CD: Hans Teeuwen & the Painkillers - How It Aches

Hans Teeuwen, wie kent hem niet? Zelden op z'n bek gevallen, scherp en sluw. De ene helft van Nederland aanbidt de man, de andere kotst hem uit. Nu Teeuwen (een tijd) uit het theater is, heeft hij een coalitie gevormd met de jazzformatie The Painkillers.

'Give It To Me Straight' is de eerste track van het album. De manier waarop de track wordt gebracht is verre van slecht. Het tempo zit er lekker in en naast een (na een tijdje) repetitief saxofoonloopje doet Teeuwen het ook niet verkeerd. Hier en daar een tikkeltje rauw wat bij dit nummer goed past. Echte jazz is het overigens niet te noemen. 'Give It To Me Straight' heeft meer weg van popjazz dan 'volle' jazz, iets wat je kan vergelijken met bands zoals The Madd. Het komt er dus in het kort op neer dat de jazz in veel gevallen goed toegankelijk is. Uitzonderingen zoals 'Gonna Make You Proud' en ‘Whatever You Want me To Be' zijn wel iets hoogstaander, zeker met een toch lastig saxofoonspel en tempo wat velen niet kunnen waarderen.
Lang niet ieder nummer is instrumentaal identiek. 'Ain't It Great' heeft bijvoorbeeld iets weg van polka en country, terwijl 'Hardware Store' zo uit Cuba had kunnen komen. Een track die er uitspat is 'Letter To My Enemy'. De instrumentaria kloppen, de rauwheid van Teeuwen is goed in orde en het ritme is perfect.

Toch ook een kort stukje over Teeuwen. De zang van Teeuwen blijft zeer miniem. Het lijkt alsof hij moeite heeft met zingen. Lang niet alles is even zuiver, maar het meest storende is dat dertien nummers lang er zeer weinig variatie valt te ontdekken. Zeer monotoon, iets wat niet ten goede komt aan het album.
Het is ook overduidelijk dat Hans zo goed als volledig verantwoordelijk is op het gebied van tekst van wat er wordt gezongen. Een goed voorbeeld is ‘You're Good At It', die zowel provocerend als vunzig is. Zeer veel teksten hebben een flinke seksuele lading. Erg jammer is het laatste nummer waarin veelvoudig ‘I Like Your Cunt' wordt gezongen, onder begeleiding van een piano. Toegegeven, het past qua inhoud wel goed bij de rest van de cd, maar om dit als laatste nummer te kiezen verpest de hele sfeer die over het album hangt.
Wie het nummer 'Snelkookpan' nog kent kan zijn hart ophalen bij 'Hardware Store'. De muziek lijkt zoals eerder gezegd uit Cuba te komen, met Hans Teeuwen die dus inderdaad á la 'Snelkookpan' een potpourri van woorden uitkraamt. The Painkillers 'zingen' op zeer slordige en lelijke wijze mee. Natuurlijk is dit expres gedaan, maar het klinkt erg warrig en chaotisch, zeker als je ook nog het opbouwende en bijna trippende einde meetelt.

Maar niet alleen door Teeuwen is de cd warrig, het is het geheel van allerlei factoren. Verschillende jazzstijlen op een enkel album is niet verkeerd, Teeuwen is niet zo heel slecht, de combinatie past gewoon niet. Een humoristische tekst op een jazznummer... Kan leuk zijn, maar dit is gewoon een combinatie waar geen mens vrolijk van wordt.

Een korte impressie van 'How It Aches'? Om eerlijk te zijn kriebelt het aardig. Voor echte jazz hoef je hier niet naar te luisteren, ook niet als je een nieuwe 'jazzzanger' in actie wil horen. Naast een warrig geheel van de instrumenten, is Teeuwen bij stukken na niet goed genoeg om alle vocalen van het album op goede wijze zich te nemen.

Tracklist
1. Make You Proud
2. Give It To Me Straight
3. Good At It
4. Whatever You Want Me To Be
5. Don't Shine That Light
6. Ain't It Great
7. Dr. Hemmington Song
8. Weak Spot
9. Hardware Store
10. Letter To My Enemy
11. The Worst Of Me
12. Get Me Some
13. Her Majesty