WK Kroniek (5): Drie keer geel
Echt grote verrassingen heeft de poulefase niet opgeleverd. In de groepen van Duitsland en Brazilië leek vooraf al vast te staan dat de grootste strijd die om de tweede plaats zou zijn en dat kwam uit. Nederland en Argentinië devalueerden de veelgeroemde poule des doods al na twee duels tot een saai geval en niemand zal het vreemd vinden dat Engeland met Zweden samen groep B overleefde. Zoals ook al een beetje vaststond dat Portugal en Mexico dit in groep D zouden doen en Spanje en Oekraïne poule H zouden domineren. Omdat de zwakke Fransen tegen Togo nog één keer herrezen om in ieder geval de tweede ronde te halen, bleef een sensatie in die groep uiteindelijk ook uit. Jammer genoeg zagen we dan ook weinig echt spannende duels in de laatste speelronde. Deels ook uit onmacht. Neem Tunesië, dat moest winnen om door te gaan tegen Oekraïne, maar nooit de indruk maakte dit te kunnen.
De leukste wedstrijd in de derde speelronde was dan ook ongetwijfeld Kroatië tegen Australië. Uitgaand van een nederlaag van Japan tegen Brazilië hadden de Socceroos van Guus Hiddink aan een punt genoeg, de Kroaten moesten winnen. Het feit dat diverse spelers aan beide kant wortels in beide landen hebben maakte het treffen extra pikant. De wedstrijd mondde uit in een spannend schouwspel, waar alle juiste ingrediënten in zaten. Het scoreverloop drukte bijvoorbeeld precies de juiste spanning uit, want de ploeg die moest winnen kwam twee keer op voorsprong en verspeelde die ook beide keren, zodat ze weer moesten aanzetten. Zoals een wedstrijd als deze ook niet zonder strafschop kan, een blunderende keeper niet mag ontbreken en waarin de slotfase ook min of meer moet ontsporen. De Kroaten verloren zich het meest in overtollige emoties. Scheidsrechter Poll zorgde vervolgens voor een kolderieke vertoning. Hij gaf de Kroaat Josip Simunic, in Australië geboren, zijn tweede gele kaart. Blijkbaar was de spanning Poll naar het hoofd gestegen, want de arme leidsman verzuimde Simunic weg te sturen. Deze bleef doodleuk staan. Stel je voor dat Kroatië alsnog gewonnen had, dan was het leed niet te overzien geweest. Overigens was Simunic uiteindelijk zo dom om na het laatste fluitsignaal dusdanig tekeer te gaan, dat Poll hem opnieuw geel gaf en nu wel wegzond. Drie keer geel in één wedstrijd, dit WK levert hoe dan ook een uniek feit op.
Natuurlijk is het doorgaan van Australië ook nog eens een absolute stunt. Guus Hiddink heeft een aantal aardige spelers tot zijn beschikking, maar ook de nodige middelmatige voetballers. Die jongens tonen allemaal een perfecte wedstrijdmentaliteit en zijn niet te beroerd om als ouderwetse houthakkers de duels aan te gaan. Overigens gaan ze zelden echt over de schreef, het is veelal hard maar fair. Guus krijgt na zijn stunt met de Zuid-Koreanen nu wellicht ook nog de heilige status in Australië, want niemand gaf een cent voor hun kansen.
Zoals Ghana ook niet echt veel kansen werden toegedicht in de groep met Italië en Tsjechië. De Afrikanen zorgden echter voor de grootste stunt uit de poulefase, door zich samen met Italië te plaatsen voor de tweede ronde. Leuk, want het Afrikaanse continent kreeg op dit toernooi vooral complimenten, maar weinig punten. Op Azië na hebben alle werelddelen nog een ploeg in de race trouwens, een leuke bijkomstigheid.
Dat juist The Black Stars nu de beste van Afrika zijn, is erg leuk. Het land had in de jaren negentig steeds al goede ploegen, maar wist zich maar niet te plaatsen voor een eindtoernooi. Afrika had toen ook nog maar drie deelnemers op een wereldkampioenschap, zodat het lastiger was dan nu. Spelers als Abedi Pelé en Anthony Yeboah lieten ook in Europa mooie dingen zien, maar nooit kon Ghana de faam die het op het eigen continent had waarmaken. Ook niet met de spelers uit diverse jeugdteams die goed presteerden in dat tijdperk en later bij de senioren kwamen. Nu is het eindelijk zover. Het is ze gegund. Ik heb al jaren een zwak voor de Afrikaanse deelnemers en volgens mij ben ik daarin niet de enige. Het aanstekelijke enthousiasme van Ghana is om van te smullen. Spelers als Asamoah Gyan, Sulley Ali Muntari, Michael Essien en Stephen Appiah maken dat het leuk is om naar te kijken. Nu mogen ze tegen de Brazilianen, een beloning op zich. Zouden ze kanaries lusten in Accra?
