Eerherstel voor de paarse tuinbroek
Later heb ik pas begrepen dat mijn ouders eigenlijk heel vooruitstrevend waren in die tijd, maar dat heb je als kind niet door. Dan denk je dat jouw situatie de norm is. Mijn moeder had een baan. Verdiende zelfs meer dan mijn vader. Samen deden ze het huishouden, ze reden allebei in de auto en allebei hadden ze evenveel te vertellen. Ik vond dat normaal. Ik stond er eigenlijk niet bij stil dat toen, in de jaren 70, de meeste kinderen nog een vader hadden die de kost verdiende en een moeder die huisvrouw was. Niet dat huisvrouw zijn automatisch betekent dat je onderdrukt wordt, maar de situatie zoals bij mij thuis was toen wel een uitzondering.
Mijn moeder was en is alleen geen feministe. Waarom zou ze ook? Ze was onafhankelijk en wilde nooit huisvrouw zijn, maar kon zich tegelijkertijd totaal niet identificeren met die in paarse tuinbroeken gehulde feministes op tv. Verbitterde vrouwen die er soms nog wel vrouwelijk uitzagen, maar vaker toch de indruk wekten niet alleen de rechten, maar ook het uiterlijk van de man te willen hebben. Dat was toch helemaal niet nodig?
En zo groeide ik op als meisje zonder enig besef dat er mensen waren die vonden dat ik sommige dingen niet mocht of hoorde te doen, alleen omdat ik een meisje was. Ik had poppen en Barbies om mee te spelen, maar ook Lego, wat toen nog echt als speelgoed voor jongens werd beschouwd. En toen ik ooit zei dat het technische boutjes-en-moertjes-speelgoed Mecano me wel leuk leek, kreeg ik dat ook. Alleen een racebaan heb ik nooit gekregen. Dat vond ik stom, maar later begreep ik dat dat alleen maar was omdat mijn ouders geen zin hadden om maandenlang al hink-stap-springend door onze toch al niet al te grote huiskamer te moeten manoeuvreren.
Ik was een meisje en ik bleef een meisje, in uiterlijk en doen en laten, maar wel één die zich niet opstelde als kwetsbaar wezentje en gewoon ook alle jongensdingen deed die ze leuk vond. Ik heb dat lang volgehouden, maar nu besef ik hoe naïef ik al die tijd ben geweest. Sinds ik tussen de mannen in de IT werk begrijp ik namelijk pas dat het een illusie is om te denken dat geslacht niet uitmaakt voor de manier waarop je beoordeeld wordt. Oh ja, de meeste mannen vinden het best leuk, zo'n technisch vrouwtje in hun midden, maar helemaal serieus nemen kunnen ze je niet. Oké, er zitten natuurlijk ook goeden tussen, maar velen hebben toch nog last van een hardnekkig vooroordeel.
De keren dat ik de telefoon op mijn werk heb opgenomen en dat degene aan de andere kant er vanuit ging dat ik de secretaresse was zijn inmiddels ontelbaar.
- "Ja hallo, ik ben op zoek naar Piet."
- "Piet is vandaag vrij. Kan ik u misschien helpen?"
- "Oh, kunt u me dan doorverbinden met iemand die me iets over de applicatie kan vertellen?"
- "Nou, ik ben een collega van Piet, dus probeert u het eens met mij."
- "Oh...(stilte)... weet u er ook wat van dan???"
Ja, lul! Wat denk jij dan? Dit is toch het nummer dat je altijd belt? Als één van mijn mannelijke collega's de telefoon opneemt, dan stel je toch ook gewoon je vraag? Waarom nu niet dan? Eikel!
Het ergste kwam een paar weken geleden toen ik ontdekte dat de meeste van mijn collega's inmiddels gepromoveerd waren naar een hogere functie. Ik kon mijn oren niet geloven! Zij zijn toch later binnengekomen dan ik? Hem moet ik toch regelmatig dingen uitleggen? En zijn fouten moet ik toch altijd herstellen? Gelukkig wisten een paar lieve collega's me ervan te overtuigen dat het niet aan mij lag en dat ik mijn werk echt goed deed, maar tegelijkertijd zakte de moed me in de schoenen. Had mijn moeder het dan toch bij het verkeerde eind gehad? Had ze toch die barricades op moeten gaan? Waren mannen dan toch niet de leuke mensen om mee te werken, kletsen, lol te hebben en soms lief te hebben? Waren het dan toch die onderdrukkers die wilden dat je achter het aanrecht bleef?
Misschien moet ik alsnog mijn bh's en kanten slipjes verbranden, mijn haar millimeteren en een abonnement op de Opzij nemen. Wat ik me alleen afvraag: zou het me staan, zo'n paarse tuinbroek?
