review
CD: Evanescence - The Open Door
Na de release van Fallen in 2003 is het leven van de band in een stroomversnelling geraakt, meer dan veertien miljoen exemplaren verkocht én een jaar lang in de Billboard charts blijven staan is geen kleinigheidje. Er was blijkbaar veel behoefte aan een mix van pianorock en popgothmetal in die tijd. Het debuut was een goed opgebouwd album met de vereiste popelementen voor een snelle doorbraak in combinatie met crossover rauwheid en energie die zorgde voor veel airplay. Het visuele imago van de band was ruiger dan de muziek die ze produceerden.
Op The Open Door is dat anders. De nummers zijn namelijk nog 'poppier' geworden en missen de rauwe crossover-elementen van Fallen. Dit is vooral te danken aan Amy Lee, in deze tijd de belangrijkste songwriter van de band. Toegegeven, Balsamo is co-auteur van de meeste nummers, maar de grootste stempel op het werk komt van het stempelkussen van Amy Lee. Dit is voornamelijk het resultaat van haar stem, waarvan de fortissimo's en het kooreffect wel te voorspelbaar zijn soms. Het album lijkt ook meer op de klassieke leest gestoeld, invloeden van strijkers en piano komen duidelijker naar voren en zorgen voor een bombastischer en melodramatischer geheel. Lacrymosa is hier een goed voorbeeld van. Regelmatig heeft de band veel weg van Within Temptation in combinatie met Nightwish koortjes en mist het originaliteit en de belangrijke spanningsboog gedurende het album.
Amy Lee lijkt het songschrijven wel degelijk in haar te hebben maar de muzikale begeleiding loopt nog wat achter, de riffs springen er niet uit, maar zorgen slechts voor de broodnodige begeleiding. Dit geldt ook voor de beide ritmesecties. Volgende keer beter, of solo...?
Label: Sony BMG Releasedatum: 2 oktober 2006
Waardering:
Must See/Buy/DoAanraderRedelijkTsjaa...STAY AWAY!!!!
(vermoedelijk als ze dit op cd 3 ook doen wel hoor)
Deels is de muziek inderdaad wat voorspelbaar, maar 't zit wel goed in elkaar en vooral de tempo- en sfeerwisselingen binnen de nummers maken het zeer goed luisterbaar. Daarnaast ben ik een sucker voor vrouwelijke vocalen (en in dit geval ook nog eens in een leuke verpakking foto), een vrouwenstem biedt in dit genre zoveel meer dan een in een te strakke leren broek gestoken zanger.
Vind dit album ook beter dan Fallen (die ik ondertussen net zo grijs aan 't draaien ben), omdat hier de nummers een wat gelijkere kwaliteit hebben - na vele keren draaien kan ik van Fallen nog niet elk nummer direct benoemen eigenlijk.
Misschien omdat ik een fan van oudere symphonische rock ben (Ekseption e.d.) ben ik wel blij dat bij dit album 't simplistische gitaarragwerk - wat bij de meeste "Goth"-muziek lijkt te horen ("erm nieuw liedje, iets met dood en drie akkoorden en wat strijkers ergens, klaar") - nog verder naar achteren is geraakt dan op Fallen (NB: niet dat het daar op een storend niveau zat, maar Bring Me To Life is - sterk als 't nummer is - toch wat meer gerag af en toe doorsneden door wat meer melodie).
Daarnaast *is* Amy gewoon Evanescence, haar teksten en muziek maar vooral haar geweldige stem drukken een enorm stempel op de muziek en het zou mij - net als de recensent - absoluut niet verbazen als zij nog meer de spil wordt (denk dat ze de naam Evanescence allicht zal aanhouden vanwege de herkenbaarheid, daarnaast is er al een artieste genaamd 'Amy Lee').
Als ik de dankwoorden zo lees is 't ook meer dat Balsamo helpt haar ideeen beter om te zetten naar nummers, maar dat dus het overgrote deel bij haar vandaan komt.
