CD / DVD: Extrema Outdoor #9
De eerste van twee CD's werd gemixt door Matthew Dekay en opent met een heerlijk rustige intro van zijn hand. Vergelijkbaar met het intro-muziekje van de DVD. Even rustig, maar dan met beat, vloeit de intro over in 'I've Been Away' van René Amesz. Hele relaxte club, trance, lounge, tja wat is het eigenlijk? Gewoon erg lekker, door de mooie vocalen, het ritme dat op de achtergrond door blijft malen en de hele zachte synth. Bart van Wissen zorgt met zijn 'A Better Way' voor een iets hogere dansbaarheid, hoewel het nummer zelf vrij eentonig is. Iets meer variatie zit er wel in Matthew Dekays eigen 'Bad', ondanks de monotone baslijn houdt het extreem relaxte en positieve gevoel bij deze CD aan.
Club/trance en hardrock? Dat kan! 'Running With The Bad Guy' van Nick K vs Rocco Mundo gebruikt een korte gitaar-riff en wat gangster-achtige vocals. Ik heb nog steeds zin om te dansen, ondanks het vrij standaard deuntje van Mic Burns. Iets beter, steviger vooral, klinkt 'Where I', al vind ik de stemmen van de ongetwijfeld alleraardigste jongedame daar niet zo best klinken. 'Taurus', wederom van mixmeester Matthew Dekay, is van hetzelfde recept als de meeste nummers hiervoor, maar heeft door de combinatie van synths toch een eigen geluid, het standaard deuntje is dan toch niet zo erg.
Iets vlotter nog loopt de CD langzaam aan zijn einde. De stevige(re) baslijn in 'Swing2Harmony' zijn lekker, de CD had wel wat meer bite nodig! Matthew Dekay wil daarna nog even, samen met Proluctors, maar dat doet me niet zoveel. Engelposts versie van Peter Gabriels 'Darkness' is een leuke, wat melodieuzere, afsluiter op deze zeker niet slechte CD.
CD 2
Gene Farris mocht de tweede CD van deze Extrema box mixen, hij opent niet met een eigen intro maar zet meteen de beats van Demarkus Lewis aan het werk. Het tempo ligt een tikkeltje hoger, maar de CD geeft mij net als de vorige toch een beetje het strandgevoel, door de extreem relaxte synthesizerklanken en vocalen. Iets meer Latijns-Amerikaans wordt het bij 'Breakin Out' van Inland Knights, niet echt mijn smaak. Een clubtrack met een vleugje electro volgt, in de vorm van 'Kennedy' van Kill Hannah. Instrumentaal leuk, maar de zeikerig klinkende vocals doen mij weinig.
'Where You At?' en 'Vanguard Knights' (met het typische drumgeluid) klinken aardig en zijn ook weer typisch voor het strandsfeertje dat me maar niet loslaat. Het sfeertje dat prima paste bij Extrema overigens, dankzij het grotendeels heerlijke weer. Braziliaans koper in 'Brazil Horns' van DJ Jorj, prima te doen! 'Like Jazz' vind ik dan weer minder, geef mij maar wat minder jazz. Extreem funky klinkt Gene Farris' eigen 'Real Beats', gevolgd door het eentonige 'The Rhythm Slave'.
De laatste paar tracks vervolgens. Gene Farris is niet mijn ding, bedenk ik me als de CD bijna is afgelopen. 'Genedefect' klinkt vaag, met veel electro-invloeden en rare vocals. Ook het (te) langzaam opbouwende 'Mochico Treat' vind ik maar oninteressant. Het wordt ineens toch nog interessant bij 'Breaking Point' van Johnny Fiasco, lekker clubby met hele bekende vocals over mannen die niet kunnen neuken. Nog meer klassiek-klinkende vocals in de afsluiter, 'Mochico 1'. "You'll get the shock of your life"
