Je kunt niet alles hebben

'Je kunt niet alles hebben.'
Wie heeft zoiets als kind niet te horen gekregen? In de zin van dat je niet alles kunt krijgen wat je wilt en dat het leven zijn beperkingen kent.

(Er zullen uiteraard ook kinderen zijn die heel weinig grenzen aangeboden kregen. Die alles kregen wat hun hartje begeerde. Wat vast een fijn gevoel zal hebben gegeven. Sommige kinderen kunnen daar mee omgaan, anderen raken verwend en gefrustreerd.)

'Je kunt niet alles hebben', hoeft niet alleen beperkend te zijn. Het besef kan ook een gevoel van vrijheid geven.
Veel mensen ervaren het leven als een tredmolen. Ze moeten rennen en vliegen om al hun taken gedaan te krijgen.
Zelfs als je vooral bezig bent met zaken die je leuk vindt, dan kan kan het stressvol zijn als je meer te doen hebt dan je kunt waarmaken. Zelfs zaken waar je van houdt, kunnen dan een verplichting worden. Je kunt er zelfs helemaal geen zin meer in hebben.

Een paar doelen nastreven kan voor sommigen beperkt lijken, maar het kan uiteindelijk tot goede resultaten leiden. Je levenspad wordt langzaam zichtbaar, zonder dat je steeds een zijpaadje inslaat.
Als ik het leven door me heen voel stromen en zin heb in de dag, dan weet ik dat ik op de juiste koers ben.
Natuurlijk heb ik ook wel eens 'geen zin', maar als ik eenmaal verdiept ben in iets, komt de energie en inspiratie wel terug.
Meestal heb ik maar één plan op een dag. Niet dat ik graag zit te niksen of de drempel laag hou, integendeel. Door me te kunnen richten op één doel tegelijk, kan ik de drempel juist hoger leggen zonder dat het stress geeft. Effectiever werken.
Als ik een column of een bladzijde voor een boek heb geschreven, voel ik na afloop voldoening, rust en stroomt de energie. Als ik de hele dag bezig ben om een lange 'to do' lijst af te werken en met veel tegelijk bezig moet zijn dan voel ik me na afloop moe, gestrest en geblokkeerd.
Soms kom ik daadwerkelijk niet onder verplichtingen uit, maar vaak ook doe ik dingen die mijn leven minder leuk en minder eenvoudig maken, terwijl ze niet echt noodzakelijk zijn.

Ik houd van eenvoud, wat voor mij niet per se het zelfde is als makkelijk. Het vergt doorzettingsvermogen, concentratie en aandacht om echt aan mijn doelen te werken. Wat ik ervoor terug krijg (hoop ik), is kwaliteit en een tevreden gevoel. Werken in ongedwongen ijver.
Als ik alleen doe wat makkelijk is, komt er niet veel meer uit mijn handen.

Durf ook iets aan je voorbij te laten gaan. Kansen grijpen is een mooi streven. Maar onderzoek wel of die kans je leven of de wereld iets brengt, of dat het vooral afleiding is en je van je koers brengt.
Je hoeft niet elke mogelijkheid na te jagen. Als je ook rust en ruimte voor jezelf kunt creëren, dan kun je het leven intenser ervaren. Door gewoon in het hier en nu te zijn en niet steeds bezig bent met wat je nog moet of wil doen.

Ik heb ervaren dat als ik iets schrap in mijn leven of als er iets wegvalt, er vaak ruimte komt voor iets anders. Er kunnen deuren opengaan.
Voor 'gewone' mensen zal het al moeilijk zijn om aan alle wensen en verwachtingen van de maatschappij en de omgeving te voldoen. Dan heb ik ook nog de diagnose autisme.
En ook al heb ik alle beleefdheden uit mijn hoofd geleerd, zoals iemand een hand geven, mezelf voorstellen, 'alsjeblieft' en 'dank je wel' zeggen, mensen merken toch wel iets aan mij.
Veel mensen zien en accepteren me gewoon zoals ik ben.
Anderen zien me als een halve zool.
Het lukt mij hoe dan ook niet om het iedereen naar de zin te maken, hoeveel ik me ook probeer aan te passen.
Om een contact dat mis is gelopen kan ik in eerste instantie verdrietig zijn, maar uiteindelijk kan er een last van mijn schouders vallen. Ik kom weer aan mijn eigen leven toe.

Het leven op zich is al kostbaar. Wakker worden en aan een nieuwe dag beginnen. Stromend water over je lichaam. De geur van thee of koffie. De zonnestralen, regendruppels of wind langs je gezicht. Genieten van een mooi uitzicht, of aangestoken worden door de levenslust van huppelende konijnen. Zij zijn hun leven geen moment zeker. Toch lijken ze zich weinig zorgen te maken. Wanneer er direct en concreet gevaar is, zal instinct hen aanzetten om henzelf snel in veiligheid te brengen. Maar ze zitten niet de hele dag in de stress om wat er mogelijk mis kan gaan.
Dat kunnen we leren van dieren en kleine kinderen.
Niet wakker worden met de gedachte aan wat er allemaal moet gebeuren, maar openstaan voor wat de dag ons brengt, kan ons weer die kinderlijke energie geven. We zien allemaal mogelijkheden, in plaats van moeilijkheden.

Als we verdrietig zijn, kunnen we ons mee laten slepen door het drama of zwelgen in zelfmedelijden. We kunnen er ook bij stilstaan hoe mooi en bijzonder het is dat we verdriet kunnen ervaren. Dat iets ons raakt, daar is niks mis mee.

De zogeheten ratrace gaat niet alleen over de dolgedraaide economie en het door jakkeren om de vaste lasten te betalen, maar mijns inziens ook over angst om iets te missen en daarom met veel dingen tegelijk bezig zijn.
Hoe anders kan het zijn als we echt ergens vol voor kunnen gaan. Dat 'iets ' de aandacht en energie geven die het verdient. Prioriteiten stellen wordt dat ook wel genoemd. Wat een werk scheelt dat!