Rooms-katholieke beerput
‘Als er een God bestaat, dan zeker niet in de kerk’ ~ Duits slachtoffer van rooms-katholiek misbruik
De crisis heeft de arbeidsmarkt een slechte dienst bewezen. Terwijl de economische krimp op z’n retour is, beraamde het Centraal Planbureau dat de werkloosheid in 2010 zal stijgen tot bijna 9%. Dit betekent dat 700.000 mensen aan het einde van dit jaar dagelijks kunnen uitslapen. Maar zoals zo vaak als de nood het hoogst is, blijkt er hulp te komen uit onverwachte hoek. Uit de hoek waar de klappen vallen.
De in 1995 door de rooms-katholieke kerk in het leven geroepen instelling Hulp & Recht is namelijk naarstig op zoek naar een karrenvracht aan nieuwe medewerkers, na een ongeëvenaarde klachtenregen van seksueel misbruik door celibataire slachtoffers -ook wel geestelijken genoemd. De eerste drie maanden van dit jaar zijn er al bijna twee keer zoveel klachten binnengekomen als in de vijftien jaren(!) daarvoor. En niet alleen in Nederland ontworstelen de gehersenspoelden zich langzaam uit het autoritaire juk van de geloofsgemeenschap. Ook in Ierland, Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland hebben zich de afgelopen weken honderden slachtoffers gemeld. Eindelijk komen zij erachter dat ze niet ten koste van alles loyaal hoeven te zijn aan de kerk, zoals hen door indoctrinatie is geprobeerd te doen geloven. De dreiging van eeuwige verdoemenis in de hel heeft de beerput heel lang gesloten kunnen houden, maar de stank is inmiddels niet meer te harden.
Het Vaticaan ziet de toekomst met angst en beven tegemoet. Decennialang werden alle ongeoorloofde praktijken doodgezwegen (ten koste van miljarden euro’s zwijggeld) of gebagatelliseerd. Zo zei kardinaal Jozef Ratzinger in 2002 dat de voortdurende aanwezigheid van nieuwsitems over misbruik op geen enkele wijze overeenkomt met de objectiviteit van de feiten. Hij beschuldigde de media van doelbewuste manipulatie en beweerde dat zij de Kerk in diskrediet wilden brengen. Toch was het destijds nog relatief rustig aan het firmament.
Nu de misbruiktsunami hun heilige huisje echt omver dreigt te werpen, moet de tot paus Benedictus XVI gepromoveerde Duitser wel anders reageren. En dus bood hij publiekelijk zijn excuses aan: ‘Als geestelijk vader lijd ik mee met de slachtoffers.’
Hoe schijnheilig! Want was het niet diezelfde Ratzinger (toen nog zonder artiestennaam) die in 2001 het geheime document Crimen Sollicitationis onder de aandacht van alle bisschoppen bracht? In dit document staat vermeld hoe te handelen bij seksueel misbruik door geestelijken. Of liever gezegd, hoe een veroordeling van de geestelijk gestoorde pedofielen kan worden voorkomen. Ten eerste blijft alles natuurlijk strikt binnenskamers, op straffe van excommunicatie. Ten tweede wordt de pleger van het misdrijf uit de wind gehouden door overplaatsing naar een ander bisdom, waar ze hun weerzinwekkende praktijken gewoon kunnen voortzetten. Voor de Kerk is religie duidelijk belangrijker dan het leven van individuen.
En was het niet Ratzinger die in de periode dat hij aartsbisschop van München was, onderdak verschafte aan een pedofiele priester, die na een tijdje ook een nieuwe betrekking als priester kreeg?
Met dit in het achterhoofd, hoeveel waarde moeten we dan hechten aan het pauselijke toneelspel?
Maar de mantel der liefde wordt niet alleen door de paus over zijn onderdanen geworpen. Zo stapte ex-voorzitter Yvo van Kuijck en andere commissieleden nog geen twee jaar geleden op bij de eerder genoemde instelling Hulp en Recht, omdat hij tot inzicht was gekomen dat niet het slachtoffer centraal stond, maar de bescherming van de kerk tegen aansprakelijkheidsrisico’s. (Zo werden, om een voorbeeld te noemen, de slachtoffers gehoord in het bijzijn van de dader). Hoe serieus neem je de beschuldigingen dan? Hoogleraar cultuurgeschiedenis van het christendom Peter Nissen vertelde in Netwerk ook in Nederland talloze voorbeelden van priesters te kennen die voor de vorm zijn geschorst om na een tijdje weer vrolijk kerkelijk en pastoraal werk te kunnen doen.
Nu er een onafhankelijk onderzoek is aangekondigd naar de wanpraktijken, zal de beerput ongetwijfeld verder worden uitgediept, met hopelijk fikse straffen tot gevolg. Toch zal daarmee geen einde komen aan het misbruik binnen de Kerk. Zolang zo’n onnatuurlijke en achterhaalde maatregel als het celibaat (blijf hier en vermenigvuldig u absoluut niet) van kracht blijft, zullen de vleselijke lusten worden gebotvierd op kleine kinderen. Priesters blijven mensen, inclusief de drang tot seksuele gemeenschap, die evolutionair gezien heel logisch is te verklaren. Ik ben benieuwd in welke bochten gelovigen nu weer zullen wringen om te verklaren waarom God die lusten niet heeft uitgeschakeld bij zijn trouwe discipelen.
Ik ken mensen die masturberen, homo’s, mensen die abortus hebben laten plegen of voorbehoedsmiddelen gebruiken. Allen gruwelen van de horror van het grootschalige misbruik. Toch komen zij allemaal in de hel, en die vieze oude clerici in de hemel.
Geloof jij het?