Als de afsluiter 'Good Enough' een kijkje is door een open deur naar wat er gaat komen, denk ik dat ik in de toekomst nog wel meer goede albums zal kunnen kopen foto
Good Enough is eindelijk minder zwaarmoedig (continue over de dood, verdriet en frustraties gaat uiteindelijk wel veel van het zelfde worden) en wat klassiekere opgebouwd en begeleid.
De lengte van de recensie is alleen wat aan de korte kant? foto
Misschien maar zelf wat toevoegen dan, al ben ik daar niet goed in foto
't is erg moeilijk om nummers in te delen, normaal zou je zeggen "een ballad" of "stevige rock", maar bij Evanescence wisselt zich dat meestal al meermaals af binnen het nummer, het is meer de mate waarin die afwisseling plaats vind. Misschien is dat wel de kracht: elk nummer heeft op zichzelf al genoeg afwisseling in tempo/stijl/gevoel wat je normaal over een heel album uitgespreid hebt. Je wordt heen en weer geslingerd zeg maar.
1. Sweet Sacrifice
Opent een beetje in de Fallen/Linkin Park stijl, maar gaat daarna toch een wat melodieuzere richting op. Misschien een te veel uithalen af en toe.
2. Call Me When You're Sober
Mag al wel bekend zijn eigenlijk, deze halve steek onder water naar Amy's ex-vriendje (tenminste, zo interpreteert hij het zelf foto). Geweldig popnummer, maar ben bang dat ie te veel gedraaid gaat worden. Erg jammer dat het lachje aan het eind vaak op de radio weggedraaid wordt, met de clip erbij is dat stukje domweg betoverend en geeft een verzachting aan het hele nummer dat ze misschien toch niet erg kwaad is. Het rustige stuk in het midden is een verademing en het hele nummer toont eigenlijk dat Evanescence niet geheel onder de noemer 'Gothic Rock' geschoven kan worden eigenlijk.
3. Weight Of The World
(Persoonlijke tip als een volgende single)
Wat donkerder nummer over uit elkaar gaan "If you love me / let go of me", waarbij gitaar en rustiger delen elkaar afwisselen.
4. Lithium
(schijnt de volgende single te worden)
Powerballad over het medicijn Lithium dat wordt voorgeschreven bij schizofrenie en bipolaire stoornissen (waar naar verhalen Ben Moody aan schijnt te leiden).
"Don't want to forget how it feels without Lithium".
5. Cloud Nine
Begint met een cross-over tussen een jaren '60 koortje en spookgeluiden (bij gebrek aan een betere beschrijving foto).
"Guess it wasn't real after all".
Gitaar mag op dit nummer ook wat op de voorgrond treden, maar wel behouden helaas.
6. Snow White Queen
(hoog single-potentieel, hoog pop/Within Temptation gehalte inderdaad)
Ben er nog niet helemaal uit waar 't over gaat, "You belong to me / my Snow White Queen / There's nowhere to run / So just get it over". Lekker ritme.
7. Lacrymosa
Uiteraard op Mozart's werk gebaseerd, mooie uitvoering hoe Amy tegen het koor in zingt.
8. Like You
Beetje creepy ballad, maar de bedoeling is goed. Over haar op zeer jonge leeftijd aan ziekte overleden zusje (3 jaar geworden als ik het goed heb). Maar om dan te zingen "I long to be like you,sis / Lie cold in the ground like you / There's room inside for you / And I'm not grieving for you". Ergo: ik wil niet meer rouwen, ik wil naast je onder de grond liggen.
Een iets minder nummer ondanks de sterke emotie.
9. Lose Control
Weer wat bij vlagen steviger werk, verborgen door het rustige intro. Sologitaar ietsje meer aanwezig. Behandelt de drang eens een keer compleet los te gaan (wie kent het niet). Tevens meteen een ex denk ik: "If I cut you down to a thing I can use / I fear there'll be nothing good left on you".
