Verleden tijd

Maurice (IndemnitY)
Een lopende herinnering komt aan zijn eind. Ik herinner me mijn eerste dag nog als de dag van gisteren. Je trekt voor het eerst je Albert Heijn schortje aan en loopt zenuwachtig door de winkel. De klanten vragen je om artikelen waar je het bestaan niet van weet als 15 jarig ventje. Je sjokt door de supermarkt, niet wetend wat je te wachten staat. Zonder enig besef over wat de mensen om je heen voor invloed op je hebben tijdens het opgroeien, vul je op je gemak een paar appeltjes weg. Je laat het allemaal maar een beetje op je af komen. Langzamerhand begin je te wennen aan al die vreemde mensen om je heen en zij beginnen jou zelfs te herkennen. Je leert mensen kennen en bouwt een band op met de mensen die je het meest liggen. Zelfs met die gozer die je eigenlijk niet mocht. Waarom wist je niet, maar hij zat altijd zo stoer op die fiets. Later kwam je er achter dat hij toch wel cool was, dit dankzij het vullen van aardappel- groente- en fruitattributen met hem.

Op een gegeven moment kennen de mensen je goed genoeg, zodat ze vragen of je mee uitgaat. Natuurlijk hartstikke spannend, samen met al die mensen voor het eerst zo laat de stad in. Daar sta je dan in café Vienna tussen al die grote mensen. En de dingen die ze tegen je zeggen: "Ben jij pot?". Na drie keer vragen wat er bedoelt wordt, kom je er achter dat ze vragen of jij het geld bij je houdt en het bier gaat halen. Bier... Misschien wel het sleutelwoord tot Albert Heijn. Zuipen leer je immers bij de AH. Wie is daar niet groot mee geworden. Jaren lang groei je mee met iedereen. Zonder dat je het merkt begin je eigenschappen te vertonen van anderen en ben je een mengeling van je AH filiaal. De zelfstandigheid van je chef, de fighting spirit van je groentecollega, de meligheid van de dames van de broodafdeling en het chagrijnige van de klanten. De klanten, daar zeg ik wat. Met sommigen krijg je een speciale band. Op een gegeven moment begin je die ene diepe rochel te missen van die vrouw als ze binnenkomt. Het niet meer door haar "bloemkolenkupke" genoemd worden gaat je dan ook naar aan het hart. Fantastische klanten zijn dat. Gelukkig vrolijken de plaatselijke aso's je weer op met de opmerking of er nog paskamers zijn om de komkommers te passen. Ook de junks of andere jatters zorgen ervoor dat je adrenaline goed op peil blijft. Daarbij is een sprintje door de wijk nooit weg natuurlijk. Niet te vergeten de zakken chips die tegen je kapotgeslagen worden. Terwijl de dief door je chef onderuitgeschopt wordt op het fietspad weet je dat je zoiets altijd zal blijven herinneren.

Voor iemand in de pubertijd is Albert Heijn een way of life. Je leert veel dingen zonder dat je het door hebt. En dat weet je later toch wel erg te waarderen. Na 4,5 jaar gewerkt te hebben is het op je 20e wel genoeg geweest. Alhoewel het werk je niet meer zo aanspreekt is het zeker een grote stap om daar weg te gaan. Het is een klote gevoel als je denkt aan al die leuke momenten die je hebt gehad. De vrienden die je daar hebt gekregen. De ervaringen die je zelf hebt gehad en de ervaringen van anderen die je verteld zijn. Die unieke sfeer op de feestjes, tijdens de pauze of tijdens het werk gooi je allemaal weg, verleden tijd, slechts een herinnering. Helaas weet je dat toch pas allemaal te realiseren als je dat allemaal achter je laat. Maar in ieder geval kan ik zeggen dat ik het allemaal zal koesteren. Ik heb er in ieder geval leuke herinneringen en leuk vrienden aan over gehouden. *traantje wegpinkt*.