Warhammer 40.000: Dawn of War II

Ik kan me nog goed herinneren dat ik een paar jaar geleden bij een vriend op bezoek ging, terwijl hij net een nieuwe game had gekocht en geïnstalleerd. Nu ben ik de kwaadste niet dus gunde ik hem de kans om het spel even op te starten om een korte eerste indruk te krijgen van de game voor we de deur uit moesten. Wat volgde was het meest brute openingsfilmpje wat ik ooit heb gezien: kogels, explosies, kettingzagen, bijlen, lopende tanks, vlammenwerpers, alles werd in de strijd gegooid in de oorlog tussen Orcs en Space Marines. Na het zien van deze intro hebben we de rest van de avond Warhammer 40.000: Dawn of War zitten spelen en zitten genieten als twee kleuters die net een Kinder Surprise van hun moeder hebben gekregen. Ik moet eerlijk zijn, het introductiefilmpje van Dawn of War 2 stelde me een beetje teleur, maar gelukkig maakte de game zelf het meer dan goed.

Zoals zijn volledige titel al doet vermoeden speelt Dawn of War 2 zich af in het voor velen bekende Warhammer 40.000 universum. Voor de onbekenden onder ons: dit zijn die ijzeren poppetjes die door die-hard nerds beschilderd worden, op een nagemaakt slagveld neergezet worden waarna de dobbelstenen tevoorschijn komen voor een dag lang commandant spelen. In de game speelt zich een conflict af tussen de opgepompte mannen van de Space Marines, de groene schotstalige Orks, de teleporterende en geavanceerde Eldar en de vieze insect-achtige Tyranids.

In de singleplayer volgen we de Force Commander, een supertoffe Space Marine die terug gaat naar zijn thuisplaneet om daar te helpen tegen aanvallen van de Orks. En meteen al in de eerste missie wordt duidelijk dat we hier niet te maken hebben met een standaard RTS-game, de game speelt veel meer als een strategische RPG dan als een normale strategiegame. Er zijn slechts zes squads van units beschikbaar, geen mogelijkheden tot basisbouwen en zijn je units dood dan is dat het einde van de missie en moet je opnieuw beginnen. Het spel komt erg bekend voor als je Warcraft 3: The Frozen Throne hebt gespeeld en daarbij de extra downloadbare missies. Hierbij kreeg je de leiding over enkele Heroes en daar moest je het mee doen. Hier is dat hetzelfde, ieder squad bestaat uit een leider die je tussen de missies door kunt upgraden met verdiende experience en gevonden voorwerpen (net als een RPG dus), en enkele normale Space Marines. Ieder squad heeft zijn eigen functie, zo richt Avitus zich op het zware geschut, is Thaddeus een jumptrooper die bovenop de vijand kan springen met behulp van zijn jetpack en is Cyrus de sniper/scout/onzichtbare man. De Force Commander daarentegen kan een beetje alle kanten op, standaard heeft hij een streepje voor bij hand-tot-hand gevechten maar je kunt hem door het juist besteden van experience en het geven van de juiste wapens ook veranderen in een kogelspuwende moordmachine.

Het moge dus duidelijk zijn dat de gameplay verre van standaard is. Het positioneren van je weinige squads wordt erg belangrijk, evenals het juiste gebruik van cover. Het coversysteem heeft Relic, de developer van de game, rechtstreeks gelift uit Company of Heroes. Dit betekent dat je met behulp van gele en groene bolletjes te zien krijgt waar je squad zich heen beweegt en hoe goed de cover daar is, waar groene bolletjes een betere dekking geven dan gele. Het positioneren van je squads is ook erg belangrijk voor het overwinnen van de eindbaas die aan het eind van vele levels voorkomt. De eindbaas is wederom een invloed van RPG-games die met Dawn of War 2 in het RTS-genre terecht komt en is zoals te verwachten een laatste unit in een level die enorm veel sterker is dan de gemiddelde unit en een pak slaag van heel het team nodig heeft voor hij neer gaat. Hierbij is het samenwerken en coördineren van de verschillende squads vaak van essentieel belang om te voorkomen dat je de missie eindigt met slechts enkele levende units (dit levert namelijk minder XP op en dus minder toffe nieuwe mogelijkheden voor je units).