Maandag is Prins Bernhard in het Universitair Medisch Centrum in Utrecht geopereerd vanwegen galstenen. De behandelende artsen hebben verklaard dat hij de operatie goed doorstaan heeftDaar zat ik dan van morgen. Heftig te programmeren aan ons allen welbekende paardenspel, het was inmiddels 2:35 AM op mijn pc-klokje en mijn moeder nog altijd waakzaam dat ik nog wat anders doe dan op de computer werken, kwam even vragen of het niet verstandig was om nog een paar uurtjes te gaan slapen voordat ik de volgende ochtend weer aan het werk ging.
Ja, dat leek me ook wel verstandig en ik ben even op mijn tenen naar beneden geslopen, de nodige boeken in mijn tas gestopt, en mijn tanden maar gaan poetsen.
Het was een geweldige dag, gisteren dan, naar een mini-concert van Krezip geweest, het was bij BNN That's Live, mocht daar opnamen maken voor mijn "Radio Opleiding", erg genoten dus.
Nou stond er voor de aankomende dag nog flink wat op de planning, het werd hard doorwerken, was dat nou wel verstandig? Zoveel werk, nog een tentamen, woensdag een tentamen, maar dat je, je toch niet verzet tegen het feit dat je ook voor dit vak weer alles alleen zit te doen. Ik dacht terug aan gisteren diezelfde tijd dat het werd eveneens laat werd, maar toch wilde ik een speciaal iemand feliciteren, #define Liefde, zou het wat worden?
Je bent en was te depressief over het moment: "Nee, het leven sucks niet", "Het leven is mooi!", zo moesten haar zinnen ongeveer over de netwerkkabel heen gekomen zijn, natuurlijk was het mooi, zij zei het, een aantal dagen geleden weliswaar.
Zo lag ik in mijn bed, rond drie uur moet ik in gesukkeld zijn, ik had grootse plannen voor vandaag, korte metten maken met meelifters, in pak verschijnen en als CMG beambte een presentatie afdraaien, in stijl.
Het was een klein kwartiertje voor zeven, zo laat al? Ik hees me in mijn pak, het was weer even wennen met om stropdas eten, maar het ontbijt kon naar binnen met flink wat melk. De dag moest gewoon goed gaan, alles was gepland, voor het tentamen later die middag was nog genoeg tijd om te leren, immers de presentatie zou op het ongure tijdstip van half negen in den ochtend zijn. #define optijdvroeg.
Uit de auto richting het station, waar na even te wachten de NS me gelukkig vandaag weer naar Rotterdam Hofplein kon brengen, nog even lezen in het klein vaarbewijs boekje. Het wiel effect, ja dat begreep ik, paar voorbeeld sommetjes gemaakt, gelukkig goed. De trein reed voor mijn gevoel langzamer, de tijd wilde gebruikt worden, dat was wel is anders.
Vier november was het vandaag, de dag dat de metro's hun horizon gingen verbreden, "To Boldly Go Where No Metro Has Gone Before". Ze reden, dat was in ieder geval een feit. Nog steeds euforie ten top, zeker na dit topic van gisteren.
Ik trad het walhalla van de corruptie binnen, en marcheerde vrolijk naar het studieverenigings hok, waar na een magische beweging van een sleutel de deur zachtjes open ging. Demonstratief gooide ik mijn tas op de bank. Zette een monitor uit en aan, gaf de radio een zet, en ging is kijken of het tekenprogramma The Gimp nog ergens te bekennen was. Ik kon weer verder waar ik diezelfde ochtend mee gestopt was. Het uur van spanning naderde, na een beetje sleutelen zag het er wel presenteerbaar uit, het was al functioneel, nu kreeg het zelfs een leuke nieuwe look.
Trap naar beneden en richting het lokaal, zat inmiddels al vol met leerlingen van de VWO klas en MBO klas, iedereen keek me aan of ik voor een bruiloft kwam, niets was minder waar. Er werd maar even besloten dat de VWO klas, waar ik soms ook deel van uit maak om kwart over tien mocht beginnen en nu eigenlijk moest vertrekken.
