Nederwaard: schokkende foto's
Een nieuwe serie op FOK! Gedurende de afwezigheid van Drulovic schrijft LvanLier op dinsdagochtend over de gebeurtenissen in de fictieve provinciestad Nederwaard. Het Hollandse politieke, culturele en maatschappelijke landschap in het klein. Vandaag deel 2. De eerste aflevering lees je hier.
“Ja, lekker. Graag zelfs.” Luc van Lier, sterverslaggever van de Nederwaardsche Courant, zat in de late middagzon op een terras, samen met de oude wijze rampendeskundige Udo Rozendaal. De aangeboden koffie-verkeerd smaakte Luc voortreffelijk, maar de stemming was desondanks een ietsje bedrukt. Luc had de oude Rozendaal gebeld voor een interview, maar het gesprek had er meer van weg, dat de vriendelijke informateur zijn hart wilde uitstorten.
“Weet u, meneer Van Lier, ik heb de klus van informateur iets te lichtvaardig aanvaard.” “Zeg maar gewoon Luc, hoor.” “Nou vooruit, we tutoyeren. Udo dus. Maar wat ik zeggen wilde: ik heb mijn hand in een ongelooflijk wespennest gestoken. Allerlei neuroten roepen dat ik voor 1 juli een coalitie moet hebben gesmeed. Maar dat gaat nooit lukken. Steeds opnieuw is er iemand, die een ander uitsluit. Als ik alleen al kijk naar die Tjeerd Schilders van het Platform Voor Veiligheid. Meteen na de verkiezingen gaf hij allerlei breekpunten weg, als gebaar van goede wil. Maar die Michiel Verharen van de Christelijke Democraten Alliantie doet alsof die Schilders aan een of andere besmettelijke ziekte lijdt. Hij wil niet eens met hem aan tafel, en tracht Mart Schutte van de Vrijheids Volks Bod voor zijn karretje te spannen. Gewoon in de hoop, dat die twee er samen niet uitkomen. Volkomen terecht had de VVB daar geen zin in. Maar wat nu?” Luc Van Lier knabbelde aan een koekje, zo’n smakeloos ding in zo’n cellofaantje dat bij de koffie werd geserveerd. De verslaggever vroeg aan Rozendaal, waarom hij dan nu toch de hele dag met allerlei partijen had zitten overleggen. Paars Plus. De geplaagde informateur antwoordde: “Ik moet toch wat. De CDA heeft de meest voor de hand liggende samenwerking opgeblazen, dus ik kan nu onmogelijk hard aan de slag gaan met de coalitie VVB, Arbeiderspartij en CDA. Dat zou zo enorm ongeloofwaardig zijn. Mart wil dat wel graag, maar het is nog te vroeg. Eerst moet ik praten met de partijen die een Paars Plus-coalitie zouden kunnen vormen. Ze hebben nét de meerderheid. Maar ik zie colleges met vier partijen sowieso als zeer instabiel. En die Femmy Bakema van LinksMilieu ligt sowieso nogal onder vuur. Ze schijnt in het programma ‘Zes Jaar Later’ van die Jeroen Kauw nogal te hebben gelogen. Ze beweerde dat ze was bedreigd, door die Dries Opkopers van de lokaal veelbekeken website fop.nl, maar dat bleek dus niet het geval te zijn geweest. De wijkagent had vastgesteld dat er niets aan de hand was, maar toch hield die Femmy vol dat haar leven gevaar had gelopen. En wie zegt dat dat de enige leugen was geweest, die in de loop der tijden uit haar mond kon worden opgetekend? Dus met name Mart Schutte moet haar niet, en ook bij Sander Regbolt van D77 heerst nogal wat scepsis.” Moedeloos stond Rozendaal op. Hij ging op weg naar het Gemeentehuis. Op weg naar VVB, D77, Arbeiderspartij en LinksMilieu. Op weg naar een avond vol zinloos gepraat.
Luc had het te doen met de liberale rampendeskundige. Zo’n onmogelijke opgave, daar moet je maar zin in hebben. De jongste verkiezingen hadden de Gemeenteraad meedogenloos versplinterd, zoveel was wel duidelijk. En dat, terwijl Nederwaard werd geplaagd door enorme problemen. Zoals in de omgeving van de Al Maticha Moskee. Mensen van Joodse komaf werden daar door jeugdige moskeebezoekers regelmatig getreiterd. Bespuwd, geslagen. Keppeltjes vlogen door de lucht en zelfs de Hitlergroet werd gebracht. De intocht van kansarmen uit de buurgemeente Beverwijck bracht het van oudsher rustige en veilige Nederwaard niets dan ellende. De grote mond en de onredelijke opstelling waren bon ton geworden. Luc dacht terug aan de brief van een advocatenkantoor, die op de krant uit de fax was komen rollen. Een poosje geleden had een zekere Redouan El Mahdioui een zwerver in het Bantij gegooid. De Nederwaardsche Courant had van dat voorval een foto geplaatst, en nu vond de advocaat dat zijn cliënt door de schending van zijn privacy in zijn belangen was geschaad. Luc had er slecht van geslapen. Een zwerver wordt zowat vermoord, en de dader zeurt over zijn privacy. En zelfs de gezellige sfeer die normaal het gevolg was van straten vol vlaggetjes en supermarkten vol voetbalparafernalia werd gedrukt door allerhande vechtpartijen. Er was zelfs een heuse rel in het stadion. Iets met oranje jurkjes van de concurrent van de sponsor. Het leek wel, of internationale toernooien tegenwoordig vooral om de poen gaan, in plaats van om de sport. Fortuna-Nederwaard-Combinatie had dit weekend onder leiding van de gelauwerde trainer Johan Neuskens weliswaar wederom een fraaie zege geboekt, dus een finaleplaats kwam binnen handbereik, maar toch... De sfeer in Nederwaard was regelmatig te snijden. En waar het nou precies door kwam? Niemand wist dat met zekerheid te zeggen. Het buitengewoon natte en frisse voorjaar? Zorgen over het behoud van werkgelegenheid? Zelfs over de televisieprogramma’s hing een grauwdeken van sleur en somberheid. Roddelnicht Aldert Verlinden had amper wat te melden, uitzendingen van misdaadverslaggever Pieter L. van Vliet waren door de rechter verboden, en het praatprogramma van Jeroen Kauw en Paul Winterman was met zomerstop. “Zomerstop,” huiverde Luc, “het is verdorie amper 15 graden. Wat nou, zomerstop…”
Luc rekende de genoten consumpties af, en maakte aanstalten om nog even bij de redactie langs te gaan. In het gesprek met de heer Rozendaal zat zeker nog stof voor een fraai achtergrondartikel. Maar toen voelde hij opeens een warme hand op zijn schouder. Een onbekende heer. Zonder een woord te zeggen overhandigde de onbekende Luc een grote bruine enveloppe, en maakte zich enigszins gehaast uit de voeten. Nieuwsgierig opende de sterverslaggever de enveloppe. De inhoud loog er niet om. Foto’s. Schokkende foto’s. Luc herkende de locatie. De parkeergarage van het omroepcomplex. En ook de mensen op de foto’s kende Luc maar al te goed. Een politica en een omroeppresentator. Femmy Bakema en Jeroen Kauw. Luc wist het zeker: dit was heet materiaal. Gauw naar de krant…