10. The Only One
Ik neem aan een soort van afrekening met het Christelijke stempel dat ze opgedrukt kregen ten tijde van Fallen, tenminste dat is mijn interpretatie:
"All our lives / we've been waiting / for someone to call our leader / all your lies / I'm not believing / heaven shine a light down on me". Sterk nummer.
11. Your Star
Zeer luisterbaar (langzamer), maar niet indrukwekkend. Heb het idee dat het over een verloren geliefde gaat
12. All That I'm Living For
(single potentieel)
Kan 't idee er achter niet helder krijgen, maar ligt erg goed in het gehoor. Weer wat steviger
13. Good Enough
Had geen betere afsluiter kunnen zijn, is het laatst toegevoegde nummer en toont hopelijk de richting die Evanescence verder volgt. Basis is piano en strijkers en de toon van de tekst is voor het eerst wat positief, voor Amy een persoonlijke doorbraak omdat ze nooit had gedacht uit positieve gevoelens inspiratie te kunnen halen. Er zijn verhalen dat een deel van de muziek afkomstig is van een nummer dat Amy voor de film Narnia had gemaakt maar wat uiteindelijk is afgewezen.
Misschien dat dat een beetje verklaart waarom dit nummer een andere feel heeft (buiten dan de afwezigheid van gitaar en drum).
"Shouldn't have let you torture me so sweetly / now I can't let go of this dream / I can't breathe but I feel / Good enough / I feel good enough for you"
Algemeen: Amy's stem is alleen maar gegroeid en ze weet meer mogelijkheden te benutten dan op Fallen. Helaas blijft zoals al opgemerkt haar stem het voornaamste instrument, da's op zich niet erg maar af en toe sologitaar of piano nog wat meer de ruimte geven zou niet erg zijn. De mannen staan hun mannetje als begeleiding, maar krijgen zelden de kans om solo uit te blinken, wat dat betreft is het dus meer "Amy Lee & begeleiding". Natuurlijk bevordert dit het gehele gevoel van het album wel, het is een geheel.
Ergens (weet helaas niet meer waar) vergeleek iemand dit album met Meat Loaf, waarbij ik eerst iets had van "huh?!", maar daar zit wel wat in... groteske licht symfonische rock in een goed luisterbaar formaat ondersteund door klassieke instrumenten waarin de wat zwaardere zaken des levens bezongen worden. Ook het concept van een heel album aan stijlen en emoties in 1 nummer is een overeenkomst, al zijn bij Meat Loaf de nummers gewoon lang foto
Ik ben in ieder geval door dit album zeer geinteresseerd geraakt in Evanescence en ga Fallen en Anywhere But Home zeker aan schaffen (maar alleen voor een leuk prijsje foto).
(en nu weer aan 't werk foto)
Meat Loaf referentie komt vaker aan bod ja. Amy Lee zong het vroeger nogal vaak en ziet het ook wel een beetje als voorbeeld/invloed blijkbaar.
Ik vind Fallen toch beter, of misschien vond en pastte het album in die tijd beter binnen het muziekframe of was het iig opvallender. Open Door lijkt veel op Within Temptation en consorten en daar hebben in NL jaren geleden al een golf van gehad. Misschien dat het me daarom minder doet.
Ik ben wel benieuwd hoe Lee solo zou klinken...misschien gaat dat nog een keer gebeuren de komende jaren.
Fotografie: www.fototropie.nl
Reviews
Misschien is 't bij mij inderdaad dat Fallen juist nog moet groeien, heb The Open Door vaker gehoord tot nu toe. Op Fallen steken Imaginary, Whisper en vooral Tourniquet er voor mij bovenuit (maar goed, dat komt misschien omdat de hits al te veel op de radio voorbij zijn gekomen, My Immortal is natuurlijk ook gewoon een mooi nummer).
