Coma Deel VIV
We vertrekken uit het winkelcentrum en lopen naar buiten. Het is nacht en het is donkerder dan ooit. De lampen op de straat zijn uit, de enige verlichting komt van het winkelcentrum dat zachtjes het parkeerterrein verlicht. �Kijk daar eens in de hemel! Zo zou Lucas het hebben gewild!� Vallende sterren, lange verlichte slierten sieren de donkere hemel. Het zullen we de resten van de ruimtelift zijn die nu naar beneden storten.
Wacht, zijn dat mensen daar in de verte? Lucas schijnt er met zijn zaklamp op. Het zijn een man en een vrouw, ze houden elkaars hand vast terwijl ze rustig naar ons toelopen. �Hoi, mooi schouwspel he? Raar dat van een dramatische gebeurtenis toch nog zoiets moois kan ontstaan.� De vrouw kijkt angstig naar mij en Steven. Logisch ook omdat ik een pistool vasthoud en Steven een zaklamp waarmee je gemakkelijk iemand knock-out mee kan slaan.
�Ik ben John, dit is mijn vriendin Maria. Zeg, weten jullie misschien iets meer waarom iedereen slaapt? Ik dacht dat ik en Maria de enigen waren.
Iedereen die we tot nu toe hebben gezien, verkeren in een soort diepe slaap. We hebben geprobeerd mensen te bereiken, maar kregen geen contact.
Weten jullie misschien meer over de situatie?"
"We weten helaas net zoveel als jullie over de situatie, één ding weten we wel, en dat moeten jullie ook weten; zoek een wapen..."
Lucas heeft gelijk John, ondanks dat het zo rustig lijkt, is het beter om iets bij je te hebben om je te beschermen. Wie weet wat er later nog kan gebeuren.
Een bulderend geluid klinkt, metaal dat over metaal krast, piepend, brekend, huilend.
"Zo te horen stort het vliegtuig eindelijk neer..." Lucas heeft gelijk, nadat het enkele dagen in het flatgebouw heeft gezeten, is het nu eindelijk aan inzakken.
"Zitten we hier wel veilig genoeg? Ik bedoel, hadden die vliegtuigen niet van die mini-reactors aan boord? Misschien is het beter als we verder weg gaan staan van het ongeluk."
"Goed idee, weet je een goede plek John om naar toe te gaan? We kunnen namelijk niet in het winkelcentrum blijven, als we willen achterhalen wat er nu precies aan de hand is."
Lucas is inderdaad nogal avontuurlijk, Steven had wat dat betreft gelijk. Ik zou eigenlijk liever naar huis willen gaan en het daar afwachten, maar ik moet toegeven dat de nieuwsgierigheid aan de winnende hand is.
"Kom, laten we naar mijn appartement gaan, het is niet ver van hier en mijn auto staat hier nog. We zullen er in tien minuten zijn. Ik moet nog wel even wat eten pakken, dat is eigenlijk ook de reden waarom ik met Maria hier naar toe ben gegaan."
"Maak je maar geen zorgen John, we hebben al genoeg voedsel bij ons, en ik denk niet dat je buren het erg zullen vinden als je wat van hen leent. Het is beter dat we nu gaan, voordat het vliegtuig echt ontploft. Waar staat je auto?"
Maria is stil, zegt niks... Is ze bang voor ons? Of weet ze iets over John, wat wij niet mogen weten... Raar eigenlijk om 's avonds te gaan kijken voor eten...
Deel I, Deel II, Deel III, Deel IV, Deel V, Deel VI, Deel VII, Deel VIII
