Lost Planet: Extreme Condition

Tom (Pitom)
De actie is grofweg op te delen in twee stukken: het gedeelte te voet en het gedeelte in grote mechanische pakken, de Vital Suits. Te voet ben je in staat om twee wapens met je mee te dragen plus een bepaalde soort granaten. Naast de bekende, bijna uitgekauwde, wapens zoals het machinegeweer, de shotgun en de sniper, zijn er ook wapens die gebruik maken van Thermal Energy. Met dit schiettuig kun je onbeperkt schieten totdat je energiepeil het nulniveau bereikt. Richten gaat een beetje anders dan bij de meeste andere third person shooters. Normaal gesproken stuur je met het rechterpookje direct de camera aan, waardoor een subtiel tikje naar rechts ook daadwerkelijk leidt tot een subtiele draai naar rechts. In Lost Planet wordt het rechterpookje binnen bepaalde grenzen van het beeld alleen maar voor het richten gebruikt. Wanneer je een klein beetje een bepaalde kant op wilt draaien moet je het vizier buiten de grenzen van het richtgedeelte sturen. De camera een kwartslag draaien kan met een druk op de schouderknoppen, maar een klein beetje draaien om een vijand wat beter in beeld te krijgen kost met dit nieuwe richtsysteem dus al gauw enkele seconden. Dat dit de nodige frustratie oproept moge duidelijk zijn. De game kent overigens nog wel meer frustrerende aspecten, waarvan machteloosheid mij het meest heeft doen knarsetanden. Wanneer je een grote klap krijgt van de tegenstanders lig je namelijk voor een korte tijd weerloos op de grond. Als je jezelf dan weer omhoog probeert te hijsen wordt er alweer vrolijk een nieuw kanonnensalvo op je afgevuurd. ‘Game over’ is het gevolg. Een hoge moeilijkheidsgraad is nooit verkeerd, maar dan moet je wel weerstand kunnen bieden. De intelligentie van de vijanden laat overigens wat te wensen over. Vijanden die suf blijven staan wanneer ze met een sniper beschoten worden kunnen we niet echt next-gen noemen.

<\/center>

Tijdens het spelen kreeg ik een klein beetje het idee dat de makers bij het ontwikkelen begonnen waren met de besturing voor de Vital Suits, en later diezelfde besturing lichtelijk aan hadden gepast aan de benenwagen. Wayne zelf loopt namelijk als een driejarige met overgewicht, terwijl de besturing wél prettig aanvoelt wanneer hij in een van die mechanische pakken treedt. Doordat de mechaniek van een VS nogal traag is sluiten de controls en de eerder besproken camera veel beter aan op hetgeen je onder de knoppen hebt. Daarnaast voel je je als speler veel machtiger wanneer je in een VS een stortvloed aan kogels neerlaat op die ranzige Akrid, dan wanneer je als miezerig mannetje een vijf keer zo grote mot het hiernamaals in tracht te jagen. Het spel kent meerdere soorten VS’s, die elk hun eigen kwaliteiten hebben. Denk hierbij aan hoge sprongen maken, graven en zelfs zweven. De Vital Suits voegen een hoop toe, en laten bovendien zien dat Japanse invloeden ook daadwerkelijk werken in een voor de rest westers georiënteerde game.

<\/center>

Zoals gezegd is de singleplayer tamelijk kort. Bij shooters hoeft dit nooit zo’n groot probleem te zijn, als de multiplayer je maar voor de nodige uurtjes opslokt. Op dat gebied slaagt het spel redelijk, alhoewel het veel beter had kunnen zijn. Blijkbaar gaat Capcom er vanuit dat de hedendaagse gamer zo sociaalgestoord is dat ze nooit met vrienden op de bank een spelletje spelen, want multiplayer kan alleen online. Aldaar heb je de keuze uit vier modes, die zich vrij vertaald laten omschrijven als ‘Deathmatch’, ‘Team Deathmatch’, ‘Verover de meeste gebieden’ en tot slot ‘Eén speler moet ontsnappen aan zijn belagers’. De meerwaarde die deze modes hebben boven dezelfde modes in andere games is het feit dat je net als in de singleplayer gebruik kunt maken van de Vital Suits. Voor de rest is de multiplayer meer van hetzelfde, en laat deze zelfs een paar steekjes vallen. Door het ontbreken van bijvoorbeeld een Co-op mode ben je al gauw geneigd Gears of War voor de multiplayer in huis te halen.