Concert: Rush - Clockwork Angels Tour 2013
Het Ziggo Dome was vorig weekend, op zondag 2 juni, het decor voor één van 's werelds meest bekende progressieve rock bands, het Canadese Rush. Het bezoek aan de hoofdstad was in het kader van de huidige Clockwork Angels Tour. Je moest vooral zorgen om op tijd binnen te zijn, want de heren zijn stipt. Klokslag acht uur ging het licht uit en de spots aan en betraden Geddy Lee, Alex Lifeson en Neil Peart het podium.
Natuurlijk gaat het deze avond om het album Clockwork Angels dat vorig jaar verscheen, maar songs van dat album zijn bewaard voor de tweede set. Ja, u leest het goed. Rush is nog zo'n band die een ouderwetse pauze inlast. Zo krijg je een set van een goed uur en een tweede van zeker anderhalf, waarna je met recht kunt zeggen, dat het je geld dan ook waard was. Precies om acht uur gaat de eerste set met louter klassiekers van start en worden meteen 'Subdivisions' en 'Big Money' uitgevoerd. Ook songs als 'Foce Ten', 'Limelight', 'The Analog Kid' en 'Bravado' komen voorbij. En zoals altijd straalt de band enorme enthousiasme uit. Geddy Lee loopt met een brede grijns over het podium en huppelt dan weer vrolijk, al bas spelend, terug naar zijn microfoon. Alex Lifeson is wat rustiger, maar zoek eveneens glimlachend contact met het publiek. Ze hebben het in de muziekgeschiedenis altijd over grote gitaristen als Hendrix en Clapton, maar jongens, wat kan deze man er ook een houtje van. Bij zijn solo's die makkelijker klinken dan zijn uit te voeren, vliegen met speels gemak zijn vingers over de frets.
Nog rustiger dan Lifeson, zit Neil Peart in zijn carrousel van drumapparatuur. In tegenstelling tot een landgenoot die doping ging gebruiken na het overwinnen van kanker, is het Peart die na zijn herstel gewoon weer meesterlijke songs is gaan schrijven voorzien van intelligente teksten. Muziek is zijn doping. Zijn gezicht staat op strak en eigenlijk zijn het alleen zijn armen die bewegen, waarmee hij als een octopus zijn drumstel bespeelt. Tegen het einde van de eerste set, tijdens 'Where's My Thing', komt zijn eerste drumsolo van de avond voorbij. Iets waar je naar uit kan kijken, want Peart is de man die drummen naar een hoger plan heeft getild en dat steeds blijft doen. Daarbij beheerst hij vrijwel alles, zoals percussie en elektronische pads. De solo in de tweede set is vooral doorspekt met die laatste twee, waarbij ook de minimale setting achter hem wordt gebruikt, waarvoor de carrousel wordt gedraaid en Neil achter de andere kit plaats neemt. Hoewel het inmiddels een wat oude truc is, blijft het topvermaak.
Zoals gezegd is de tweede set meer gewijd aan het recente Clockwork Angels. Op dat album zijn strijkarrangementen gebruikt en deze worden dan ook live vertolkt door een sixtet van twee cello's en vier violen. Zij staan achter de drumcarrousel van Neil op een verhoogd podium en spelen of hun leven ervan afhangt. Ze gaan helemaal op in de muziek, al springend en bangend. Een geweldig gezicht om te zien, vooral de violist met grijs lang haar dat wappert, terwijl hij zijn hoofd wild heen en weer schut. De tweede set wordt tevens opgesierd door meer lichteffecten en wat meer vuur. Ja, na de pauze werd het even een stuk warmer, toen grote vlammen uit het podium omhoog schoten. Ook in het tweede deel van de show wisselen live beelden en animaties elkaar af op het grote scherm. Zeker de Monty Python-achtige filmpjes zijn grappig om naar te kijken. En terwijl de crew het podium begint af te breken na de laatste tonen van 'Grand Finale' (part VII van '2112'), loopt de film nog even door tot het eind, waardoor het lijkt alsof je uiteindelijk een bioscoop verlaat.
In de tweede set wordt bijna het hele Clockwork Angels album gespeeld, waarmee de band bevestigt, dat ook dit nieuwe materiaal gewoon weer ijzersterk is. En dat na bijna veertig jaar muziek maken! De heren maken gewoon tijdloze muziek, wat wel blijkt als de echte klassiekers tegen het eind aan bod komen, 'Manhattan Project', 'XYZ' en de absolute kraker 'Spirit Of Radio'. Maar compleet duidelijk wordt het wanneer in de toegift na 'Tom Sawyer' het album 2112 uit 1976 aan de beurt komt, waarvan part I, II en, zoals gezegd, VII van worden gespeeld. Daarna is het dan echt afgelopen, maar kunnen we terug kijken op wederom een legendarisch concert van de Canadezen in Nederland.
voor meer foto's zie cygnus-x1.net
