HZO - Kindermishandeling
Iedere zondagmorgen deel ik als Het Zondags Orakel mijn gedachtekronkels over een column of columns van de afgelopen week. Voor de goede orde: ik heb niet altijd gelijk. Ik heb wel altijd een mening.
Vandaag over het verkloten van kinderen.
Democratisch onderwijs; de weg naar een betere toekomst? – Peets
Een schoolsysteem waar kinderen van 4 tot 18 jaar zelf bepalen hoe, wanneer en met wie ze welk onderwerp aanpakken. Waar de kinderen zelf wel bepalen wanneer ze getoetst kunnen worden. Waar kinderen een volkomen gelijkwaardige rol als onderwijzers hebben. Waar sociocratisch overleg een leidende rol krijgt bóven een eventueel lesprogramma.
Petra spreekt vanuit haar eigen ervaring in het onderwijs en weet daarmee feilloos de vinger op de onzin achter dit soort alternatieve onderwijsmethoden te leggen. Maar in feite zou iedere ouder hetzelfde moeten kunnen doen. Simpelweg weten hoe een kind doet en denkt zou al reden genoeg moeten zijn om je kind ver weg bij dit soort onzin vandaan te houden! En toch blijken er nog genoeg dwazen rond te lopen die hun kinderen wel degelijk aan deze kindermishandeling toevertrouwen en het nog verdedigen ook!
Petra noemt het feit dat hedendaagse kinderen mondiger zijn en prima weten wat ze willen en nodig hebben. Maar is dat wel zo?
Persoonlijk geloof ik eigenlijk helemaal niet dat kinderen nu anders zijn dan veertig jaar terug. Door de moderne media hebben ze veel meer toegang tot informatie en daardoor lijkt het soms alsof ze over meer zaken mee kunnen praten. Maar vijf minuutjes ouwehoeren met een puber laat al snel zien dat ze net zo naïef en wereldvreemd zijn als wijzelf op die leeftijd. Op die leeftijd had ik wellicht minder kennis, maar over de feitjes die ik wist dacht ik ook de wijsheid in pacht te hebben. Hedendaagse kinderen hebben diezelfde houding, maar dan gewoon over meer feitjes.
Ik geloof niet dat kinderen tot volwassen gedrag en besluitvorming in staat zijn, enkel omdat ze wat meer feitenkennis hebben. Ik geloof wel dat veel ouders graag willen geloven dat dit zo is. Ouders die eigenlijk gewoon niet de moeite willen nemen om een goede twintig jaar de tijd willen nemen om hun kinderen tot volwassenen op te voeden en liever een school kiezen die instantvolwassenen voor hen af wil leveren.
Het meisje dat limonade verkocht – Perikles
Dit komt feitelijk ook terug in deze column van Maurits.
In een landelijke omgeving staat een klein meisje limonade te verkopen. Ze doet dit op de charmante, aandoenlijke en vertederende wijze, waarop kleine meisjes dit kunnen doen. Ik zie het beeld helemaal voor me en alleen al het lef van zo'n lief, klein meisje brengt je helemaal van je stuk. Maar de columnist koopt uiteindelijk géén limonade.
In de overdenkingen van Maurits neigt hij steeds meer naar een volwassen benadering van de hele situatie. Hij overdenkt de teleurstelling die hij als potentiële klant teweeg heeft gebracht, door gewoon door te fietsen. Hij bedenkt smoezen om zijn uitstel van de koop goed te praten. Hij begint het limonadekraampje als onderneming te analyseren en noemt het meisje uiteindelijk ook een “zakenvrouwtje”.
Laten we nuchter blijven. Dit was geen “vrouwtje”. Het was gewoon een klein meisje. Een meisje dat zich verveelde en in de limonadekraam een nieuw spelletje had gevonden. Een kwartier later had ze waarschijnlijk weer met haar poppen gespeeld. Die avond was ze even een verkoopster. Even later was ze een prinsesje. De volgende dag ging ze met de buurjongen trouwen. Een dag daarna was het buurjongetje “stom”.
Die ene fietser die haar limonadekraam voorbij reed? Die is ze al lang vergeten. Dat doen kinderen namelijk. Ze leven heerlijk in het hier en nu en willen alleen maar leuke spelletjes doen. Die denken niet aan welke leerstof over twintig jaar een baan kan brengen die hen nog vijftig jaar een bevredigend arbeidzaam leven kan bieden.
Er is ruim twintig jaar nodig om van een kind een volwassene te maken en zelfs dan hebben ze nog twintig jaar nodig om hun weg te vinden. Iedere poging om hen die tijd af te pakken is pure mishandeling.
