The Legend of Zelda: Tri Force Heroes

Elke Zelda heeft wel iets unieks. Twilight Princess kwam met de wolf, A Link Between Worlds liet je een muurtekening worden, Ocarina of Time liet je reizen door de tijd en ga zo maar door. Tri Force Heroes laat je stapelen. Jazeker, centraal in de game staat het vormen van een totem met drie Links.

De totemmechaniek is een simpel: door twee of drie Links te stapelen, krijg je meer hoogte. Zit een schakelaar te hoog? Pak een Link op en activeer hem op die manier. Moet je een verdieping hoger zien te komen? Pak een Link en gooi hem erop (springen kan nog steeds niet). Is een vijand erg hoog? Stapel drie Links en gooi met de bovenste een bom naar hem toe. De mogelijkheden zijn eindeloos en worden door Nintendo erg slim ingezet.

Een andere mechaniek in de game zijn outfits. Sterker nog, outfits staan centraal in het verhaal van de game. Je bent een held die de prinses uit Hytopia moet gaan redden. Een slechte heks heeft haar namelijk van alle mode beroofd en gekleed in een zwarte outfit die zij niet uit kan trekken (wat een ellende ...). Oké, het verhaal slaat eigenlijk nergens op, maar de gameplay die het meebrengt is interessant. Er zijn namelijk diverse outfits die Link kan aantrekken. Deze outfits geven hem diverse upgrades. Trek je bijvoorbeeld de 'Goron Garb' aan, dan kun je ineens zwemmen door lava. De 'Zora Costume' laat je sneller zwemmen in water, maar er zijn ook outfits waardoor je bijvoorbeeld drie pijlen tegelijkertijd kan schieten of een extra hartje krijgt. Deze outfits moet je kopen met rupees en materiaal, die je tijdens het spelen van de game verdient. In de verhaallijn zijn deze outfits grotendeels overbodig, maar ze zijn verrekte handig voor de challenges in de game.

Elke wereld uit de game bestaat uit vier levels, die op hun beurt weer bestaan uit vier stages. Elk level heeft daarbij drie challenges die je kunt voltooien. Deze challenges variëren van het uitspelen van een level met een tijdslimiet tot het door het level dragen van een orb. En hier zijn de outfits erg handig. Heb je in een challenge minder hartjes tot je beschikking? Doe dan een outfit aan die je een extra hartje geeft. Heb je haast in een lavalevel? Doe de 'Goron Garb' aan en zwem snel verder. Zo kun je outfits slim inzetten om een grotere kans te hebben de challenges te halen. Dit wil je, want deze challenges geven je een grotere kans op zeldzaam materiaal, waar je weer nieuwe outfits mee kunt maken. Win-win dus!

Maar hoe speel je de game eigenlijk? Laten we beginnen met hetgeen voor velen wellicht het interessantst is: de singleplayer. Een veelgehoorde uitspraak is dat men helemaal niet zit te wachten op een multiplayer-Zelda. Zo gek is het ook niet, dit is in totaal pas de derde Zelda-game waarin multiplayer een rol speelt. Gelukkig heeft Nintendo hiernaar geluisterd en een singleplayer-optie toegevoegd in Tri Force Heroes. In de singleplayer ben jij degene die elke Link bestuurt. Dit doe je door steeds te wisselen tussen drie personages: een Link en twee 'Doppels'. Er is dus geen geprogrammeerde AI aanwezig. De Doppels die je niet bestuurt, blijven stilstaan op de locatie waar je ze hebt achtergelaten. Ze krijgen dan geen schade.

In het begin is dit ontzettend wennen en soms zelfs vervelend. Het feit dat de Doppels stilstaan wanneer je ze niet bestuurt, betekent dat je regelmatig bezig bent met of het dragen van de Doppels of hetzelfde stuk twee tot drie keer loopt. Het komt regelmatig voor dat je loopt als Link met bijvoorbeeld een boemerang, terwijl je een Doppel met bommen nodig hebt. Uiteraard kun je ervoor kiezen om met alle drie de personages in één keer te gaan, maar in een nieuw terein zorgt dit regelmatig voor onnodig veel schade door verrassingen. Zo zijn er nog meer kleine dingen te noemen, maar er is wel één positief gegeven: het wordt mettertijd een natuurlijk proces.

