CD: Black Mountain - In The Future

Joost Melis (Pink_Floyd)
Een paar uur rijden is het van Vancouver naar de Rocky Mountains, die British Columbia scheiden van Alberta. De pieken van dit machtige berglandschap laten de meeste inwoners van West-Canada niet onberoerd. Het fletse licht van een zonsopgang op de besneeuwde Rocky-toppen was waarschijnlijk al de eerdere inspiratiebron voor de experimentele band 'Pink Mountaintops'. Opperhoofd van deze groep, Stephen McBean, is tevens stuurman van Black Mountain. Het beeld van de Rockies net na de schemering, al gaan de geruchten dat Black Mountain ook een drugsreferentie schuil kan houden.


De muzikale inbreng van deze formatie heeft verdomd veel weg van de wonderschone bergketen. Groots, ruig, betoverend, spannend en rustiek. Dat bewees de groep al met het selftitled album uit 2005. Maar nu zijn het viertal heren en één dame terug met een nog betere plaat, In The Future. En godskolere wat voor één, een ware symbiose van grootheden uit de vorige eeuw met een hedendaagse tint. Black Mountain laat invloeden van Led Zeppelin, Pink Floyd, Supertramp, The Doors en Black Sabbath vlekkeloos overlopen in structuurmuren van Mars Volta, geile bluesrock van Wolfmother, zanglijnen à la Björk en bombast van Arcade Fire. De crème de la crème samengeperst op een glimmend schijfje, maar oh wat explodeert de cd als hij eenmaal aangeslingerd wordt.

Opener 'Stormy High' strooit met bluesrockriffs en clichés (in de goede zin des woords) alsof het een lieve lust is en al snel wordt een beker psychedelica leeggegoten in de kolkende massa, waardoor er een prachtige spiraal van beide stromingen groeit. Zuigende toetsen worden op handen van beukende percussie en botervette riffs gedragen. De zang van McBean en Amber Webber heeft een perfecte jaren zeventig klank, die goed terug te horen is in het ingetogen 'Angels'. Opvolger 'Tyrants' ontpopt zich echter met een graaiende expansiedrift die wild om zich heen slaat en meesleurt wat op zijn pad komt, om daarna te imploderen naar ingetogen en langgesponnen jaren zestig psychedelica. Van een flinke, pure, onversneden lijn coke tot een kleurrijk LSD-suikerklontje. Ook epische proporties worden niet geschuwd op dit wonderbaarlijke album: niet alleen 'Tyrants' kan zich met de legendarische rocksongs meten maar eveneens het meer dan zestien minuten durende 'Bright Lights' is een briljant muzikaal epos.


Alles valt als een slot in elkaar bij deze plaat en wil je niet meer loslaten. De coverart is prachtig, de inlay bevat op de ouderwetse manier de teksten van de songs en bovenal is de muziek broeierig, meeslepend en godsgruwelijk intensief. Genre-overstijgend worden folk, rock, metal, roots en blues in een blender gestopt en het apparaat kan op turbo. Reserveer maar vast een plaatsje in de jaarlijsten voor dit album!

Label: JagJaguwar Datum: Januari 2007 Waardering: