Nederwaard: Afscheid van Luc en Tjeerd
Dit is de laatste aflevering van de serie "Nederwaard", waarin de vorming van het kabinet Rutten-Verhagen werd vertaald naar Nederwaard, een provinciestad aan het Bantij. De vorige aflevering leest u hier.
“Nee, dank u, ik hoef geen koffie meer.” Terneergeslagen wendde Luc zijn hoofd af. De serveerster van het uitvaartcentrum zag de tranen achter Lucs ogen branden, en glimlachte hem bemoedigend toe. Het was snel gegaan allemaal. Een telefoontje van verzorgingstehuis 'De Ondersteek,' dat zijn moeder op de grond in haar kamer was gevonden. In vliegende vaart naar het ziekenhuis. Daar had hij zijn moeder voor het laatst gezien, in een soort aquarium vol beeldschermen, pompen, stroomdraden en slangen. Ze was heel kalm geweest. Rustig. Berustend. “Laat maar, jongen, wees niet verdrietig. In deze wereld heb ik niets meer te zoeken. Al mijn idealen zijn mij afgenomen. Het is mooi geweest, mijn tijd is gekomen.” In haar laatste uren was moeder nog opmerkelijk helder geweest, zeker in vergelijking met de laatste jaren waarin haar geheugen en concentratie haar steeds verder in de steek hadden gelaten. Rustig was ze ingeslapen, met Luc aan haar bed.
Luc voelde zich gesteund door de aanwezigheid van zijn kameraad AartsVijand bij de uitvaartplechtigheid. Ook Udo Rozendaal, Ivo Langbeen en Bernd Zweers waren gekomen. De vorming van het nieuwe college was nagenoeg afgerond. Ze waren alledrie gevraagd voor wethoudersposten. Rozendaal werd Wethouder Intergemeentelijke Betrekkingen en Langbeen werd Wethouder Voor Openbare Veiligheid. Hij had al aangekondigd, dat de hondenbrigade bij het politiekorps flink zou worden uitgebreid, en dat het aantal televisie-uitzendingen van “Opsporing vermist” zou worden verdubbeld. Bernd Zweers was gevraagd, een zeer lastige portefeuille voor zijn rekening te nemen. Hij zou zich storten op het delicate dossier van de huisvesting en integratie van al die kansarmen uit het achtergebleven gebied aan de overzijde van het Bantij. Er zouden strenge controles komen aan de steiger van de veerdienst, en iedereen die niet over een serieus diploma beschikte, zou voortaan met de eerstvolgende veerpont terug worden gestuurd. Mensen die zich niet spoedig de Nederwaardse tongval eigen maakten, en zich verdiepten in de geschiedenis van de stad aan het Bantij, zouden weer moeten vertrekken. Ook mensen die zich schuldig maakten aan misdadig gedrag, zouden met de gemeentelijke veerpont worden afgevoerd. Sinds de Tweede Wereldoorlog waren de regels jegens mensen die niet in Nederwaard waren geboren of getogen zo streng geweest. Lucs moeder had het verschrikkelijk gevonden, en ook Bernd Zweers had er moeite mee; hij had de portefeuille met lange tanden aanvaard. Het werd een lastige periode, waarin de bedaarde Christendemocraat zou moeten balanceren tussen zijn eigen geweten en de onverzoenlijke standpunten van gedoogpartner Platform Voor Veiligheid. Maar ja, de samenwerking was doorgedrukt door kopstuk Michiel Verharen van de Christelijke Democraten Alliantie. Voor zichzelf had hij ook een mooi baantje geregeld. Wethouder Economische Zaken. Zijn raadsfractie had inmiddels een opvolger gekozen met een wel zeer twijfelachtige uitstraling, trouwens. Een veertiger die eruit zag als iemand van zeventig. Scheiding in het midden, ouwelijk brilletje. Sijbrand Haersma Buma Stemra. Zijn naam had hij ook al niet mee.
Bernds laatste wapenfeit als gewoon burger had er niet om gelogen, trouwens. De diplomafraude aan Hogeschool InNederwaard was door hem tot de bodem uitgezocht. Er bleek enorm te zijn gerotzooid, en de onderwijswethouder had een miljoen euro aan slagingspremies teruggevorderd, waardoor de hogeschool op de rand van een bankroet balanceerde. De Raad van Bestuur van de Hogeschool was er zelfs toe overgegaan, de sjoemelden directeur Geert Bales de laan uit te sturen. In plaats van fatsoenlijk leiding te geven, had die de afgelopen jaren slechts besteed aan ijdeltuiterij, baantjesjagerij en zelfverrijking.
Bales was niet de enige ijdeltuit, die deze week in het nieuws was geweest, peinsde Luc. Want ook PVV-voorman Tjeerd Schilders had de voorpagina weer gehaald. Of beter gezegd, het OM. Dat had betoogd dat alle uitspraken waarvoor Tjeerd terecht moest staan, strafrechtelijk door de beugel konden. Groepen mensen werden niet beledigd, alleen opvattingen. En dat mag natuurlijk gewoon. Triomfantelijk had Schilders het gerechtsgebouw verlaten. Binnenkort zou de rechter de opvattingen van het OM ongetwijfeld overnemen, daar was hij van overtuigd.
Ondanks al dat grote politieke nieuws was het vooral een droeve week geweest. Lucs zeer gewaardeerde collega Wim Breedland, die voor de Nederwaardsche Courant decennia lang het politieke commentaar had verzorgd, was na een kort ziekbed overleden. En de zwager van NSB7-roddelnicht Adelbert Verlinden had zichzelf verhangen.
Het uitvaartcentrum liep langzaam leeg, en ook Luc trok zijn jas aan en vertrok. Bij de uitgang werd hij aangesproken door een bode van het stadhuis. Die overhandigde hem een enveloppe. Thuis aangekomen opende Luc deze. De inhoud was bijzonder te noemen. Op briefpapier van de Vrijheids Volks Bond stond te lezen:
Nederwaard, 12 oktober 2010
Geachte heer Van Lier,
Hierbij verzoek ik u, zitting te nemen in ons college van Burgemeester en Wethouders. Wij zijn van mening, dat u zeer geschikt bent voor de wethoudersportefeuille Gemeentecommunicatie en Media. Ik verwacht u morgen om 10 uur op het stadhuis voor een oriënterend gesprek.
Met vriendelijke groet,
Mart Schutte
