Keroppi en de kapsters

In mijn kleine leefwereldje deel ik de bevolking op in 2 groepen. Zij die het een genot vinden om naar de kapper te gaan en er als herboren vandaan komen en zij die het maar als een noodzakelijk kwaad vinden.

Vanzelfsprekend hoor ik in de laatste categorie, het is immers best moeilijk om anderhalf kantje lang een lofzang over het kappersgilde te typen. Nee ik wil mijn gal spugen, ik ben kwaad, die mutsen hebben mijn haar verpest!

Ik geloof niet dat ik iets persoonlijks tegen kapsters heb. Het zullen vast hartstikke aardige meisjes zijn als ze het eens niet eens over mijn vakantie of vakantieplannen willen hebben. Maar ze hadden wat bepaalde punten betreft gewoon wat beter op moeten letten toen ze nog op de kapsterschool zaten...

Toen een medestudente een keer subtiel opmerkte "Hee je hebt wel wat gespleten haarpunten" en mijn moeder zich liet ontvallen dat m’n haar best wel eens bijgeknipt mocht worden, moest ik er maar weer aan geloven.
Met een gezicht op 'weersvooruitzicht: onweer' vertrok ik naar het winkelcentrum waar de kapstermutsen zich verschansen.
Bij het naderen van het pand sloeg de geur van haarlak, permanentvloeistof en haarverf me al op de longen en ik dacht er zwaar over om weer terug naar huis te keren.
Wat de logica erachter is heb ik nog niet kunnen ontdekken, maar deze kapper (of image-instituut zoals ze zichzelf liever noemen) werkt zonder afspraak. Dus ik sloot gewillig aan in de rij. Mijn oorspronkelijke plan was om (in het kader van efficiëntie) mijn meegenomen leerboek (ik had me al van tevoren ingesteld op een lange wachttijd) in te gaan kijken.
Maar als de Weekend, Story, Party en Privé voor je neus liggen met de meest vette koppen, dan ruil je toch al snel je statistiek met z'n relatieve risico's in voor de Story met het exclusieve interview met Dewi.

Ruim een half uur en vele wetenswaardigheden over BN'ers later was ik dan eindelijk aan de beurt. Ik werd gedumpt in een stoel onder bijzonder onflatterend halogeenlicht ("goh, in mijn herinneringen zie ik er toch altijd beter uit..." terwijl de kapster ergens nog een uitgroei van een klant ging bijwerken.

Wat het nut ervan is om mij alvast weg te trekken van mijn roddelbladen en in een stoel te dumpen, als ze toch de komende 10 minuten geen tijd voor me hebben, is me nog steeds een raadsel. Feit was wel dat ik 10 minuten lang niets anders te doen had dan mezelf in de spiegel aan te gapen of subtiel naar andere kapperslachtoffers te gluren.

Ondertussen begon ik bijna high te worden van de mengeling van chemische geurtjes, ik begon te vermoeden waarom die kapsters altijd zo vrolijk kijken...
Net op het moment dat de verveling op z'n hoogtepunt was, dook een geplamuurde jonge vrouw achter me op. Aan het gekunstelde haar te zien zou dit wel 'mevrouw de kapster' zijn, besloot ik voor me zelf.
"Nou, hoe wil je het hebben?" klonk het vrolijk van haar kant. Ik zelf zuchtte binnensmonds en dacht "goed geknipt als het even kan". Maar haalde mijn "Ik heb heus wel sympathie voor kapsters"-blik tevoorschijn en zei: "Haal er maar wat af, als ik het maar goed los en in een staart kan dragen".

Enthousiast begon mevrouw de kapster over laagjes, kaaklengtes, plukjes, beter uitkomende krullen en wat ik eruit kon halen was dat ze het in laagjes zou gaan doen, met de kortste plukjes op kaaklengte.
Bij gebrek aan betere ideeën gaf ik maar groen licht en vlijtig begon ze te knippen.
Voor de lezers die mij niet persoonlijk kennen of nog nooit zo nieuwsgierig zijn geweest om in het fotoboek mijn smoeltje op te zoeken, ik heb bijzonder krullend haar. En dat is in natte toestand bijna 1,5 keer zo lang als wanneer het opgedroogd en in de krul zit.

Ik heb altijd verondersteld dat ze je dit best vertellen op de opleiding tot kapstermuts. Maar helaas, hoe vaak het al fout is gegaan... dat wil je niet weten.
En ook deze keer. Terwijl er steeds meer haar langs mijn gezicht op de grond dwarrelde (ondertussen bedacht ik me dat ik nog nooit een oude kapster had gehad. Gaan ze met 30 jaar met pensioen? Worden ze dan overgeplaatst naar de watergolf/blauwspoelingen sector?) hoopte ik dat deze wel het mysterie van het krullende haar onder de knie had.

Maar ik had het kapsterstuig weer teveel vertrouwen gegeven. Kaaklengte? De kortste plukjes zaten alles behalve op kaaklengte... ze zweefde ergens tussen mijn neusvleugels en ogen. En achter was het onwijs lang. Een nieuwe vrouwelijke variant van de mat? Ik ben er nog niet uit.

Toen ze (zelf vol trots) het achteraanzicht showde, murmelde ik "oh goed hoor". Ja wat had ik anders moeten zeggen: "Nee muts! Te kort, plak het er maar weer aan!" Om vervolgens naar de kassa te sjokken en daar veel te veel voor deze wanbehandeling te moeten betalen.

Ik zie al op tegen de volgende keer.