar niet vergeten. Ongelooflijk, wát een story. En wat een lúl, die Michael. Vanmorgen heeft Martijn haar nogmaals op het hart gedrukt om niets te zeggen tegen Monique. “Ze weet van niks, en het is aan Michael, áls iemand het al gaat vertellen. Echt hoor Ivy, het is niet aan ons. Voor je het weet zijn wij er bij betrokken, en krijgen we ook nog de schuld als het ten koste gaat van hun huwelijk. Ga maar gewoon lekker kijken bij het kindje, en houd je verder op de vlakte.” Ivy heeft het met tegenzin beloofd. Het druist tegen al haar normen en waarden in. En als ze dan ziet hoe gelukkig Monique is met haar gezinnetje, dan heeft ze het zo te doen met die meid.
Ivy schrikt bijna als Monique haar hoofd om de kamerdeur steekt. “Lisa is wakker, wil je haar zien?” Ivy kijkt even naar de foto in haar handen. Dan zet ze de lijst weer terug op het dressoir. “Wat waren jullie toch een mooi bruidspaar,” zegt ze, als verklaring voor het feit waarom ze met de foto in haar handen stond. Monique lacht. “Ja, maar het lijkt alweer zo lang geleden! Er is zo veel gebeurd ondertussen!”
Michael en Shirley lopen naast elkaar over het parkeerterrein naar de vrachtwagen. Michael zegt niets, en Shirley kijkt af en toe wat onzeker naar hem.Toen ze hem zojuist begroette, was er geen spoor van emotie te zien op zijn gezicht. Zakelijk. Dat is het woord. Hij keek zakelijk. Alsof hij een deal aan het regelen was, en de laatste stappen nog even moesten worden gezet. Ze voelt toch weer boosheid in zich opkomen. Hij mag niet boos zijn op haar. Ze is juist bezig om de breuk te herstellen. Gelukkig is hij bereid om te luisteren naar haar, laat ze daar dan maar blij mee zijn.
“Je wilde me spreken,” zegt Michael als ze in de cabine van de vrachtwagen zitten. “Vertel het maar.”
Shirley speelt met de koordjes van haar jas. De vorige keer dat ze hier zat, gedroeg Michael zich een stuk toeschietelijker dan nu. “Mijn eerste vriend was een schoft. Hij was alleen op mijn geld uit. Geld, waar ik hard voor hard gewerkt om een studie te kunnen bekostigen. Ik hield zo veel van hem, maar hij bedonderde me gewoon.” Ze haalt een pakje sigaretten uit haar jaszak. “Mag ik hier roken?” onderbreekt ze zichzelf. Michael haalt zijn schouders op. “Als je maar wel het raampje openzet,” antwoordt hij kort. Shirley steekt een sigaret op en inhaleert diep de rook. “Na die relatie had ik wel tijd nodig om het allemaal te boven te komen. Toen ontmoette ik mijn tweede vriend. Fantastische man. Ik hield zielsveel van hem. Maar ik zag hem op zondag in het park met zijn vrouw en kinderen. En weer had ik een gebroken hart.”
“En toen kwam ik. Weer zo’n lul die je heeft bedrogen, ik snap het,” zegt Michael, en er komt een wat zachtere blik in zijn ogen. “Sorry, ik ben ook niet eerlijk geweest tegen jou.”
Tranen wellen op in Shirley’s ogen. “En ik had jou niet moeten chanteren en van die smerige spelletjes spelen. Ik heb op jou alles afgereageerd wat er mis is gegaan in mijn leven. En dat spijt me. Dat filmpje is echt in de prullenbak gegaan, dat verzeker ik je. Ik wil alleen nog weten, wat het betekende voor jou. Of neuk je alles wat je onderweg tegenkomt?” Het laatste is bedoeld als grapje, maar komt er wel wat wrang uit.
“Nee, natuurlijk niet!” antwoordt Michael, verontwaardigd. “Nee, ik vond het altijd leuk om je te zien, en je was vaak in mijn gedachten. Monique en ik zijn nog niet zo heel lang getrouwd, en soms gaat het gewoon kut tussen ons.” Hij haalt zijn schouders op. “Misschien ook omdat ze zwanger was hoor, maar ik kon er soms niet meer tegen. Ze wilde ook graag dat ik een andere baan ging zoeken, zodat ik elke avond thuis zou zijn, maar ik wil dat niet. Ik ben chauffeur in hart en nieren.”
Shirley knikt. Ze voelt zich trots en blij, omdat hij haar in vertrouwen neemt. “Ik wil je zo graag af en toe blijven zien, Michael,” zegt ze zacht. “Ik wilde je eerst alleen maar kapot maken. Maar daar kon ik niet mee door blijven gaan. Omdat ik heel erg verliefd op je ben. En ik snap, dat jouw plek bij je vrouw is, en ik neem genoegen met een tweede plaats. Maar ik kan de gedachte niet verdragen, dat ik je nooit meer zal zien.”
“Wat een mooi poppetje,” zucht Ivy, terwijl ze zachtjes met haar wijsvinger het gezichtje van Lisa streelt. “Ik zou bijna zelf weer een kind willen.” “Wat let je?” vraagt Monique lachend. “Nee, we hebben twee kinderen, het is mooi zo,” antwoordt Ivy. Ze geeft Monique haar kindje weer terug. Even aarzelt ze. Dan barst ze ineens los: “O, ik weet dat Martijn het me nooit zal vergeven, maar ik kan het niet langer aanzien. Ik móet het je gewoon vertellen.”
