CD Review: Rhapsody
Na al dit "geweld" klinkt het begin van "The march of the swordmaster" best als een opluchting. Het begint met een vrolijk deuntje. Enige tijd later komt er een gitaar bij en wordt het een stukje sneller. Je zou haast denken dat het deze snelheid houdt, maar niets is minder waar. Het nummer zelf is vrij rustig, en zelfs verstaanbaar! Technisch is alles dus gewoon goed, en het is wederom een aardige meezinger. Naar mijn mening is dit toch een van de betere nummers op het album. 
Persoonlijk vind ik het nummer "When demons awake", wat daarop volgt, een stuk minder goed. Met de muziek is niets mis, dat klinkt wel aardig. Maar het nummer zelf spreekt me niet echt aan. De zang is in het begin heel schreeuwerig, tegen grunten aan vind ik (ik houd zelf ook niet echt van Black en Death Metal) en soms hoor je wel een hoge uitschieter ertussen. Maar het blijft zo tot het refrein. In dat refrein verandert ook meteen de toonhoogte van de zang, van heel laag naar hoog. Ook is het vrij slecht te verstaan, afgezien van het refrein dan. Het refrein zelf is wel aardig, maar ik kan er nou niet warm van worden.
Een hele opluchting is het nummer "Agony is my name", wat volgt. Het begint veelbelovend en klinkt echt agressief. Afgewisseld met een rustig stukje, waarna het weer net zo klinkt als dat het begon. Er zitten veel tempo wisselingen in dit nummer en de muziek klinkt ook erg afwisselend. De zang is wel aardig, niet altijd even goed te verstaan. Het refrein is dit keer niet echt "meezingbaar", althans dat vind ik. Verder is het wel een lekker nummer, als je ervan houd.
De enige ballad op dit album is "Lamento Eroico". De tekst is geheel in het Italiaans, dus daarop kan ik weinig beoordelen. Alhoewel het wel erg goed gezongen is, heb ik gewoon geen flauw idee waar het over gaat. De muziek bestaat uit een paar instrumenten, en klinkt heel anders dan je gewend bent van Rhapsody. Ik kon het eigenlijk meer vergelijken met Alessandro Safino (of hoe die gozers allemaal ook heten daarzo). Ik moet er eerlijk bij zeggen dat ik het nummer niet echt kan waarderen, hoe goed het ook klinkt. Ik vind er gewoon niets aan, maar dat is maar mijn mening. Er zullen vast wel mensen zijn die die kunnen waarderen.
Een marcherend geluid is de intro van het nummer "Steelgods of the last apocalypse", wat vrij rustig begint. De zang begint idem dito, maar al snel verandert het nummer in een agressief nummer. Ik moet eerlijk zeggen dat ik de overgang erg goed gedaan vond en wat daarop volgt klinkt gewoon erg lekker. Het refrein is ook weer een meezingertje. Het nummer vervolgt hoe het begonnen is, met afwisselende tempo's dus. Wederom een van mijn persoonlijke nummers.
Het nummer is net afgelopen of "The pride of the tyrant" begint al. En hoe, het begint erg lekker met een aardig stukje muziek wat vloeiend overgaat in een koor gezang wat wederom weer overvloeit in de normale solo zang. Het nummer is redelijk snel en het refrein is echt heerlijk om aan te horen. Het enige wat ik jammer vond aan dit nummer is dat het zo snel afgelopen was.
Het laatste nummer van het album is ook meteen het langste nummer van het album, "Gargoyles, angels of darkness". Eigenlijk bestaat het uit drie nummers, maar om een 1 of andere reden hebben ze het samengevoegd. Het nummer zelf is wel aardig, wederom een prettige afwisseling tussen koor gezang en solo zang. Het refrein echter is niet te verstaan, maar dat kan aan mij liggen. Het nummer is tevens de afsluiter voor het verhaal, wat al 5 albums loopt. Eigenlijk klinkt het meer als een opluchting dat het verhaal afgelopen is. Heel diep wil ik niet in dit nummer ingaan, want het is echt een heel wisselvallig nummer. Maar het is zeker een waardige afsluiter van het album.