Het zag er allemaal best vreemd uit, ik was niet echt gelukkig met het lokaal, omdat de zogezegde "faciteiten" waar ik wel op gerekend had ontbraken.
De tijd die mij restte tot de definitieve presentatie tijd, had ik dus ook maar gebruikt om een lokaal te reserveren en een praatje te maken over de ontzettend tegenvallende Programmeren 1 cijfers van de onderbouw.
Daar zaten ze dan, allemaal hard te ploeteren, om een simpel opdrachtje in Java te maken. Hij was het met mij eens, dit was "Diep Triest", er waren zogezegd al dubbele herkansingsmomenten in het tentamens rooster gepland voor een vak dat voor de herfst vakantie voor het eerste keer getoetst werd. #define triest.
Ik ging ondertussen maar wat alternatieve feel-good toepassingen aan het paardenspel toevoegen, het werd toch wel wat, #define arrogant, maar er kon natuurlijk altijd nog wat getest worden.
Mijn projectmaatje, eerder in dit verhaal, meeliftster genoemd, was wanhopig. Ze had om kwart over tien een tentamen, en of ik dat maar wilde oplossen, natuurlijk blijf ik op zo'n moment altijd positief, zoals een lief persoon ook tegen mij deed, en probeerde wat ideetjes te pushen.
Het was tijd, #define deadline, maar de groep voor ons was nog niet klaar, zo stonden wij weer een kwartier te lanterfanten. Omstreeks half elf werden we toegelaten tot het lokaal, waar het leeg liep, ik maakte nogmaals duidelijk dat ik het heel erg op prijs zou stellen was we zouden verhuizen naar een grotere en technologischere ruimte. In plaats van coöperatieve reactie van een docent, werd ik afgesnauwd, hier waren faciliteiten beschikbaar en ik diende mij maar aan te passen! Misschien dat we om twaalf uur naar een ander lokaal konden. Na kort overleg met mijn klasgenoten die heel graag geluid wilde gebruiken, sloeg de zaak om.
Denk nu niet dat er wordt ingegaan op een voorstel van mij, nee de halve school wordt bij een installatie gehaald, die in het huidige lokaal moest en zou gaan werken, dat deed het ook na geruime tijd. Ik en mijn projectmaatje konden kijken naar presentaties over een auto volg systeem, een aangepaste Free Record Shop site met veilingsite er bij en een geweldige educatieve toepassing om verkeerslessen te doen. #define vermaak.
Nu was ik aan de beurt, het was inmiddels al twaalf uur. En ik ging dus zoek naar de persoon waar ik het lokaal had gereserveerd, sleutels geregeld, we konden er in.
Opeens drong tot me door dat onze tweede docent niet meer aangetroffen was en op aandringen van de eerste docent naar z'n "normale" werkgever vertrokken was, had ik weer.
De boel maar weer afgesloten, en op zoek gegaan naar een tweede docent, je zult het misschien niet helemaal begrijpen, maar neem van me aan dat ik genoeg aanvaringen binnen acht weken met die eerste docent heb gehad. Toch even langs de opleidingscoördinator en die zou binnen vijf minuten iemand regelen.
Inmiddels terug bij af, werd ik nogmaals verweten dat ik mij niet zou aanpassen, uiteraard kwam daar een van mijn kant reactie op terug, dat het dan ook vreemd was dat iedere student door twee mensen beoordeeld was en dat voor mij een uitzondering werd gemaakt, en dat er dus voor mij ook een tweede docent kwam, die ik zelf geregeld had.
Even zag je hem verbaasd kijken, hij liep naar z'n tafeltje terug, deed zijn jasje aan, vertelde dat de les was afgelopen en vertrok met een rood hoofd. Hij was regelrecht naar de persoon gegaan waar ik, toevallig, vandaag kwam, de opleidingsco¨rdinator. #define Vreemd.
