Op een zaterdagavond die ik eigenlijk gepland had als zijnde "uitgaansavond" had ik nog steeds last van een knallende koppijn. Deze 'bass' in mijn hoofd dreunde al de hele dag door en leek me niet echt geschikt om mee op stap te gaan.
Ik kan wel aardig toneelspelen maar om met deze pijn in mijn hoofd een continue glimlach te faken, nee dat was toch teveel gevraagd. En aangezien ik zelf een hekel heb aan mensen die tijdens het uitgaan met een chagrijnige kop rondhangen, besloot ik mezelf en mijn omgeving een plezier te doen en een avondje op de bank te gaan hangen c.q. cocoonen.

Het mooie was nog dat zowel mijn ouders als mijn broertje deze avond niet thuis waren en ik het rijk voor me allen had. Niks ik toch ook vervelender als je chips vretende op de bank hangt en je moeder opeens naast je staat te gillen dat je kruimelt op de grond ("Mam! M'n hoofd doet pijn ja! Fluisteren!").

Nadat ik mijn broertje en mijn ouders het huis had uitgewerkt, besloot ik me eens lekker te gaan aanstellen. Ik rukte op mijn slaapkamer mijn dekbed van m'n bed, sleurde een bijzettafeltje naar de bank en richtte daarmee in de huiskamer een 'alles bij de hand' locatie in, recht voor de tv.

Chips, chocolade (of course), koekjes, zoutjes, thee en diverse frisdranken schikte ik op het bijzettafeltje. Mijn outfit bestaande uit een rokje en een shirtje werd verruild voor een trainingsbroek en zo een foute sporttrui waardoor ik hoopte dat niemand zou aanbellen. Ik krulde mezelf op in een soort van kleermakerszit met m'n dekbed om me heen gedrapeerd en selecteerde uit de tv-gids een avondvullend programma.

Net op het moment dat mijn hoofdpijn begon te zakken en de temperatuur onder mijn dekbed opgelopen was tot behaaglijk ging de telefoon. "Ah, misschien een vriendin die even bij wil kletsen" dacht ik blij en zette de tv al op mute.
Maar nee hoor, geen vriendin met leuke verhalen of interessante nieuwtjes maar een babbelziek familielid. Steeds weer probeerde ik subtiel een einde aan het gesprek te maken zodat ik van die koude vloer af kon met mijn blote voeten en me weer onder mij behaaglijke deken kon vleien. Nadat ik eindelijk op de hoogte was van alle futiliteiten die dit persoon mij wilde melden, smeet ik de hoorn op de haak en sprong met een snoekduik weer op de bank.
Iets wat mijn hoofdpijn niet echt weg deed vloeien.

De tv ging weer van mute af en ik schaarde me onder de restwarmte van mijn deken. Net toen ik halverwege een zak Doritos met salsa dip was belandde ik in een reclameblok. Tussen de deo's voor wasmachines ("Hee mijn vaat ruikt naar viooltjes!") en de luiers met koala-sluiting ("Een KOALA-sluiting, wat moet ik me daar bij voorstellen?") kwam een reclame over de Doritos die ik net aan het wegwerken was. Het spotje vol gezellige mensen die aan het dippen en lol maken waren (niet echt het beeld waar ik aan voldeed onder mijn deken op de bank) werd afgesloten met de slogan: "Dippen doe je met vrienden!"
Nadat ik om me heen had gekeken en onder de kussens geen verstopte vrienden had gevonden schoof ik de dipsaus en Doritos maar opzij en schakelde over op chocolade.

Ondertussen was de vermoeidheid ook al begonnen met toe te slaan en in combinatie met mijn behaaglijke dekbed moest ik moeite doen om te voorkomen dat ik niet in slaap zou vallen. Op een gegeven moment ging het wakker blijven me meer energie kosten dan dat ik via het voedsel voor m'n neus op tafeltje binnen kreeg. Een mooi moment om alles weer op te ruimen en in mijn bed te duiken.

En toen ben ik met een behaaglijk muziekje op de achtergrond in slaap gevallen.