Keroppi en het gala

De trouwe lezertjes denken: "Mijn god, alweer een gala, heb je niks beters te doen?" Maar dit was niet zomaar een gala van de middelbare school wat er eigenlijk op neerkomt dat je een schoolfeest hebt waar de helft in jurk en de andere helft in het pak van zijn vader verschijnt, nee dit was een ECHT gala. De studievereniging bestaat namelijk 70 jaar en vierde dit onder andere met een groots gala.

Het had zo mooi kunnen zijn. We hadden over het gala gehoord en opeens was het het gespreksonderwerp in de pauze. In minder dan 5 minuten was het opeens geregeld. Ik en nog een meisje zouden samen met 2 jongens uit ons jaar naar het gala gaan.
Of zoals het Limburgse meisje uitdrukte: "Wij zijn vast de enige ruige eerstejaars die naar het gala gaan! Met dates!"

De jurk had ik nog van vorig jaar, de zwart kanten handschoenen had ik nog nooit gedragen maar pasten er prachtig bij. Ook schoenen werden gauw bij zo'n cheapo winkel gekocht. Want zeg nou zelf, voor schoenen die je eenmalig als martelwerktuig gebruikt ga je toch geen kapitalen uitgeven.
En als finishing touch werd de ketting met bijpassende oorbellen aangeschaft.

Tot op een maandag (zeg maar zo'n 5 dagen voor het gala) de 2 jongens met een "please mep ons niet dood" blik in hun ogen in mijn blikveld verschenen. Alarmbellen gingen instinctief af. En ja hoor, daar kwam het verhaal. 1 van de 2 jongens had helemaal de verjaardag van zijn moeder over het hoofd gezien en kon daar niet afwezig zijn. En de andere jongen (de zwakkeling dachten wij rancuneus) haakte dus ook maar af.
Van de andere kant niet eens zo heel erg, anders was 1 van de 2 dateloos geweest, en dat was misschien nog wel erger.

Natuurlijk werden er allerlei pogingen gedaan om een last-minute date te regelen. Maar vind maar eens een mannelijke medestudent zonder vrouwelijke date op een faculteit die voor zo'n 75% uit vrouwen bestaat. En in mijn omgeving deed ik ook de nodige rondvraag maar ja, als je 3 dagen van tevoren komt is de kans klein dat ze tijd hebben en ook nog de juiste kleding in de kast hebben hangen.

Zelfs op de avond voor het gala werd mijn mobieltje mij afhandig gemaakt, en kreeg ik 'm terug met een ingetoetst nummer en het bevel: "Bel deze jongen maar". Maar omdat we ons eigenlijk al hadden neergelegd bij het feit dat we als "Independent Woman" zouden gaan en omdat mijn mentormama me toefluisterde dat ik het maar beter niet kon vertrouwen, besloten we niet te bellen.

Op de dag van het gala hadden we meer dan ruimvoldoende tijd uitgetrokken voor de metamorfose van gewone leuke meiden tot bloedmooie galavrouwen. Maar zelfs als je uren de tijd heb dan moet je efficiënt met die tijd omgaan. Dus toen we bij de pizzeria om de hoek pizza gingen halen, zaten we al wachtend onze nagels te lakken. Tot groot vermaak van de koeriers die met een mengeling van ongeloof en vermaak ons stonden te bespieden.

Een hele tafel vol met pizza dozen, een halve liter Ben & Jerry ijs en heel veel make-up. Niet dat je al die soorten oogschaduw allemaal gebruikt. Maar je weet natuurlijk nooit welke je uiteindelijk gaat gebruiken dus je kunt ze maar beter allemaal bij je hebben, had ik thuis beredeneerd.

Toen de haren in model zaten, ogen en lippen geaccentueerd waren en mijn lichaam gehuld was in mijn simpele doch stijlvolle jurk, keek ik in de spiegel en dacht: "Ja!" Toen het andere meisje hetzelfde traject had doorlopen en ook "Ja!" dacht toen ze in de spiegel keek, liepen we naar de bus.

Op het station hadden we afgesproken met nog wat andere eerstejaars (we waren toch niet de enige eerstejaars, zoals we eerst dachten ) zagen we niemand staan. Maar goed, we waren ook nog een kwartier te vroeg, zeiden we tegen elkaar. Om vervolgens compleet in een lachstuip te schieten omdat het eigenlijk toch een best grappig was. Opgetut in mooie jurken op wiebelige hakjes onder het TL licht bij het meetingpoint. Maar het lachen verging ons toen de rest maar niet kwam opdagen. En een mobiel hadden we niet want die paste niet meer in mijn schattige kleine handtasje.

Toen we bijna de wanhoop nabij waren en onze trotse houding had plaatsgemaakt voor een "zouden ze ons vergeten zijn" blik in de ogen, zagen we ze aankomen. Ja ze hadden wat vertraging en hadden ons proberen te bellen, maar ja wij namen maar niet op.

Toch redelijk opgelucht liepen we naar het punt waar de bussen zouden vertrekken naar de galalocatie (een onbekend dorpje in the middle of nowhere).
"Over een anderhalf uurtje zijn we er." galmde het door de microfoon en ik probeerde met mijn buurvrouw de tijd te doden door middel van wat gesprekjes. Iets wat niet echt lukte omdat een of ander veterinair dispuut achter ons in de bus hun hele collectie liedjes ging voordragen.

Na inderdaad anderhalf uur en een wanhopige kreet Heeft iemand het telefoonnummer van iemand van de galacommissie? kwamen we dan toch eindelijk op de plaats van bestemming aan.
En dat was zeker de moeite van het reizen waard. Jammer dat we in het begin alleen het idee hadden dat we een dagje Efteling aan het doen waren. In de rij voor de garderobe, in de rij voor muntjes, in de rij voor de bar en in de rij voor de wc.

De rij voor de wc is eigenlijk nog de leukste rij. Beetje in de spiegel loeren, neus poederen en kletsen met andere mensen in de rij. Ja het schept toch een band daar op de wc.

En natuurlijk het "jurk-loeren". Mijn jurk heb ik niet gezien. In tegenstelling tot de jurk van een meisje uit ons 'groepje'. Haar jurk zagen we 4x in dezelfde kleur en nog eens 3x in een andere kleur voorbij komen. En hij was niet eens van de H&M.

Na een hele leuke avond met 2 verschillende bandjes en veel gedanst te hebben was het rond een uur of 4 voorbij en gingen we weer de bus in. Hoewel ik het me niet kan herinneren moet ik geslapen hebben. Want de 1,5 uur waren anders wel heel erg snel voorbij.
Eigenlijk waren we van plan om naar huis te gaan lopen, maar aangezien het meisje haar hak had afgebroken en niet verder dan 4 meter kon wankelen zonder valbewegingen te maken namen we toch maar een taxi.

Natuurlijk troffen we een echte taxi-chauffeur (Andre Hazes in de cd-speler) en werden we rond een uur of kwart voor 6 dan eindelijk voor de deur gedropt. Moe strompelden we naar boven, konden ons nog net uit onze galajurken hijsen en vielen als 2 Doornroosjes in slaap