Na enkele minuten kwam de opleidingscoördinator eens langs, we werden verzocht om mee te gaan.
Toen hoorde we dat ons project bij voorbaat al een onvoldoende betrof, omdat ons eisenpakket onvoldoende was. Dit waren wat rake klappen, nog steeds vol zelf vertrouwen en nu ook woede, #define BOOS, heb ik maar over de inhoudelijke kant een discussie gevoerd, over de totstandkoming van dit vreemde feit, wat we al in week twee hadden voorspeld. Helaas nam de verdere afwikkeling de nodige uurtjes in beslag, en m'n hoofd stond ook niet echt naar een tentamen... we zien wel wat dat voor cijfer wordt... #define einde
Als je al tot deze zin bent gekomen zou ik graag van jou willen weten wat jij doet in een soortgelijke situatie, meelopers of tegenwerkende docenten, waar je zeker weet dat jou onrecht aangedaan wordt, in het algemeen dan. Misschien vind je me wel een verschrikkelijk vreemd ventje wat nu al dertien honderd woorden heeft gewijd aan dit dagboek verhaal.
(voor het geval dat mensen over kromme zinsconstructies gaan posten: daar mag je deze voor gebruiken, voor de overigen die een samenvattinkje willen: docent heeft persoonlijke vete tegen jou en je meelifter, wat doe je?)
Als klein meisje met een grote mond zei ik altijd: zogauw ik ga studeren dan ga ik op kamers, dan ben ik hier weg. Niet dat ik het thuis slecht heb, in tegendeel, maar het leek me heerlijk. Lekker doen wat jezelf wilt, zoveel troep maken als jezelf wilt en koken wat jezelf wilt.
Toen ik zeker wist dat ik in Utrecht zou gaan studeren schreef ik me al ruim van te voren in bij de studentenhuisvestiging. Maar eigenlijk was dat alle actie die ik heb ondernomen. Voor en tijdens de zomervakantie had ik door mijn full-time baan als kassagirl weinig tijd om actief op huizenjacht te gaan. En eigenlijk had ik een 'hetkomt allemaal wel goed' houding over me.
Niet dat ik naief ben, ik wist dondersgoed dat de kamernood enorm is in Utrecht. Eigenlijk moet ik mijn vader dankbaar zijn dat hij me op een site had ingeschreven waar kamers worden aangeboden.
Voordat 't jaar begon reageerde ik (tegen betaling, voor niets gaat de zon op) wel een aantal keer op een kamer, maar dat liep op niets uit.
Nonchalant als ik was dacht ik, och als ik eenmaal in Utrecht studeerd, dan zit je dicht op het vuur en dan komt het allemaal wel goed. Nu is het wel zo dat de meesten via-via aan hun kamer zijn gekomen. Maar als 80% van je mede-studenten geen kamer heeft dan zijn ze eerder concurenten dan helpende handen. Het was zelfs zo dat het grootste gedeelte van de mensen die wel een kamer hebben ook nog op zoek zijn omdat hun huidige kamer niet echt aan hun eisen voldoet.
Zo hoorde ik de gruwelverhalen aan van een meisje die bij een hospita zat. De keren dat ze schuimbekkend op school kwam en vertelde over die hospita die gewoon haar kamer ging opruimen ("Hoe durft dat mens in mijn kamer te komen!") waren talrijk. Of het andere meisje wat tussen allemaal huisgenoten zat die veel ouder waren en haar compleet negeerden...
Toen ik dacht dat het reageren op advertenties bijzonder nutteloos was omdat het nog geen enkele keer resultaat had opgeleverd kreeg ik eindelijk eens een mailtje terug. Ik las dat ik maar eens op hun site moest kijken, en wanneer het me beviel ik maar een uitgebreid mailtje moest sturen.