Ben inderdaad ook benieuwd naar Amy solo, als je de acoustische versies hoort van diverse hits (zoals op de Fallen special edition (handig mp3, kun je altijd ff een andere versie pakken foto) dan merk je dat ze amper begeleiding nodig heeft en als ik zie wat een uitstraling en vrolijkheid van haar af spat op de dvd Anywhere but Home... rond de tijd van Fallen waren er alleen de standaardfoto's van haar met zwart omrande ogen en zo wit mogelijke huid, om maar in het plaatje te passen. Nu zie je langzamerhand meer van wie zij is en ik denk dat zij de rest van Evanescence totaal niet nodig heeft. Men had gedacht dat het vertrek van Ben Moody de doodsteek voor Evanescence zou zijn, maar er is alleen een lichte verandering van koers opgetreden foto
Die Meat Loaf referentie was ik inderdaad even vergeten, het was toch zo dat Evanescence is opgericht nadat Ben Amy "I Would Do Anything For Love (But I Won't Do That" had horen spelen of iets dergelijks? (zou ik wel eens willen horen trouwens foto)
Heb wel enorm zin in het concert foto
Daar is het nummer Call me when.... ook op gebaseerd. Misschien nog wel de belangrijkste verandering in haar leven.
Ik denk dat het ook door al die tegenslagen zo dramatisch geworden is.
Mijn conclusie: best aardig album en luistert lekker weg. Maar ook weer niet een meesterwerk. Maar mag je dat van zo'n band verwachten. Het is gewoon wel lekker en dat is tegenwoordig al een compliment. Niet meer niet minder foto
Komakie: "Van sneeuwballen gooien komt boemsen!"
Shaun Farmer: "That's gnarly"
'Kijk ons eens alternatief zijn met zwarte kleding, zingen over de dood blabla etc' Vind eigenlijk dat beide bands niet zo'n attitude hebben.
Over de CD zelf. Vind het allereerst heel knap dat ze het voor elkaar gebokst hebben om dit opgenomen te krijgen met alle zooi eromheen. Bovendien zie ik geen reden om niet voort te borduren op een eerder succes. Dit is hun stijl en er zit genoeg variatie in. Lithium, het 'My Immortal' van deze CD is weer adembenemend, beide zijn favorieten van mij.
Alleen het gedoe rond haar ex-man, en het feit dat het mede daarvoor geschreven is, had dan van mij niet echt gehoeven, maar als zij op zo'n manier zulke nummers kunnen maken, zal ik daar maar niet verder over zeuren!
Duidelijke 4-5 ster voor mij!
favs: Sweet Sacrifice, Call Me When You're Sober, Wight Of The World, All That Im Living For (op de 1 of andere manier linkt die laatste wel lekker foto)
Woensdag is Lacuna Coil in de 013 in Tilburg: ik ben erg benieuwd naar hun live show
fotofoto
ps wordt de show nog besproken hier ???
Meat Loaf *was trouwens bij jensen donderdag 12-10* is bombastisch en melodieus Evanescence daar en tegen niet. Daarvoor schiet Amy net te kort in haar vocale kracht en schrijfkunsten. foto
Misschien maar even Jim Steinmann bellen? en meat loaf voor een duet (zoals monsters loose, op zijn nieuwe album Bat Out Of Hell III monsters loose).... fotofoto
De plaat biedt namelijk te weinig vernieuwend materiaal en ik heb niet het idee dat ze veel inspiratie hadden en/of zijn gegroeid.
Like does the man say 'Is now the time to take of my pants?' ...'Yes.', I said.
Na het horen van de eerste single wist ik eigenlijk alweer genoeg.
Voor mijn part kunnen al die nep-gothic/nu-metal bandjes op een grote hoop gegooid worden en overreden worden door een grote tanker met allemaal Napalm Death-stickers erop.
Om te kunnen reageren moet je zijn ingelogd op FOK.nl. Als je nog geen account hebt kun je gratis een FOK!account aanmaken