Maar dan Nederland ...

Ik geniet wekelijks van de filmpjes van X-Factor UK. De Britse versie van dit programma wordt ieder weekend uitgezonden op de Britse commerciële omroep ITV en kan ik hier dus niet ontvangen. Maar de opnames zwerven al een half uur na uitzending op het internet. En iedere week ben ik zeer verrast door de zeer hoge kwaliteit van de kandidaten, die hiervoor vaak amper de plaatselijke talentenjacht waren ontgroeid. Tel daar de typische dramatiek van dit soort programma's bij op, en ik geniet echt.

De audities zijn natuurlijk het meest spectaculair. Net als in Nederland ook veel bagger, maar dan ineens die ene zanger of zangeres, die de gehele zaal opblaast of juist muisstil krijgt. Niet gewoon een leuk stukje muziek maar een briljant nummer, op wereldniveau uitgevoerd. Een nieuwe Judy Garland of de reïncarnatie van Jim Morrison. Een verlegen meisje uit een plattelands dorp, dat moeiteloos een briljante interpretatie van een nummer van Whitney Houston ten gehore brengt. Kippenvel op mijn armen als een leraar van een lagere school een mannelijke versie van een Whitney-nummer neer zet.

In de aanloop naar de liveshows wil ik me dan nog wel af en toe ergeren als ik deelnemers af zie vallen die ik graag door had zien gaan, of als een enkele wanprestatie doorgaat naar de volgende ronde. Smaken verschillen zullen we dan maar zeggen. Maar vervolgens komen dan toch die shows, waarin je die eerdere talentvolle amateurs uit ziet groeien tot sterren van wereldformaat.
Waar ze het vandaan halen weet ik niet. Een beetje zangles is niet voldoende om die nog niet zo geoefende strotten zo gruwelijk goed te laten klinken. Je mag er dus gevoeglijk vanuit gaan dat de keuze van de juryleden hier werkelijk goed doordacht moet zijn geweest. Deze jongelui blijken in ieder geval wel met iedere show gewoon weer stukken beter te worden.

Wie er uiteindelijk wint is eigenlijk niet belangrijk meer. De laatste tien zijn zeker een platencontract waardig. En met de wereldwijde belangstelling voor deze shows kan dat ook niet meer misgaan.

Maar dan Nederland.
Onze X-Factor, Holland's Got Talent en Popstars. Ik zeg niet dat er helemaal geen talent wordt getoond, want anders zou die poppenkasten ook wel heel ongeloofwaardig overkomen. Toch is het niveau vergelijkbaar met gelijksoortige programma's in de armste Oost Europese landen. Wetende dat bij een regionale talentenjacht verdomde veel betere artiesten optreden, is deze schijnvertoning echt het toppunt van de wansmaak van het Nederlandse publiek!

Dat begint natuurlijk al bij de aanmeldingen. Een enkele uitzondering daargelaten, laat bijna geen enkel zichzelf respecterend talent zijn of haar gezicht zien bij de audities. Op zich wil ik nog wel geloven dat de juryleden echte vakmensen zijn, maar als je dan uit zoveel bagger moet kiezen, zul je het minst slechte moeten kiezen en ben je allang blij als je er voor de geloofwaardigheid van het programma ook nog enkele echte talenten tussen kunt vinden.

Echter. Zo gauw het publiek weer op democratische wijze de stem laat horen – dat doen ze bij échte verkiezingen nooit – komt die verrekte middelmatigheid weer bovendrijven. Men kiest eerder voor 'schattig' dan voor goed. Gewoon glashard vals zingen wordt afgedaan als de zenuwen van zo'n jonge meid, wat haar dan wederom zo vreselijk schattig maakt. Gewoon massaal NIET bellen of sms-en zou een aardige protestactie tegen zoveel slechte optredens zijn, maar daar heeft Nederland dan weer geen behoefte aan. Veel liever worden er weer tienduizenden Euro's gelapt om te laten zien achter welke 'gewone mensen' we staan.
Het gevolg: de middelmatigheid triomfeert opnieuw.

Ik ontken niet dat er ook echt talent in de finales staat. Alleen gaat dat talent met lege handen naar huis en zijn ze allang blij met dat ze met hun kop op televisie waren geweest.
Winnen is niet belangrijk. Het gaat om het meedoen.
En opnieuw een hele diepe zucht van mijn kant.

We kankeren wat af in Nederland. Niets is goed genoeg in dit land! Maar wat wil je als de overgrote meerderheid genoegen neemt met middelmatigheid? Als gewoon al gek genoeg is. Als bezopen ideeën uit de kroeg waardig genoeg worden bevonden om op de nationale televisie ten uitvoer te brengen. Als het verzinnen van vijf-letter-woorden het summum van succes is. Als je met badkamer gezang een bekende Nederlander kunt worden.
Diezelfde bevolking die deze 'gewone mensen' verafgoodt bepaalt wat mij betreft zelf dat het nooit veel beter dan 'gewoon' zal gaan in Nederland.

Het is niet de huidige regering die de huidige ellende veroorzaakt. Ook niet al die voorgaande regeringen. Het is niet de politie die de verhuftering in de hand werkt. De immigranten kun je ook beslist niet overal de schuld van geven. De Nederlandse bevolking doet dat gewoon helemaal zelf. Als we niet beter willen worden, wordt het hier ook nooit beter. Als je niet keihard wilt werken voor je toekomst, is er ook geen betere toekomst meer.

Je kunt zelden het aller hoogste bereiken. Maar als je het beste wilt bereiken moet je naar het hoogst haalbare streven en er af en toe genoegen mee nemen als het net iets minder is. Als je alleen maar naar middelmatigheid streeft, zul je er genoegen mee moeten nemen dat je bijna altijd net iets onder die middelmatigheid eindigt en dat daardoor zélfs de middelmatigheid verder afkalft.