Call of Duty 2: Big Red One
The Big Red One
Zoals de titel al doet vermoeden draait dit spel om de avonturen van de Big Red One, de eerste infanterie van het Amerikaanse leger. Deze helden waren tijdens de Tweede Wereldoorlog aanwezig bij verschillende invasies zoals D-Day. Zo vecht je in deze game dus van Noord-Afrika tot Duitsland. Je speelt tijdens de game eigenlijk met vaste teamgenoten. Dit zorgt voor een betere oorlogssfeer en je komt beter in het verhaal te zitten. Een echte infanterist neemt ook verschillende gevechtstaken op zich. Zo moet je in een tank klimmen, een bombardement vanuit een vliegtuig regelen of diverse machinegeweren op voertuigen bedienen. De variatie tussen het lopen, rijden en schieten is erg goed. Tijdens de gewone first-person gevechten merk je al snel dat rennen en om je heen schieten geen goed idee is. Je moet dekking zoeken, aimen en dan geduld hebben tot je de vijand hebt geraakt. Als je niet kan wachten tot een vijand dood neervalt kan je wel gaan rennen en schieten, maar zo\'n kamikaze-actie zal slecht aflopen.
Ook dit keer heb je als speler weer de keuze uit een breed arsenaal aan wapens. Gelukkig is er voor elk denkbaar scenario ook een geschikt wapen in de buurt. Als je bijvoorbeeld tanks moet afschieten ligt er toevallig een rocketlauncher naast je. Of als je een paar snipers neer moet halen, dan krijg je in een keer een geweer met een scope aangeboden. Ik heb bij dit deel weer het gevoel alsof ik midden in de tweede wereldoorlog zit. Boze Duitsers afschieten, kruipen over het strand met D-Day of het kruipen door loopgraven. Helaas ondervond ik toch een hinder, namelijk de obstakels in het level. Om de levels een realistischere look te geven hebben de makers van het spel her en der wat obstakels geplaatst zoals kapotte auto\'s of afgebroken marktkraampjes. Helaas staan deze dingen ongelooflijk in de weg, en bleef ik een paar keer hangen (met zelfmoord tot gevolg).
Besturing
De besturing van de game is kinderlijk eenvoudig onder de knie te krijgen. Dit komt vooral bij een FPS als deze goed uit, zodat je de volle aandacht aan de actie op het scherm kan schenken en niet telkens op je handen hoeft te letten. Wat de controle zo eenvoudig maakt is dat het eigenlijk veel lijkt op die van andere FPS\'en op consoles. De analoge sticks worden gebruikt voor aimen en lopen, de schouderknoppen voor schieten en granaten en de actieknoppen voor bukken, springen of herladen. Helaas zijn de close combat situaties slecht te besturen. Als je van dichtbij gaat schieten raak je nooit iets, en als je wilt gaan stoten met je wapen dan is je vijand alweer uit het zicht. Zo als eerder genoemd, het rushen van gebouwen of bunkers zit er echt niet in want dit loopt fataal af.
