De wereld op zijn kop door Obama
Van alle berichtgevingen rondom de nucleaire top en de G7 die overlegt in het Catshuys, geniet ik toch het meest van de sfeerreportages van de NOS. Ze worden alleen maar uitgezonden om de nieuwsluwten tussen twee persmomenten op te vangen, maar voor mij zijn het de ware hoogtepunten. Journalisten die in vijftig verschillende talen aan hun thuispubliek proberen uit te leggen wat er gaande is, een slapende journalist die hoopt dat iemand hem op tijd wakker maakt als de G7 uit het overleg komt, de kudde vliegtuigspotters in een woonwijk, omdat ze niet dichterbij mochten komen en toch zelf die ene foto wilden maken van Air Force One. De komst van de wereldleiders strijkt ook zachtjes langs de benen van de Nederlander.
“Ik moet omlopen met de hond en ik hoop steeds dat ik nog maar thuis kan komen”, zegt een oudere vrouw in de camera. Het is ook niet niets om de eigen wijk omgebouwd te zien worden tot een militair fort. De camera laat het niet zien, maar bij deze mevrouw is het niet moeilijk om een woning om de hoek voor te stellen met een gehaakte vitrage voor de ramen. Binnen is alles aan kant. Het meubilair is netjes, maar vertoont lichte plekken van slijtage op de plekken waar zij en misschien wel haar man vaak zitten. De andere plekken ogen mooier; de eventuele kinderen of kleinkinderen komen natuurlijk niet iedere dag op bezoek.
De uitspraak over het omlopen met de hond roept ook het beeld op over een dame die al járenlang precies hetzelfde doet. Acht uur opstaan, fris wassen, koffie zetten, samen aan een lekker ontbijtje aan de tafel. Er wordt niet veel gesproken, want de ochtendkrant is al uit de brievenbus gehaald en samen delen ze de katernen. Hij begint met de voorpagina, zij neemt een katern uit de binnenzijde. Na het tweede broodje met boter en abrikozenjam worden de katernen met elkaar geruild. Dan wordt het netjes opgevouwen, zodat mevrouw de krant bij de buurvrouw in de brievenbus kan stoppen als ze haar vaste rondje met de hond gaat lopen.
Maar de laatste paar dagen gaat dat toch steeds moeilijker. Manlief moppert dat hij enkele dagen van te voren al alle boodschappen met de auto moet doen, omdat er zo nodig een bijeenkomst voor wereldleiders moet zijn. Mevrouw probeert hem te sussen dat het allemaal wel meevalt, maar zodra manlief weg is, zoekt ze naarstig naar haar paspoort. Ze heeft dat onding nooit bij zich, maar stel nu dat ze zonder identiteitsbewijs weggaat, dan komt ze natuurlijk nooit meer thuis. En hoe moet het dan met Waldo? Haar man kan echt niet meer zo’n stuk lopen met de hond en Waldo heeft toch echt zijn dagelijkse rondje nodig.
“Ik moet omlopen met de hond en ik hoop steeds dat ik nog maar thuis kan komen,” zegt de mevrouw in de camera. Het volgende beeld toont een groep veertigers die met hun fiets aan de hand opgetogen aan het hek staan. Zij komen 'voor Obama natuurlijk'! Ze verwachten niet dat ze hem kunnen zien, maar ze moeten en zullen erbij zijn. Het wereldnieuws is heel even op Nederland gericht. Nederland staat op zijn kop wegens het bezoek van Obama. En al die anderen, van wie we alleen maar Merkel bij naam en gezicht kennen. Waarschijnlijk zullen ze daar in het huis van de dame met haar hond de schouders voor ophalen. Voor hen geen gekkigheid. Ze kijken uit naar het einde van de top, zodat zij de hond weer het normale blokje uit kan laten.
