De kus
Neem nou de tijd dat ik in vier HAVO zat. Dat moet in 1982 geweest zijn. Ik trok nogal veel op met Vincent. Met Vincent had ik een malle vriendschap. We ouwehoerden wat af. Monty Python was een gezamenlijke liefde, dus gingen we in en om Apeldoorn naar iedere vertoning van de Python films. We luisterden naar 'Nude' van Camel. En we hadden nogal bizarre weddenschappen. Zo wedden we ooit dat we complete theatershows van Freek de Jonge uit ons hoofd kenden. Een dag later, in de middagpauze, droeg ik de gehele tekst van 'De Tragiek' uit mijn hoofd op. 'De Mars' was de volgende show die ik mijn kop in ramde. Op een andere dag zei Vincent dat mijn topografie niet goed was. Ik zei van wel. De volgende morgen kon ik alle landen van de hele wereld opnoemen met de bijbehorende hoofdsteden.
We zaten niet altijd bij elkaar in dezelfde klas, maar in de pauzes ontmoetten we elkaar. Niet alleen wij, maar ook Vincents zus, die in zes Atheneum zat, en haar vriendin. Ik en meisjes, dat was niet echt een gemakkelijke combinatie. Ze kwamen van een andere planeet, en ik durfde niet naar ze te kijken, laat staan dat ik met ze durfde te praten. Zo ging dat toen met mij. Zestien jaar en volkomen wereldvreemd. Wél een grote bek en altijd de aandrang om leuk en grappig te willen wezen.
Vincent introduceerde een nieuw ritueel. Het was lunchpauze en wij waren als eersten op de afgesproken plek voor boterhammen uit het vuistje. Vincents zus kwam aangelopen met haar vriendin. Hij liep op zijn zus af en pakte haar hand. Hij bracht de hand naar zijn mond en even leek het of hij haar hand kuste. Echter, hij had zijn eigen duim naar boven en drukte zijn lippen op zijn eigen duim. Toen draaide hij zich om naar mij en zijn blik vroeg of ik dat ook durfde. Tuurlijk. Ik liep op de vriendin af, pakte haar hand met mijn duim naar boven, en lebberde met mijn mond mijn eigen duim af. Triomfantelijk keek ik Vincent aan.
"Ik ga even plassen," zei de vriendin.
Competitie onder pubers kan groot zijn. Vraag me niet waarom. Vincent draaide zich naar zijn zus en pakte haar hoofd in zijn handen, met zijn duimen op haar wangen. Toen zoende hij zijn zus twee keer. Althans, zo leek het even. Ik kon goed zien dat hij zijn eigen duimen kuste. De zus gilde het uit, rukte zich los en ging een meter verderop staan.
"Weinig subtiel, Vincent," zei ik. Mijn linker ooghoek zag de schim van iemand met tieten. Ik draaide me naar haar toe, en voor ik het zelf wist legde ik mijn rechterhand op haar mond en mijn linkerhand in haar rug. Ik deed mijn ogen dicht en duwde haar achterover op de tafel die daar stond. Met gesloten ogen boog ik naar haar gezicht en ik drukte mijn getuite lippen op de rug van mijn eigen hand. Voor vijf tellen bleef ik zo liggen. Om mij heen was het doodstil. Ik had verwacht dat iedereen zou gillen, maar dat was niet het geval.
Toen deed ik mijn ogen open en keek ik in het gezicht van de docente Textiele Werkvormen die onder mij lag.
Ik haalde snel mijn hand van haar mond en ging weer rechtop staan. De juf klom ook van de tafel. Ze fatsoeneerde haar haren en zei: "Bas, ik ga ervan uit dat je niet wist dat ik het was." Ik wist niet of ik moest knikken of nee schudden. Van ver weg klonk ineens het daverend bulderende gelach van tientallen, honderden, duizenden, miljoenen leerlingen om mij heen. Mijn kop gloeide. Het gezicht van de juf was ook rood, maar haar ogen glinsterden. Ze knikte naar me en liep weg. Ik keek haar na en zag Vincent, zijn zus en de vriendin met open mond naar mij staan staren.
"Ik heb geen honger," zei ik. "Waar is hier het toilet?"
Zonder iets te zien liep ik geen bijzondere richting op.
Ik heb zo mijn geniale momenten. Maar dit was er duidelijk géén.
Apeldoorn, januari 2007
