De gameverfilming en het gevoel dat het oproept

Mr. Popper’s Pinguïns is een komische film over een narcistische zakenman, die pas de waarde van liefde geven leert zodra hij zes pinguïns onder z’n hoede krijgt. Na het gebruikelijke ge-LOL, rolden al gauw de credits over het scherm. “Ah, ik wist het wel”, zegt vriend S. in mijn linkeroor. “Het was een boekverfilming.” Nee, helderziend is het niet. Het stond opeens pontificaal in beeld. Letterlijk… euh, wit op zwart.

“Je wist het wel?” “Ja”, zegt S. zelfverzekerd. “Het voelde aan als een boekverfilming.” Maar hoe dat precies aanvoelt, daar kon hij z’n vinger niet op leggen. Maar ik ging er met hem in mee. Hij zal het wel weten. S. ging immers naar de Harry Potter-marathon, die van 26 uur. Als er iemand weet hoe een boekverfilming aanvoelt, dan is hij het wel. Maar ik bleef er toch bij stilstaan. Hoe voelt een boekverfilming aan? Heeft het een andere grondslag dan de Hollywood-formule?

Toen trok ik het breder. Als er iemand aanvoelt wat wel of geen boekverfilming is, hoe werkt dat dan bij gameverfilmingen? Hebben die een bredere opzet dan de vijf gebruikelijke problemen, alvorens men tot een overduidelijke oplossing komt? Of blijft Suckerpunch het beste voorbeeld ooit van een vergamede film? Filmvergamingen kunnen we allemaal met twee uitgestoken ogen en afgehakte handen aanwijzen, omdat die meestal de laatste druppel zijn geweest tot vier bovengenoemde wanhoopsdaden. Drie, want de laatste hand wordt een beetje moeilijk. Er moet dus een partner in crime zijn.

En dan is daar natuurlijk nog de gamever(strip)boeking: comics en literatuur die zijn gebaseerd op videospellen, zoals die uit het Assassin’s Creed-universum of Guild Wars-wereld. Lezen die anders weg dan een boek van Harry Potter? Of schreef Rowling al zo in op diverse media, dat er rekening werd gehouden met de game en film? Of lag het script al klaar voordat het laatste boek geschreven is, zodat Electronic Arts alvast het nog niet geschreven boek kon verpulveren? Ik zal er nooit achterkomen, tot S. duidelijk uitlegt hoe het voelt.