Lost Planet: Extreme Condition

Tom (Pitom)
Vaak zijn westerse en Japanse games in een enkele oogopslag van elkaar te onderscheiden. Japanners houden van fantasievolle spellen, waarin de personages er onalledaagse kapsels op nahouden en vaak gehuld zijn in vreemd ogende kledij. Wij westerlingen begeven ons daarentegen liever in immense regens van kogels, waarbij oorlog centraal staat en de Amerikaanse vlag trots richting de hemel prijkt. Of we knuppelen gewoon een hoer dood, dat doen we ook graag. Twee verschillende culturen, twee verschillende smaken, en het aantal ontwikkelaars dat een product uitbraakt dat tussen beide culturen ligt is op één hand te tellen. Capcom is zo’n ontwikkelaar, en Lost Planet: Extreme Condition is haar product. Westers knalvertoon smelt samen met vijanden en een verhaallijn die alleen maar door Japanners bedacht kunnen worden. Wellicht schotelt Capcom ons wel het beste van twee werelden voor, of zijn deze uiteenlopende cultuurelementen toch echt niet verenigbaar?

Lost Planet is een derde persoons shooter die zich afspeelt op een vergelegen en bovendien ijskoude planeet. De traditionele bevolking, een insectachtig alienras dat bekend staat als de Akrid, wordt langzaamaan verdreven door de menselijke troepen die de planeet zijn gaan bewonen. Wanneer de vader van hoofdpersoon Wayne door toedoen van een Akrid om het leven komt, zint de verdrietige jongen op wraak. Deze typisch Japanse verhaallijn wordt nog verder uitgebreid met complotten, een scheidingslijn tussen goede en slechte mensen en nog veel meer waar je als speler zelf maar achter moet komen. Als Wayne schiet je jezelf door een elftal levels, waarin de Akrid en een vijandige mensenorganisatie het knalvoer vormen. Tegelijkertijd moet je op de ijskoude planeet zien te overleven, wat alleen mogelijk is door het verzamelen van de zogenaamde Thermal Energy. Dit oranjegekleurde goedje wordt door elke gedode vijand achtergelaten, en zorgt ervoor dat Wayne er ‘warmpjes bij zit’. Uiteraard daalt het energiepeil gestaag en is er dus geen tijd om even in de sneeuw te spelen. Eigenlijk is het dus een verkapte vorm van de aloude tijdslimiet, die gedurende het NES-tijdperk in vele games aanwezig was. Afhankelijk van de gekozen moeilijkheidsgraad is er dus haast geboden, wat lang niet door elke speler gewaardeerd zal worden.

Bij het horen van het welhaast kerstachtige thema, moest ik best wel even slikken. Hoeveel variatie is er nou aan te brengen op een planeet die in zijn geheel met sneeuw is bedekt? Gelukkig is het Capcom toch gelukt om voldoende omgevingsgerelateerde variatie aan te brengen in de game. Ten eerste omdat hij wel heel erg kort is: binnen een uur of acht zit de Singleplayer mode er wel op. Maar ten tweede - en dat is wel echt een pluspunt - omdat de meeste levels onderling toch wel een andere setting hebben. De grote open sneeuwvelden zijn ruimschoots aanwezig, maar er zijn ook bergketens, bouwcomplexen van de menselijke vijand en zelfs vulkaanachtige omgevingen. Dit alles is in mooi grafisch detail gebracht en weet, tezamen met de audio, de juiste sfeer te creëren. Ook de niet te onderschatten cutscenes zien er zeer goed uit en zijn van uitstekende ingesproken stemmen voorzien. Helaas is het verhaal dat ze vertellen ietwat chaotisch, voor ons westerlingen misschien zelfs tegen het absurde aan.