De eerste keer dat ik speelde, bakte ik er dan ook vrij weinig van. Ja, ik moest ook wennen aan de nieuwe mechanismes (stapelen, Link en twee Doppels besturen met elk een eigen item), maar het voelde vreemd. De tweede keer dat ik speelde, begon ik al vingervlugheid te krijgen. Gooi een Doppel, wissel, gebruik een boemerang om degene waarmee je gooide naar de Doppel toe te halen en wissel om snel vijanden dood te kunnen maken. Het klinkt op papier simpel, maar is uitdagender dan je denkt. De derde keer is het allemaal helemaal natuurlijk, alsof je hebt leren fietsen. Er zijn sommige stukjes waarbij opvalt dat ze echt met multiplayer in gedachten zijn ontwikkeld (en die daardoor erg lastig zijn in singleplayer), maar met wat slimheid in je spel en vingervlugheid moet het lukken. Uiteindelijk kun je dus stellen dat de singleplayer een fijne toevoeging is, maar dat het niet hetzelfde voelt als een 'echte' singleplayer-Zelda. Je merkt dat de game niet ontwikkeld is voor de singleplayer en de ervaring is daardoor zeker niet optimaal. Maar, zoals gezegd, je went eraan en de game in singleplayer doorspelen is alsnog een aanrader.

Waar de game wel voor gemaakt is, is de multiplayer. Na te hebben geoefend, besloot ik de (online) multiplayer uit te proberen. Het eerste dat opvalt, direct in de eerste missie die je speelt, is het feit dat de gameplay veel sneller aanvoelt. Dit komt door twee heel simpele redenen. De eerste is het feit dat je niet meer verantwoordelijk bent voor alle drie de Links. De tweede is het feit dat elke Link constant in beweging is. Deze twee maken de gameplay sneller, maar ook uitdagender. In tegenstelling tot de singleplayer, kan elke Link nu op elk moment schade krijgen. Als je nagaat dat je met zijn drieën één levensbalk deelt, kan dit erg spannende momenten opleveren. 

Naast de versnelde gameplay en verhoogde moeilijkheidsgraad, komt de game ook natuurlijker over in de multiplayer. De puzzels komen beter tot hun recht, de leveldesigns zijn logischer en het geheel is simpelweg 'beter te doen'. Nintendo heeft zelfs gedacht aan een zwarte lijst, waar je spelers op kunt plaatsen die expres dingen fout doen, afwezig zijn of op andere wijze hinderlijk spelen. Ook een (milde) vorm van communicatie is aanwezig, in de vorm van voorgeprogrammeerde boodschappen. Een begroeting, een boodschap om naar jou toe te komen of verder te gaan. Het zijn er slechts zes, maar het is beter dan niets. Voice chat had uiteraard gewenst geweest, maar dat zit er helaas niet in. Ook is de online multiplayer region locked, dus kun je vanuit Europa niet met bijvoorbeeld Amerikanen spelen. Op zich heb ik daar niet veel last van, ik speel met lokale vrienden, maar in een game met een focus op de multiplayer voelt dit toch als een gemis.

De game is verreweg het leukst om te spelen in de multiplayer. Om dit aspect verder uit te breiden, is er ook een soort battle royale aanwezig. Hierin strijd je tegen twee andere spelers, ongeveer zoals de Shadow Link-gevechten in A Link Between Worlds. Je kiest een outfit, een item en strijdt met deze twee samen met je zwaard om de beste Link te zijn. Het geheel is niet heel diepgaand, maar het is simpel plezier en een leuke toevoeging.

Al met al kun je zeggen dat Tri Force Heroes een geslaagde poging is om multiplayer-Zelda weer terug te brengen. De game werkt het best in multiplayer, al is de singleplayer aanwezig voor wie die dat wil. Deze speelt minder lekker weg, maar is goed te doen. De outfits en totems zijn leuke gimmicks en de puzzels en challenges maken goed gebruik van deze toevoegingen. Een mooie entree in de Zelda-serie, ook al is hij minder traditioneel voor de serie.