Ik klikte de site aan en een vreemd gevoel overviel me bij het lezen van de tekst die daar stond. Woorden als 'zelfstudie' 'geloofsovertuiging' 'studiebegeleiding 'katholiek' 'stichting' klonken me wat eng in de oren. Het bleek hier niet om een gezellig studentenhuis te gaan waar men onderuit met chips en bier op de bank hangt, nee het was een huis van een of andere katholieke stichting. Onder aanmoediging van mijn ouders ("Reageer maar, kun je vanuit daar verder zoeken naar iets echts leuks") schreef ik een braaf mailtje en *hoezee!* ik mocht komen hospiteren.
Op de dag zelf klopte ik bij het huis aan en werd door een bijzonder klein meisje binnengelaten. Het huis zelf ademde meer de sfeer uit van een bejaardentehuis dan van een studententehuis. Ik spiedde om me heen maar kon op het eerste gezicht geen 'jezussen aan kruizen' ontdekken, maar het zou me niks verbazen als ze wel aanwezig waren. Na een klein gesprekje over studies begon het meisje met te vertellen over het huis. "Ha! Nou komen de regeltjes" dacht ik nog. En ja hoor, in korte tijd kreeg ik, zo leuk mogenlijk verpakt, alle regeltjes te horen.
Ik kan ze even opsommen, zover ik ze nog kan herinneren. Geen jongens (ook niet mannelijke studiegenootjes overdag), liever geen tv-kijken ("we vinden het gezelliger wat te kletsen onder het thee drinken"), 12 uur thuis zijn ("Oh maar op donderdag mag je wel tot 2 uur wegblijven!"), een gemeubileerde kamer (met een bijbels prentje aan de muur), iemand van buitenaf verzorgt het ontbijt/lunch/avond-eten ("Ontbijt is tot negen uur, daarna kun je eigenlijk niks meer krijgen") en geen huissleutel (dus 's avonds stiekem om 4 uur binnen komen waggelen is er niet bij).
Bovendien kreeg ik het idee dat ze grote voorstanders waren van het "Tros-grootste familie van Nederland" gevoel. Veel dingen samen doen, opzich geen probleem, zij het niet dat de andere bewoonsters die ik tegen was gekomen (allemaal meisjes, dat spreekt vanzelf) niet echt als 'mijn type meisjes' zou classifiseren.
Ik vertrok met een 'dit nooit' gevoel en belde later de dames op om te melden dat ik "qua zelfstandigheid er graag vooruit op zou willen gaan in plaats van achteruit".
Kortom ik was nog geen stap verder en ik had nog steeds geen kamer. Ik blijf reageren, en hopen dat ik eindelijk eens een kamer ga krijgen…
Wel te melden dat pas 2 objecten klaar zijn, maar hey, tis te proberen he!
Venables moet echter eerst een aantal spelers verkopen voordat hij zelf geld heeft om spelers voor z'n club te kopen. De Franse middenvelder Olivier Dacourt is al aangeboden aan AS Roma.
 | Een Dilemma voor de Big Brother Dames. |
Tatu, nu enkele weken doorgebroken in Nederland met het al iets oudere nummer All The Things she Said. Het nummer waar ook ik ze van ken en waarom ik op het eerste gezicht dacht dat ook Tatu het met dit nummer wel weer gehad zou hebben. Min of meer uit verveling pakte ik op een regenachtige koude herfstdag deze cd uit het schap bij een cd-boer in Aachen. Mede door het beetje anders uitziende hoesje viel het mij op. Ik dacht dat ik een min of meer vaag Russisch cd'tje te horen zou krijgen, maar dit viel bijzonder mee.
De rechtszaak diende in verband met uitspraken die de imam deed in een de uitzending van Nova, die als onderwerp had het geweld van Marokkaanse jongeren tegen homoseksuelen. El Moumni vergeleek daarin homoseksualiteit met een besmettelijke ziekte. Bovendien zei hij in de uitzending dat homoseksualiteit schadelijk is voor de samenleving en dat de Nederlandse samenleving met uitsterven wordt bedreigd.
De anti-fascistische onderzoeksgroep Kafka maakt zich zorgen om de nummer 2 op de lijst van Conservatieven.nl.
