Grand Theft Auto: the trilogy (Nintendo Switch)
Ah shit, here we go again. 20 jaar na dato komen dan eindelijk de make-overs voor de 3 “groten” uit de GAT-triologie: GTA III, Vice City en San Andreas. Met de gebruikelijke rits verbeteringen die je zou verwachten voor een remaster: scherpere graphics, ondersteuning voor hogere resoluties, 60 frames per seconde en betere lighting. Zelf heb ik goede herinneringen aan de drie, met name aan San Andreas, dus toen die versie ook op de Switch werd aangekondigd was ik wel benieuwd hoe het was om een game waarbij ik als tiener vastgelijmd was aan het computerscherm nu lui op de bank kan spelen. Maar spoiler alert: alle drie de games draaiden uit op een gigantische teleurstelling.
Het is een totale schande dat drie games met zo’n legendarische status zo slecht opgepoetst kunnen zijn. Sommige elementen uit de games zullen altijd problematisch blijven en dat kan je moeilijk veranderen (ook al werden haatsymbolen zoals de confederate flag verwijderd), maar de hele remaster straalt luiheid van de kant van Rockstar uit. Dat de remasters veel bugs en glitchen hebben is al algemeen bekend, maar dat hoort er tegenwoordig bijna bij elke game-release bij en dat is makkelijk te fixen met een aantal patches.
Waar het mij vooral steekt is de luiheid in het design van de drie games. Teksten die moeten worden opgeschaald lijken vrijwel zeker gedaan met een algoritme, wat er bijvoorbeeld voor zorgt dat “enchiladas” wordt gespeld als “enchilaoas”. Het rugnummer op een basketbalshirt is veranderd zonder de oorspronkelijke texture eerst te verwijderen. De regen, waarmee zo werd gepronkt tijdens de aankondiging van de remasters, valt door de daken van huizen en garages heen. En dataminers vonden al snel de originele code met comments van de devs en de radionummers die verwijderd zijn vanwege auteursrechten. Het is die som van alle slordigheden die voor mij duidelijke tekens zijn dat Rockstar geen respect meer heeft voor zijn intellectuele eigendom, en dat de definitive edition alleen een buzzword is dat de status van deze games geen recht doet.
Dat dit de definitieve editie moet zijn van de drie games blijkt zeker niet uit hoe de game speelt op Nintendo’s console. De games draaien op een schamele 720p in handheld-modus, de textures zien er groezelig uit en alledrie halen de 60 frames per seconde bij lange na niet. Het ergste is nog wanneer er snelle actie in de game plaatsvindt – wanneer je op topsnelheid gaat hapert de framerate zo erg dat de game onspeelbaar wordt, wat het beste te merken is bij achtervolgingsmissies. Toegegeven, games die niet specifiek zijn ontworpen voor de Switch hebben vaker prestatieproblemen, maar zelfs een console die wat mindere hardware heeft zou het niet moeten afleggen tegen games die al 20(!) jaar oud zijn – ook met opgepoetste graphics die iets veeleisender zijn. Het is ook niet zo dat de Switch iets nieuws toevoegt ten opzichte van het origineel: spelers hebben de mogelijkheid om met de gyroscoop te richten, maar dat is alles wat je krijgt. Zeker omdat de oudere GTA-games moeilijker zijn dan de HD-games zoals IV en V, hadden hier meer opties mogen zijn om de games toegankelijker te maken.
En zelfs zonder de scherpheid die je zou krijgen met een groot scherm op de pc zien de graphics er belachelijk uit. De omgeving ziet er nog oké uit (hoewel de blokkige gebouwen de ouderdom van de games niet kunnen verhullen) maar de character models zien er belachelijk uit. De cartoon-achtige stijl waar Grove Street Games voor heeft gekozen is een kwestie van smaak, maar zelfs als je dat argument aan de kant zet ziet bijvoorbeeld Ryder uit San Andreas uit alsof hij een opblaastent in plaats van een jack draagt. Het enige wat de remasters nog een beetje redt is de lighting – die is zeker een goede upgrade op het origineel, zeker in Vice City met al het neon. Maar desondanks blijf ik tijdens het spelen in mijn achterhoofd houden dat modders dit kunnen doen, hebben gedaan en beter hebben gedaan dan Rockstar met de remaster.
Met al deze vorige punten kan je eigenlijk verwachten dat Rockstar de release met dezelfde botte bijl te lijf ging als het maken van de remasters zelf: keihard en zonder enige vorm van menselijkheid. Modders werden gedwongen om mods voor de drie games offline te halen, en ook haalde Rockstar de originele versies van de games van alle digitale winkelplatformen af – als je die van tevoren niet had gekocht, was de definitive edition de enige manier om de game op pc te spelen. En zelfs dát was niet mogelijk omdat Rockstar’s waardeloze Social Club het begaf op de dag van uitgave en de game alleen te spelen was door mensen die de game illegaal(!) hadden gedownload. Rockstar liet zelfs de soundtrack niet intact. Verschillende nummers werden verwijderd vanwege licentieredenen – en je kan niet spreken van een definitive edition als die editie elementen mist uit zijn voorganger.
Het is zelden dat ik zo hard in mijn oordeel ben in reviews, en vaak kan ik een middelmatige game nog in een positief daglicht zetten als ik mezelf nog heb gemaakt tijdens het spelen ervan. Maar bij de definitive edition was dit gewoon niet aanwezig. De remasters zijn ondermaats voor wat je zou moeten verwachten en wat het überhaupt zou moeten zijn, zeker wanneer er fantastische remasters zoals Crash Bandicoot, Halo en Legend of Zelda bestaan. En mocht je nu de definitive edition al gekocht hebben; vraag je geld terug, koop het origineel en gooi er wat mods op. You picked the wrong remasters, fool.
Gespeeld op de Nintendo Switch, ook verkrijgbaar voor Windows, Xbox One, Xbox Series X en S, PlayStation 4 en PlayStation 5. Onderstaande trailer is niet representatief voor het eindproduct.
